FRANKLY FRANKIE (Screenplay)

2015

Introduction Lk 1:1 Ἐπειδήπερ πολλοὶ ἐπεχείρησαν ἀνατάξασθαι διήγησιν περὶ τῶν πεπληροφορημένων ἐν ἡμῖν πραγμάτων, 1 Since many have undertaken to draw up an account of the things fully attested among us, Lk 1:2 καθὼς παρέδοσαν ἡμῖν οἱ ἀπ' ἀρχῆς αὐτόπται καὶ ὑπηρέται γενόμενοι τοῦ λόγου, 2 as delivered to us by the original eyewitnesses who became stewards of the word, 1 Lk 1:3 ἔδοξεν κἀμοί, παρηκολουθηκότι ἄνωθεν πᾶσιν ἀκριβῶς, καθεξῆς σοι γράψαι, κράτιστε Θεόφιλε, 3 it seemed good to me also, having meticulously traced everything again from the top, to write it down in sequence for you, O most excellent Theophilus, Lk 1:4 ἵνα ἐπιγνῷς περὶ ὧν κατηχήθης λόγων τὴν ἀσφάλειαν. 4 so that you may know the reliability of things you have been told. The Birth of John the Baptizer Foretold Lk 1:5 Ἐγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις Ἡρῴδου βασιλέως 2 τῆς Ἰουδαίας ἱερεύς τις ὀνόματι Ζαχαρίας, ἐξ ἐφημερίας Ἀβιά• καὶ γυνὴ αὐτῷ 3 ἐκ τῶν θυγατέρων Ἀαρών, καὶ τὸ ὄνομα αὐτῆς Ἐλισάβετ. 5 It came about in the days of Herod, king of Judea, that there was a priest, Zechariah by name, of the rotation of Abijah. 4 And his wife was from the daughters of Aaron, and her name was Elizabeth. Lk 1:6 Ἦσαν δὲ δίκαιοι ἀμφότεροι ἐναντίον 5 τοῦ θεοῦ, πορευόμενοι ἐν πάσαις ταῖς ἐντολαῖς καὶ δικαιώμασιν τοῦ κυρίου ἄμεμπτοι. 6 Both were upright in the sight of God, walking blamelessly in all the commandments and requirements of the Lord. 1 1:2 Or, "as delivered to us by those who from the beginning were eyewitnesses and servants of the word." The word I translated "became" is the Greek word γίνομαι-gínomai, which usually means became, or came about, or happen. But Luke often uses γίνομαι in place of the simple word in Greek for "to be." That is why most translations translate it here as simply "were." But the reason I did not translate it that way, is that it would result in a non-Lukan use of the title "the Word" for Jesus. For you see, if we say, they were eyewitnesses and servants of the word from the beginning, that would be the only possible explanation of the idea of "being eyewitness of the word." That means they beheld Jesus as the word, in the Johannine concept of I John 1:1 and John 1. Otherwise, what would it mean? That they saw Jesus write the word down? But I do not believe that is what Luke is saying. I believe he is saying that the men who were the first eyewitness of Jesus, were given the trust of being stewards of the word, of the message. See Acts 1:21-22, which Luke also wrote. There we read how it was decided that the original eyewitnesses became official stewards of the word. 2 1:5a txt βασιλέωϛ NA28 ‖ τοῦ βασιλέωϛ TR RP 3 1:5b txt γυνὴ αὐτῷ NA28 ‖ ἡ γυνὴ αὐτοῦ TR RP 4 1:5c The priests were divided up into divisions that took turns in rotation, doing the priestly duties. 5 1:6 txt ἐναντίον NA28 ‖ ἐνώπιον TR RP Lk 1:7 Καὶ οὐκ ἦν αὐτοῖϛ τέκνον, καθότι ἦν ἡ Ἐλισάβετ στεῖρα, 6 καὶ ἀμφότεροι προβεβηκότεϛ ἐν ταῖϛ ἡμέραιϛ αὐτῶν ἦσαν. 7 But a child they did not have, because Elizabeth was barren. And they were both advanced in age. Lk 1:8 ¶ Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ ἱερατεύειν αὐτὸν ἐν τῇ τάξει τῆς ἐφημερίας αὐτοῦ ἔναντι τοῦ θεοῦ, 8 And it came about, that once when his rotation was on duty and he was serving as priest before God, his lot fell Lk 1:9 κατὰ τὸ ἔθος τῆς ἱερατείας, ἔλαχε τοῦ θυμιᾶσαι εἰσελθὼν εἰς τὸν ναὸν τοῦ κυρίου. 9 (normal custom for the priesthood) to go into the temple of the Lord, and to burn incense. 7 Lk 1:10 Καὶ πᾶν τὸ πλῆθος ἦν τοῦ λαοῦ προσευχόμενον ἔξω τῇ ὥρᾳ τοῦ θυμιάματος. 10 The hour of incense came, and all the people in the assembly were praying outside. Lk 1:11 Ὤφθη δὲ αὐτῷ ἄγγελος κυρίου, ἑστὼς ἐκ δεξιῶν τοῦ θυσιαστηρίου τοῦ θυμιάματος. 11 Then an angel of the Lord appeared to him, standing at the right side of the altar of incense. Lk 1:12 Καὶ ἐταράχθη Ζαχαρίας ἰδών, καὶ φόβος ἐπέπεσεν ἐπ' αὐτόν. 12 Seeing it disturbed Zechariah, and fear fell over 8 him. Lk 1:13 Εἶπεν δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ ἄγγελος, Μὴ φοβοῦ, Ζαχαρία• διότι εἰσηκούσθη ἡ δέησίς σου, καὶ ἡ γυνή σου Ἐλισάβετ γεννήσει υἱόν σοι, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰωάννην. 13 But the angel said to him: "Fear not, Zechariah, for your request was heard. Your wife Elizabeth will bear you a son, and you shall call his name John. Lk 1:14 Καὶ ἔσται χαρά σοι καὶ ἀγαλλίασις, καὶ πολλοὶ ἐπὶ τῇ γενέσει 9 αὐτοῦ χαρήσονται. 14 Joy and gladness will be with you, and many will rejoice over his birth. Lk 1:15 Ἔσται γὰρ μέγας ἐνώπιον τοῦ κυρίου, 10 καὶ οἶνον καὶ σίκερα οὐ μὴ πίῃ, καὶ πνεύματος ἁγίου πλησθήσεται ἔτι ἐκ κοιλίας μητρὸς αὐτοῦ. 15 For he will be great in the eyes of the Lord. Wine and intoxicating beverages by no means shall he drink, and he will be filled with the Holy Spirit, beginning yet in his mother's womb. 11 Lk 1:16 Καὶ πολλοὺς τῶν υἱῶν Ἰσραὴλ ἐπιστρέψει ἐπὶ κύριον τὸν θεὸν αὐτῶν• 16 He will turn many of the children of Israel toward the Lord their God. Lk 1:17 καὶ αὐτὸς προελεύσεται ἐνώπιον αὐτοῦ ἐν πνεύματι καὶ δυνάμει Ἠλίου, ἐπιστρέψαι καρδίας πατέρων ἐπὶ τέκνα, καὶ ἀπειθεῖς ἐν φρονήσει δικαίων, ἑτοιμάσαι κυρίῳ λαὸν κατεσκευασμένον. 17 And he will proceed in front of Him, in the spirit and power of Elijah, such that the hearts of fathers will turn 12 toward their children, 13 and the disobedient toward the outlook of the righteous: a prepared people will be arranged for the Lord." 6 1:7 txt ἦν ἡ Ἐλισάβετ NA28 ‖ ἡ Ἐλισάβετ ἦν TR RP 7 1:9 It is said that a priest received only once in his lifetime, if at all, the privilege to enter inside the shrine to burn incense. The Levites were divided into 48 semi-annual rotations. So a particular priest's rotation was on duty only about twice a year. Then as to the individual who would go inside to burn incense, it was the custom of the priesthood to decide whose turn it was by casting lots. Zechariah's lot fell.

2014

This dissertation explores the varied and multidimensional presence of ancient theatre in the work of Cavafy; more specifically, it undertakes to compile and analyse all elements in the poet’s work which relate, directly or indirectly, to this presence. As it traces Cavafy’s approach to ancient theatre within his trajectory from Romanticism to Parnassism and Symbolism (the period during which most of his poems on this topic are found), and from there to Realism, it also follows the historical development of theatre as it is reflected in his poetry, from the classical period (5th century B.C.) through the Hellenistic/Greco-Roman period (4th century B.C. - 1st century A.D.) to late antiquity (4th-5th century A.D.), a progress leading to decline. While an examination of the poet’s early work (1882?-1903) as well as his mature poetry (1913-1929) reveals a lack, on Cavafy’s part, of some unified method of projecting and “using” ancient theatre -- nearly every reference focuses on one of ...

2017

Στόχος της διατριβής είναι η ανάδειξη της έννοιας του ανοίκειου ως επίκεντρου της κινηματογραφικής ποιητικής του Andrei Tarkovsky. Μέσα από τη λεπτομερή ανάλυση παραδειγματικών σκηνών από το έργο του σκηνοθέτη διερευνώνται οι τρόποι με τους οποίους η χρήση συγκεκριμένων κινηματογραφικών μηχανισμών δίνει τη δυνατότητα σε ορισμένα τυπικά χαρακτηριστικά του ανοίκειου να λάβουν χωρική έκφραση. Εξετάζοντας τη φροϋδική έννοια του ανοίκειου μέσα από το πρίσμα της ανοικείωσης των Ρώσων φορμαλιστών και της μεταγενέστερης νεοφορμαλιστικής κινηματογραφικής θεωρίας, η μέθοδος που ακολουθεί η προκειμένη έρευνα για την ανάλυση των ταινιών του Tarkovsky εστιάζει στη συστηματική εξέταση των ενδοκινηματογραφικών/μορφολογικών στοιχείων που τις συγκροτούν. Μέσω της ανάλυσης συγκεκριμένων κινηματογραφικών τεχνικών που αφορούν στην αφήγηση και στο στιλ των προς ανάλυση ταινιών, εντοπίζονται οι μηχανισμοί εκείνοι που λειτουργούν ως φορείς ανοικείωσης. Σύμφωνα με τους μηχανισμούς αυτούς περιγράφονται οκτώ διαφορετικές χωρικότητες που παράγουν την αίσθηση του ανοίκειου και βάσει αυτών εξετάζονται οι πέντε τελευταίες ταινίες του Andrei Tarkovsky: Solaris (1972), Καθρέπτης (1975) , Stalker (1979), Νοσταλγία (1983) και Θυσία (1986). Συνδυάζοντας στοιχεία από τη ρεαλιστική κινηματογραφική θεωρία με θέσεις από τον πρώιμο ρώσικο φορμαλισμό και τους σοβιετικούς θεωρητικούς του μοντάζ (κυρίως το έργο του Sergei Eisenstein), υποστηρίζεται ότι ο Tarkovsky υιοθετεί μια ανοίκεια φιλμική γραφή, η οποία από τη μια μεριά φέρει σημαντικές δομικές ομοιότητες με τους φροϋδικούς μηχανισμούς του ονείρου και από την άλλη μεριά στοχεύει στην ακριβή κινηματογραφική απόδοση της πραγματικότητας. Μιας κινηματογραφικής απόδοσης που δεν θεωρεί όμως την πραγματικότητα ως κάτι δεδομένο, αλλά ως κάτι που είναι οικείο και ταυτόχρονα ξένο. Το έργο του Tarkovsky διανοίγει νέες πιθανότητες για τον κινηματογραφικό ρεαλισμό και κατ' επέκταση προτείνει καινούργιους τρόπους αναπαράστασης της πραγματικότητας. Έτσι, μέσα από την ανοικείωση των παγιωμένων τρόπων αντίληψης της υλικής πραγματικότητας, αναδιαμορφώνεται τελικά και η σχέση του θεατή με το πραγματικό.

2014

To 1947, από τις ΗΠΑ όπου είχαν καταφύγει, οι Μαξ Χορκχάιμερ και Τέοντορ Αντόρνο στο κλασικό τους δοκίµιο Η βιομηχανία της κουλτούρας: Ο Διαφωτισµός ως εξαπάτηση των µαζών, ανέφεραν χαρακτηριστικά: «Η ανάπτυξη της βιομηχανίας της κουλτούρας οδήγησε στην κυριαρχία του εφέ, του χειροπιαστού αποτελέσματος, των τεχνικών λεπτομερειών µέσα σ' ένα έργο που έκφραζε κάποτε µια ιδέα, αλλά που τώρα έχει καταστραφεί µαζί µ' αυτήν. Η διασκέδαση και όλα τα στοιχεία της βιοµηχανίας της κουλτούρας υπήρχαν πολύ πιο πριν απ' αυτήν. [...] Η βιοµηχανία της κουλτούρας µπορεί να περηφανεύεται γιατί µετέφερε επιδέξια (κι όχι αδέξια, όπως γινόταν παλιά) την τέχνη στη σφαίρα της κατανάλωσης, γιατί έκανε αρχή αυτήν τη µεταφορά, γιατί απελευθέρωσε τη διασκέδαση από την ενοχλητική της απλοϊκότητα και γιατί βελτίωσε τον τύπο των εµπορευµάτων της. [...] Η βιοµηχανία της κουλτούρας κοροϊδεύει τους καταναλωτές της µ' αυτό που συνεχώς τους υπόσχεται. Αυτό το γραµµάτιο της ευχαρίστησης, που είναι η δράση και η παρουσίαση ενός θεάµατος, παρατείνεται απεριόριστα: η υπόσχεση στην οποία ανάγεται τελικά το θέαµα δεν είναι παρά κοροϊδία και αυταπάτη [...] Όσο ισχυρότερες γίνονται οι θέσεις της βιοµηχανίας της κουλτούρας, τόσο πιο εύκολα µπορεί αυτή να ασχοληθεί µε τις ανάγκες των καταναλωτών, να τις κατασκευάσει, να τις προσανατολίσει, να τις ελέγξει και να φτάσει ως την κατάργηση της διασκέδασης: κανένα όριο δεν µπαίνει στην πρόοδο µιας τέτοιας κουλτούρας».

Zenodo (CERN European Organization for Nuclear Research), 2022

The 1970s has been a period of adjustment for Greek society (dictatorship, loss of half of Cyprus, economic hardship). The New Greek Cinema matured in this social context, while the Old Greek Cinema showed the biggest decline since its appearance. In the following essay, we will refer to the conditions under which the New Greek Cinema was formed. Next, we will present the developments that took place in the field of Greek cinema and the main differences between Old and New Greek Cinema. Finally, we will refer to the role of the most important directors of the period and we will analyze the film "Representation" by Th. Angelopoulos.

In these notes I would like to try and give an introduction to the quantum mechanical theory of the photon. The treatment I give is in the spirit of a treatment you can find in Dirac's quantum mechanics monograph, The Principles of Quantum Mechanics. I believe that Dirac was one of the first (if not the first) person to work out these ideas. Along the way, we will be generalizing the way we use quantum mechanics in a non-trivial way. More precisely, the way we model nature using the rules of quantum mechanics will change significantly, although the rules themselves will not actually change. Let us begin by setting the stage for this generalization. Consider the well-known processes of emission and absorption of photons by atoms. The processes of emission and absorption of photons by atoms cannot, ultimately, be accommodated in the usual quantum mechanical models based on particle mechanics. Instead, one must use a new class of models that go under the heading of quantum field theory. The reasons for this necessity are relatively simple if one focuses on spontaneous emission in atoms. This is where an atom in an excited state will spontaneously decay to a lower energy state (and emit one or more photons). First, we all know that the electron states we use to characterize atoms are the stationary states, which are energy eigenstates. But stationary states have the property that all their observable features are time independent. If an atomic electron occupying an atomic energy level were truly in a stationary state there could never be any spontaneous emission since a stationary state has no time dependent behavior. The only way out of this conundrum is to suppose that atomic energy levels are not really stationary states once you take into account the interaction of photons and electrons. But now consider emission of a photon by an atomic electron. The initial state of the system has an electron. The final state of the system has an electron and a photon. Now, in the usual quantum mechanical formalism for particles the number of particles is always fixed. Indeed, the normalization of the wave function for a particle (or for particles) can be viewed as saying that the particle (or particles) is (or are) always somewhere. Evidently, such a state of affairs will not allow us to treat a particle such as a photon that can appear and disappear. Moreover, it is possible to have atomic transitions in which more than one photon appears/disappears. Clearly we will not be able to describe such processes using the quantum mechanical models developed thus far. If this isn't surprising enough, I remind you that there exist situations in which a photon may " transform " into an electron-positron pair and, conversely, in which an electron-positron can turn into a photon. So even electrons are not immune from the appearance/disappearance phenomenon.

Διεθνές Συνέδριο για την Ανοικτή & εξ Αποστάσεως Εκπαίδευση, 2016

Μεθοδολογία δημιουργίας ταινιών κινούμενης εικόνας στο μάθημα «κινούμενο σχέδιο» του τμήματος Γραφιστικής του ΤΕΙ της Αθήνας, ενός δημόσιου τριτοβάθμιου εκπαιδευτικού ιδρύματος, με βάση τις αρχές του εποικοδομητισμού

Το θέμα της εργασίας «Το Καλό και το Κακό στον Κόσμο των Βιντεοπαιχνιδιών», ανήκει στη Νέα Θρησκευτικότητα, και συγκεκριμένα στη Διάχυτη, που αποτελεί μέρος της, ιδιαίτερα στη Νεομυθολογία, που αποτελεί μέρος της διάχυτης Νέας Θρησκευτικότητας. Διάχυτη Νέα Θρησκευτικότητα είναι η μη οργανωμένη σε κινήματα, ομάδες, οργανισμούς κ.λπ., αλλά εκείνη που αποτελείται από ελεύθερα κινούμενες ιδέες και πρακτικές, που εκφράζονται σε διάφορα μέσα, στον τύπο, στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο, στα κόμιξ, στα τραγούδια, στην τέχνη κ.ο.κ. Η παρούσα εργασία καθρεπτίζει τον τρόπο με τον οποίο η Νεομυθολογία, αντιλαμβάνεται το καλό και το κακό. Στα βιντεοπαιχνίδια καλό και κακό είναι έννοιες που δεν αλληλοαποκλείονται, αλλά αντίθετα συνδυάζονται με διάφορους τρόπους. Αυτοί οι τρόποι, όπως επαναλαμβάνονται σε κάθε βιντεοπαιχνίδι, σχηματίζουν συγκεκριμένα μοτίβα. Τέτοια μοτίβα χαρακτηριστικά είναι: α. Η ανυποχώρητη ηθική του ήρωα και του αντίμαχου, αλλά και β. Η δικαιολόγηση της κακότητας και των δύο, γ. Η εχθρική γλυκύτητα των επιπέδων των βιντεοπαιχνιδιών, δ. Ο αλλόμορφος καλός και κακός, ε. Η εταιρεία που λειτουργεί και εμφανίζεται ως θρησκεία, στ. Η συνταύτιση μαγείας και τεχνολογίας, ζ. Η διαφοροποίηση του προσωπικού θεού από την αφηρημένη θεότητα· η αφηρημένη θεότητα, δηλαδή εκείνη που δεν επεμβαίνει στον εικονικό κόσμο, είναι καλή, ενώ ο εικονικός χαρακτήρας που φέρει τα γνωρίσματα ενός προσωπικού θεού, δηλαδή τιμωρεί και αμείβει, είναι επιρρεπής στο κακό, κ.α. Άλλα πρωτότυπα σημεία της εργασίας είναι ο εντοπισμός και στα βιντεοπαιχνίδια ιδεών που υπάρχουν στη Νέα Θρησκευτικότητα, όπως ο Θεός ως αντικείμενο, η εγκοσμιότητα του θεϊκού, η επιστημονικοποίηση της μαγείας και γενικότερα του μεταφυσικού. Η εργασία «Το Καλό και το Κακό στον Κόσμο των Βιντεοπαιχνιδιών», σε κάθε περίπτωση αποδεικνύει ότι στα βιντεοπαιχνίδια γίνεται εκτεταμένη χρήση παραδοσιακών μυθικών μοτίβων, βέβαια μεταλλαγμένων, και με πάντως με μία νέα μορφή. Αυτό φανερώνει ότι ο μύθος όχι απλώς επιβιώνει αλλά αποτελεί και στην εποχή μας τεράστιο μέρος της πολιτισμικής και συνεπώς της θρησκευτικής ζωής.

La Revue Documentaires

2021

Στην παρούσα εργασία εξετάζεται η πρακτική της κοσμοπλασίας (worldbuilding), η χρήση δηλαδή καλλιτεχνικών μέσων (λογοτεχνία, οπτικές τέχνες κ.α.) για την κατασκευή και παρουσίαση κόσμων. Αρχικά γίνεται μια προσπάθεια να εντοπιστούν οι θεμελιώδεις συνθετικές αρχές που διέπουν την κοσμοπλασία. Οι αρχές αυτές εξετάζονται στο context της fantasy λογοτεχνίας, ως κατεξοχήν πεδίο εφαρμογής και ανάπτυξης της συνθετικής αυτής πρακτικής. Χρησιμοποιώντας παραδείγματα από δύο από τα πιο επηρεαστικά κείμενα αυτής της παράδοσης (το Σιλμαρίλλιον του J. R. R. Tolkien και το έπος της Γαιοθάλασσας της U. K. Le Guin), η εργασία αποσκοπεί να σκιαγραφηθούν εκείνες οι πλευρές που αποδίδουν στα έργα μια συγκεκριμένη «κοσμικότητα» (worldness), καθώς και οι συνθετικές αρχές που τις παράγουν. Στην παρούσα έρευνα υποστηρίζεται πως η κατασκευή κόσμων μπορεί να εννοηθεί ως μια συνθετική πρακτική που εμφυσά σε κατασκευασμένα σύνολα σαφείς εννοιολογικές συσχετίσεις και νοηματοδοτικές σχέσεις, οι οποίες δημιουργούν με το κοινό μια σχέση κατοίκησης. Με την ανάλυση των δύο παραδειγμάτων, επισημαίνεται ότι η κατανόηση αυτών των νοηματοδοτικών πλαισίων εκφράζεται μέσα από συνθετικά σύνολα (θεματικές σχέσεις, χωρικές διαμορφώσεις, μοτίβα αφηγηματικά και μη ...). Η κοσμοπλασία, ιδωμένη ως χτίσιμο ενός περιβάλλοντος βάσει κάποιων ιδεών και επανεξέταση αυτών σύμφωνα με τα συμπεράσματα που προκύπτουν από την κατοίκηση του εν λόγω περιβάλλοντος, αναδεικνύεται ως ένα χρήσιμο σχεδιαστικό εργαλείο.