Poligynia w dawnych Indiach...

Zygmunt II August i kultura jego czasów. W pięćsetlecie urodzin ostatniego Jagiellona na polsko-litewskim tronie, 2022

Azja-Pacyfik, 2018

Sprawy związane z wykorzystaniem współczesnej biomedycyny są żywo obecne w indyjskiej rzeczywistości, choć nie zawsze zyskują, podobnie jak w Europie, należne im miejsce w publicznej debacie czy w świadomości społecznej. Problemy z właściwą regulacją kwestii bioetycznych drążą indyjskie społeczeństwo na wielu płaszczyznach. Również oddziaływanie idei bioetyki w Indiach przejawia się w kilku różnych formach. W artykule skoncentruję się na trzech przykładach recepcji bioetyki, na pracach Subrata Chattopadhyaya, Katherine K. Young, a przede wszystkim Cromwella Crawforda, który, jak stwierdził Deepak Sarma w tekście Hindu Bioethics?, jest autorem najpopularniejszego systemat ycznego ujęcia tego problemu 1. W pierwszej części tekstu zarysuję główne problemy bioetyczne dotyczące Indii, korzystać przy tym będę z perspektywy teoretycznej zastosowanej przez Aditya Bharadwaja i Petera Glasnera, umieszczającej hinduską bioetykę w kontekście szerszych procesów globalizacji i postkolonializmu, w ramach których Indie stały się przykładem transgresji. Transgresji, czyli wykraczania poza zachodnie uznane praktyki i oczekiwania symboliczne, przekraczania zachodnich norm etycznych, a jednocześnie odpowiadania na zachodni popyt i praktyczne zapotrzebowania, co szczególnie dobrze uwidacznia rynek usług biomedycznych. Korzystając z tego modelu, zaprezentuję główne problemy bioetyczne Indii. Następnie przejdę do opisania recepcji bioetyki na trzech różnych przykładach.

Kosmos, 2020

W dniach 6-8 września 2000 roku, u zarania nowego tysiąclecia, w siedzibie Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku społeczność międzynarodowa, w tym Polska, zobowiązała się do podjęcia konkretnych działań zmierzających do redukcji ubóstwa i głodu, równego statusu kobiet i mężczyzn, poprawy stanu zdrowia, poprawy stanu edukacji, walki z AIDS, ochrony środowiska naturalnego, a także zbudowania globalnego partnerstwa między narodami na rzecz rozwoju. Zobowiązania dotyczą spełnienia wyznaczonych do 2015 roku celów (tzw. milenijnych celów rozwoju), zarówno przez kraje rozwijające się, kraje w okresie transformacji, jak i państwa wysoko rozwinięte. Przedstawiciele służby zdrowia (lekarze, pielęgniarki, fi zjoterapeuci, farmaceuci) odgrywają kluczową rolę w realizacji postawionych przez ONZ milenijnych celów rozwoju. Następujący na całym świecie postęp nauk medycznych stwarza konieczność nieustannego śledzenia zmian w rozpoznawaniu i terapii wielu schorzeń. Szczególnie ważne jest organizowanie przez pracowników ochrony zdrowia działań opiekuńczych i profi laktycznych przyczyniających się do poprawy zdrowia ludności oraz zapewnienia skutecznych systemów zdrowotnych. Prezentowane w niniejszej monografi i prace uwzględniają wieloaspektową aktywność opiekuńczą. Autorzy poszczególnych rozdziałów reprezentują różne grupy zawodowe pracowników medycznych, z czego wynika zróżnicowanie i poziom naukowy poszczególnych prac. Ze względu na różnorodność poruszanych tematów, redaktorzy zamieścili prace w trzynastu rozdziałach, ułożonych alfabetycznie według nazwisk pierwszych autorów. Mamy nadzieję, że każdy z czytelników znajdzie interesujące dla siebie treści. Zapraszamy do lektury. prof. dr hab. med. Jerzy Jaśkiewicz

Teologia i Człowiek

Streszczenie. Artykuł stanowi przyczynek do problematyki związanej z estetyką ikon wczesnoruskich tj. ikon datowanych na okres między XI-XIII wiekiem. Problematyka ta włącza w siebie m.in. następujące pytania: o ilość ikon będących wtedy w obiegu, o ich autorstwo, o stopień ich bizantynizacji, o ich funkcję społeczną i w końcu funkcję estetyczną rozumianą w sensie neoplatońskim. Punktem wyjścia artykułu jest stosunek rosyjskich filozofów religijnych do ruskiego dziedzictwa artystycznego, następnie podjęto analizę ruskich tekstów źródłowych dotyczących ikon aby na końcu przejść do określenia możliwego znaczenia ideowego ikony w kontekście światopoglądu Rusi Kijowskiej.

2014

Pogranicze. Studia Społeczne

Rada Programowa prof. dr hab. Grzegorz Babiński (UJ), prof. dr hab. Andrzej Sakson (UAM), prof. dr hab. Zbigniew Kurcz (UWr.), prof. dr hab. Leszek Gołdyka (USz), prof. dr hab. Marian Malikowski (UR), prof. dr hab. Jerzy Nikitorowicz (UwB), prof. dr hab. Włodzimierz Pawluczuk (UwB), prof. dr hab. Andrzej Sadowski (UwB), dr hab. Kazimierz Krzysztofek (prof. U-SWPS), prof. dr hab. Sergiej Trojan (Dyplomatyczna Akademia Ukrainy, Kijów), prof. dr hab. Larisa Titarenko (Akademia Nauk, Republika Białoruś), doc. dr Basia Nikiforowa (Litewski Instytut Badań Kultury, Wilno), prof. Tomasz Kamusella, (University of St Andrews, Scotland), dr hab. Anna Śliz (UO), dr hab. Dariusz Wojakowski (prof. UR); dr hab. Małgorzata Bieńkowska (prof. UwB), dr hab. Walter Żelazny (prof. UwB), dr Marta Choroszewicz (Joensuu University, Finland), dr Katarzyna Sztop-Rutkowska (UwB), dr Katarzyna Niziołek (UwB) Zespół Redakcyjny prof. dr hab. Andrzej Sadowski-redaktor naczelny dr hab. Małgorzata Bieńkowska (prof. UwB)-zastępca redaktora naczelnego dr Urszula Abłażewicz-Górnicka, dr Maja Biernacka, dr Małgorzata Skowrońska-członkowie zespołu redakcyjnego dr Maciej Białous-sekretarz redakcji Redaktorzy tematyczni dr hab. Jan Poleszczuk (prof. UwB)-redaktor statystyczny, metodologia, metody formalne, prof. dr hab. Andrzej Sadowski (UwB)-pogranicze, wielokulturowość, socjologia narodu, wsi i miasta, dr hab. Walter Żelazny (prof. UwB)-grupy etniczne, socjologia kultury, dziedzictwo L. Zamenhofa, dr hab. Małgorzata Bieńkowska (prof. UwB)-gender studies, metodologia jakościowa, teorie socjologiczne, prof. dr hab. Jerzy Nikitorowicz (UwB)-edukacja międzykulturowa, rodziny na pograniczach, dr hab. Barbara Cieślińska (prof. UwB)-socjologia rodziny, dr hab. Mariusz Zemło (prof. UwB)-socjologia wiedzy, edukacji, dr Katarzyna Niziołek (UwB)-społeczeństwo obywatelskie, socjologia kultury, sztuki, dr Katarzyna Sztop-Rutkowska (UwB)-pogranicze, wielokulturowość, socjologia narodu. Zespół Recenzentów dr Maja Biernacka Maja (UwB); dr hab. Adam Bobryk (prof. UPH); dr hab. Tadeusz Chrobak (Uczelnia Jańskiego); prof. Tomasz Kamusella (University of St Andrews, Szkocja); dr hab. Kazimierz Krzysztofek (prof. U-SWPS); dr hab. Ilona Kutny (prof. UAM); dr. hab. Eugieniusz Mironowicz (prof. UwB); dr hab. Krystyna Moczuk-Leśniak (prof. UR); prof. Natalia Szumarowa (Uniwersytet T. Szewczenki w Kijowie); dr hab. Dariusz Wojakowski (prof. UR); dr hab. Walter Żelazny (prof. UwB) Na okładce wykorzystano fragment witrażu Multiculturalisme z atelier Agnès Thomas w Metzu, fot. W. Wądołowski Redakcja: Janina Demianowicz Korekta: Zespół Redakcja techniczna i skład: Katarzyna Sakowska

Ecclesia. Studia z Dziejów Wielkopolski, 2009

Sprawy Narodowościowe, 2013

So-called ‘tutejsi’ in Polesia as a political issue in Poland, 1921–1939This article is an attempt to present the problem of repercussions of the assumption made in the Second Polish Republic that in Polesia there was a compact several hundred thousand group of people that do not have a modern national consciousness. In the interwar period this group was commonly referred to as ‘tutejsi.’ The issue is examined from three perspectives. The first is to reconstruct the position taken in this case by the Polish science, especially the authors gathered around the Institute for Nationalities Affairs (Instytut Badań Spraw Narodowościowych). The second part of the article presents opinions functioning about so-called ‘tutejsi’ in the Polish public opinion. The difference between points of view arising in the 1920s and ’30s is exposed here. The third part focuses on the actions taken by the Polish authorities. In the first half of the ’20s an assumption was formulated that in Polesia this gr...

Teksty Drugie

Tekst jest skróconym rozdziałem przygotowywanej przeze mnie książki o Kulturze Zrzuty i "trzeciej drodze" w kulturze polskiej lat 80., która ukaże się w serii "Nowa Biblioteka" Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie. Pierwszą wersję tekstu wygłosiłem 2 marca 2016 roku na zebraniu Katedry Teatru i Dramatu UJ; dziękuję koleżankom i kolegom za krytyczne uwagi.