Εν πολλά ωραίο το συναίσθημα της δικαίωσης, ειδικά όταν πρόκειται για άτομα που άφηκες πίσω στο παρελθόν.
Άτομα τα οποία ήταν σκάρτα.
Άτομα τα οποία εν σου εφέρθηκαν σωστά.
Άτομα στα οποία έδωσες 2η, 3η ευκαιρία αλλά εν εκαταλάβαν τα λάθη τους.
Άτομα τα οποία εν είχαν καμιά αξία στο τέλος της ημέρας.
Εν με ευχαριστεί η κατάντια τους, ούτε θέλω το κακό τους.
Αλλά ναι, νιώθω ωραία όταν μαθαίνω πως είχα δίκαιο για όσα έλεγα. Πως η κρίση μου ήταν σωστή τζιαι ότι έπιασα τις σωστές αποφάσεις. Νιώθω ωραία να ξέρω ότι απέφυγα τζι άλλες σάπιες καταστάσεις.
Έν κάποια άτομα που απλά εν θα αλλάξουν ποτέ, τουλάχιστον όχι προς το καλύτερο.
Μερικές φορές απορώ πως γίνεται να εκαταντήσαν έτσι, αν έχουν έστω κάποιο ίχνος αυτογνωσίας.
Ξέρω πως υπάρχουν κάποιες προσωπικές καταστάσεις που μπορεί να έπαιξαν κάποιο ρόλο, αλλά εν το δέχουμαι ως δικαιολογία. Ο άνθρωπος φτάνει σε μια ηλικία που μπορεί να κρίνει ο ίδιος τι εν λάθος τζιαι σωστό, ασχέτως σε τι περιβάλλον εμεγάλωσε τζιαι τι χαρακτήρες ήταν οι γονείς του. Είμαστε ότι διαλέγουμε να είμαστε.
Πολλές φορές σκέφτουμαι αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να σκέφτεται το ίδιο για μένα, αν είμαι τζι εγώ 'σκάρτος' για κάποιον. Πολλά πιθανόν. Έκαμα λάθη, είπα ψέματα, επλήγωσα -άθελα- στενά μου άτομα. Έσκυψα όμως το κεφάλι, επροσπάθησα να τα διορθώσω, είπα συγγνώμη τζι εν τα επανέλαβα. Έν εχαράμισα την 2η ευκαιρία που μου εδόθηκε.
Εν μετανιώνω για όσα επέρασα με έτσι άτομα, έστω τζι αν ενευρίασα, εχαλάστηκα, έκλαψα, γιατί τουλάχιστον πλέον μπορώ να ξεχωρίζω σε μεγάλο βαθμό τι μου αξίζει τζιαι τι όχι.
