Co w wydawnictwach piszczy (marzec 2017 - cz. 1)

*** subiektywne zestawienie najlepszych premier i wznowień z pierwszej połowy miesiąca ***

Agora

Krystyna Naszkowska Wygnani do raju. Szwedzki azyl - 8.03

Pierwszy w Szwecji kryminolog, reporter, który rozumie Szwedów lepiej, niż oni sami, wybitny architekt, perkusistka z doktoratem, dokumentalistka i fotografka z tytułem szwedzkiego fotografa roku, psychoanalityczka z literackim dorobkiem...

Creme de la creme szwedzkiego społeczeństwa, a wszyscy to… emigranci z Polski, których wygnała antysemicka nagonka w 1968 roku.

Szczere, przejmujące i zaskakujące rozmowy z ludźmi, dla których przymusowa emigracja nie była tylko osobistą katastrofą, ale również bodźcem, by zacząć życie na nowo. Jak to się stało, że ludzie, którzy w bagażu mieli niewiele więcej niż wspomnienia z ojczyzny, stali się współtwórcami sukcesu kraju, do którego rzucił ich los ofiar politycznej, antysemickiej nagonki. Wspaniała opowieść o tym, że nawet najgorszy los można odmienić, jeśli wystarczająco tego chcemy i nie dajmy się złamać okolicznościom.

Alessandra Mattanza "Mój Paryż. Słynni paryżanie opowiadają o swoim mieście" [RECENZJA]

Miasto nabiera życia dzięki emocjom towarzyszącym scenkom zaobserwowanym na mniej uczęszczanych ulicach, dzięki stylowi i elegancji café czy typowego bistro, gdzie czas stanął w miejscu. Bywalcy, jak zawsze oddają się lekturze, sączą kawę, rozmawiają bądź filozofują o polityce, nauce czy literaturze. Aktorzy recytują znajomym kwestie, matki wpadają z pociechami na filiżankę gorącej czekolady, a niektórzy turyści - by poznać miejscowe smaki, powiedzmy crêpe albo omletu... Paryż, niczym zręczny iluzjonista, potrafi czarować i wciągać. Przeobraża widoki i emocje, cieniom dodaje bogactwa szarości. Sprawia, że każdy czuje się wyróżniony, a zarazem tworzący uniwersum. Chmury pędzące wiatrem po bezkresnym szarym niebie powodują, że miasto osłonięte tą osobliwą, wyrafinowaną woalką jeszcze bardziej intryguje.*

Oscarowy zawrót głowy 2017, czyli komu statuetkę?

W tym roku oscarowe emocje jakoś mniej mnie dotyczą niż zwykle. Głowę mam zaprzątniętą myślami o innych sprawach i nawet nie wiem, czy będę oglądać galę, bo snu potrzebuję chyba bardziej niż ślęczenia nocą przed ekranem. Skłamałabym jednak pisząc, że nie mam swoich typów i że kciuków nie będę zaciskać wspierając w ten naiwny sposób swoich faworytów.

Na co do kina? * marzec 2017 *

Subiektywne zestawienie potencjalnie dobrych filmów, 

czyli najciekawsze premiery marca.

3 marca

James Mangold Logan: Wolverine

Zmęczony życiem Wolverine czuje się zagubiony w świecie, w którym zdziesiątkowani mutanci X-Men żyją na marginesie społeczności ludzkiej. Jego mentor Charles Xavier (Patrick Stewart - seria "Star Trek"), znany jako Profesor X, przekonuje go, by wziął udział w ostatniej misji, w której stawką jest życie młodej dziewczyny, jedynej nadziei rasy mutantów.

(opis dystrybutora) 

Paulina Wnuk-Crépy "Szpilki, Paryż i miłość" [RECENZJA]

Pierwszą podróż do Paryża z Pauliną Wnuk-Crépy odbyłam za sprawą jej debiutanckiej książki Mój Paryż, moja miłość. Trochę w tej książce anegdot, trochę opowieści o mieście i ludziach, o miejscach nie zawsze oczywistych, kuchni, modzie i miłości. W końcu opowiada o mieście zakochanych.

Niedawno pojawiła się druga książka tej autorki, która znów jest zaproszeniem do francuskiej stolicy. Tym razem nie będzie to przewodnik po mieście, a opowieść o młodej Polce, która zupełnie niespodziewanie trafiła do świata mody. A Paryż... Paryż jest w tle. Atrakcyjny, kuszący, magiczny. Ale i pełen pułapek. 

Remigiusz Mróz "Wotum nieufności" [RECENZJA]

trylogia W kręgach władzy, tom 1

O dylematach czytelniczych można napisać całkiem spory artykuł, a może nawet i książkę. Jeden z nich pojawił się u mnie, gdy dowiedziałam się, że Remigiusz Mróz napisał powieść z gatunku political fiction. Twórczość tego autora lubię, ale tematy polityczne w powieściach omijam szerokim łukiem (a i w rzeczywistości nie śledzę na bieżąco tego, co na arenie politycznej się dzieje, skupiając się jedynie na najważniejszych kwestiach). 

Krótko mówiąc do Wotum nieufności, które otwiera najnowszą trylogię tego bestsellerowego pisarza - W kręgach władzy, podeszłam jak pies do jeża. 

Filmowa Kuba: "Viva"

Szukałam czegoś z Hawaną w tle. Mój wybór padł na stosunkowo nową produkcję. Vivę w reżyserii Paddy'ego Breathnacha nakręcono w 2015 roku m.in. w stolicy Kuby (a częściowo także w Dublinie, skąd pochodzi reżyser).

Śladami Marzeń - Festiwal Podróżniczy i Tour Salon

Wybrałam się po foldery podróżnicze i po to, by wysłuchać ludzi z pasją. To pierwsze niezbyt mi się udało, to drugie okazało się fantastycznym pomysłem.

Wojciech Chmielarz "Przejęcie" [RECENZJA]

cykl z komisarzem Mortką, tom 3

To morderstwo to ostrzeżenie. Dla bardzo konkretnego adresata[1].

Kto jest mordercą? Nie wiadomo.
Kto jest ofiarą? Nie ustalono?
Kto adresatem? Także i to pytanie pozostaje bez odpowiedzi.

Petra Soukupová "Pod śniegiem" [RECENZJA]

Po czym poznać dobrego pisarza? Między innymi po tym, że o rzeczach zwykłych, codziennych, niezbyt niezajmujących, potrafi pisać w sposób, który nie pozwala oderwać się od lektury. I jeszcze po tym, że w jego opowieści odbijamy się jak w lustrze. Widzimy problemy, zachowania, relacje znane nam z autopsji. Wzdychamy, myśląc - jakie to prawdziwe! Czas mija, świat przestaje istnieć, a my ani myślimy odrywać się od lektury, bo trafia do nas bez pudła. 

Taka jest proza Petry Soukupovej. A przynajmniej powieść Pod śniegiem, którą miałam okazję przeczytać niedawno. 

Rety... Jakie to jest dobre!

Na stosiku książki rosną #45

Trzeci regał dokupiony, ale moim książkowym zbiorom daleko do uporządkowanej biblioteczki. I nie zanosi się na to, by w najbliższym czasie miało się coś w tym względzie zmienić.

Dlaczego? Poniższe zdjęcia chyba najlepiej odpowiedzą na to pytanie.

Marek Bukowski, Maciej Dancewicz "Najdłuższa noc" [RECENZJA]

Te 14 grudnia w sumie nie różniłby się niczym od tysięcy podobnych mu, minionych dni grudniowych, gdyby nie fakt, którym potem żyła przez kilka dni krakowska prasa, a za nią całe miasto[1].

Książka inspirowana serialem? Przyznaję, że podeszłam do tego pomysłu sceptycznie. Historia zawarta w Najdłuższej nocy Marka Bukowskiego i Macieja Dancewicza zainteresowała mnie jednak na tyle, że postanowiłam przed seansem poznać wersję książkową. 

Jak myślicie, warto było?

Co w wydawnictwach piszczy (luty 2017 - cz. 2)

*** subiektywne zestawienie najlepszych premier i wznowień z drugiej połowy miesiąca ***

Agora

Adam Bielecki, Dominik Szczepański Spod zamarzniętych powiek - 22.02

Po bestsellerowym „Kukuczce” czas na opowieść o młodym następcy najsłynniejszego polskiego himalaisty.

Adam Bielecki stał się jednym z najmocniejszych himalaistów na świecie, ale gdy miał trzynaście lat, z powodu wieku odmówiono mu udziału w kursie skałkowym. Gdy skończył piętnaście, usłyszał od starszego taternika, że kiedyś będzie z niego świetny wspinacz. Jeśli wcześniej się nie zabije.

Ta książka to pierwsza pełna opowieść Adama Bieleckiego o jego drodze z górniczych Tychów na szczyty najwyższych gór świata. To także hołd dla bohaterów i twórców polskiego himalaizmu zimowego, w których szeregu Bielecki ustawił się, zdobywając jako pierwszy człowiek zimą Gaszerbrum I i Broad Peak. W dramatycznych historiach tych wejść Bielecki przede wszystkim opowiada o nieludzkich warunkach zimowej wspinaczki w Himalajach i Karakorum, sztuki uprawianej przez nielicznych na świecie, która stała się naszą narodową specjalnością.

„Możesz zostać w życiu, kim chcesz. Byleby nie górnikiem” ‒ usłyszał od ojca młody Adam Bielecki. Dorosły Adam nie mógł wziąć sobie tych słów do serca bardziej.

Wiesław Weiss "Tomek Beksiński. Portret prawdziwy" [RECENZJA]

Był osobowością niezwykle złożoną, wielowymiarową, niejednoznaczną. A to sprawia, że niełatwo opowiedzieć jego historię[1] - pisze Wiesław Weiss we wstępie do książki sporej gabarytowo i wypełnionej emocjami po brzegi twardej, czarnej okładki. Tomek Beksiński. Portret prawdziwy Wiesława Weissa jest odpowiedzią na obraz Tomka Beksińskiego pokazywany przez rozmaitej maści media, według autora wypaczany i deformowany[2]. Już we wspomnianym wstępie autor jasno opowiada się jako ostry krytyk tego, co o jego bohaterze można znaleźć w książce Magdaleny Grzebałkowskiej Beksińscy. Portret podwójny czy filmie Ostatnia rodzina w reżyserii Jana Matuszyńskiego. 

Rzym w lutym: kierunek Zatybrze

luty 2016

Rok temu, o tej porze ładowałam akumulatory w Rzymie. Opisywanie tego wypadu idzie mi dość kiepsko, więc pomyślałam, że to dobry moment, by zabrać Was do tej części Rzymu, która z miejsca podbiła moje serce i stała się moim ulubionym miejscem w tym mieście. 

W. Bruce Cameron "Był sobie pies" [RECENZJA]

Premiera: 15 lutego

Powieścią zainteresowałam się ze względu na film. Pomyślałam sobie, że przed seansem warto się z nią zapoznać. Później zrobiła się afera związana z niewłaściwym traktowaniem psiego bohatera na planie i trochę mi się odechciało wyprawy do kina. Chęć przeczytania powieści Był sobie pies na szczęście pozostała. 

Dlaczego na szczęście? Bo to jedna z tych historii, które pozwalają oderwać się od codzienności. Ciepłych, czytanych z uśmiechem, a czasem także z wzruszeniem.

Filmowy Paryż: "Odrobina chaosu"

Wersal jest moim niespełnionym paryskim marzeniem, powodem, dla którego któregoś dnia będę chciała wrócić do francuskiej stolicy. Póki co, podróżnicze plany są jednak inne, dlatego dałam się tam zabrać Alanowi Rickmanowi za pomocą jednego z dwóch wyreżyserowanych przez niego filmów.

Ten świetny aktor, którego niestety pożegnaliśmy w ubiegłym roku, w roli reżysera zadebiutował w 1997 roku przecudnym Zimowym gościem. W 2014 roku pojawił się drugi z jego filmów - Odrobina chaosu i to właśnie o nim chciałabym napisać kilka słów.

Peter Robinson "Mroczne miejsca" [RECENZJA]

Cykl Inspektor Banks, tom 22

Aż trudno uwierzyć, że miłośniczka kryminałów sięga po twórczość Petera Robinsona dopiero przy okazji premiery... 22 tomu cyklu o inspektorze Banksie. Ale podobno lepiej późno niż wcale. Tak mówią.

David Hewson "Willa Misteriów" [RECENZJA]

cykl Nico Costa, tom 2

Odkrycie zwłok trafiło na pierwsze strony gazet na całym świecie. Ktoś jakoś przemycił do mediów zdjęcie. Pokazywało ono spokojną, zastygłą twarz wydobytą z chemicznego cuchnącego torfowego bagna. To była prawdziwa zagadka. Nikt nie miał pojęcia, ile lat ciało leżało w ziemi ani czy dziewczyna zmarła z przyczyn naturalnych, czy padła ofiarą jakiejś ponurej zbrodni. W kilku włoskich tabloidach pojawiły się dzikie spekulacje na temat starożytnych kultów, których kapłani zabijali adeptów, jeśli ci zawiedli podczas obrzędów inicjacyjnych.*

[2] Hiszpania 2016: Barcelona - kolejką na Montjuïc

Oprócz tego, że mieliśmy szczęście mieć przy hotelu autobus na Turó de la Rovira, mieliśmy też fart znaleźć stamtąd bezpośrednie połączenie nad samo morze (mieszkaliśmy w pobliżu Parku Güell, czyli stosunkowo daleko i z pewnością nie w odległości spaceru). Kolejny dzień zaczęliśmy więc od wyprawy do Starego Portu (Port Vell), gdzie chcieliśmy przycupnąć na śniadaniu, a następnie z nowym zapasem energii dostać się kolejką linową na Wzgórze Montjuïc (Telefèrico del Puerto).

Kino dla marzycieli: "La La Land"

Nie mam złudzeń. To nie jest film, który przypadnie do gustu każdemu. Taka konwencja. Dla jednych będzie to produkcja magiczna i dostarczająca wzruszeń, dla innych trącąca banałem i mało atrakcyjna fabularnie. 

Ja należę do grupy zachwyconych i tylko świadomość tego, że faktycznie fabuła nie kładzie na kolana sprawiła, że La La Land w dziesięciostopniowej skali oceniam na dziewięć. 

Agnieszka Pruska "Żeglarz" [RECENZJA]

cykl z Barnabą Uszkierem, tom 3

Bałtyk z pewnością nie należy do zbiorników czystych. Co w nim pływa, co się unosi na jego powierzchni - czasem lepiej nie wiedzieć. Zwłaszcza, gdy w jego wodach natrafi się na takie znalezisko, jak to, od którego zaczyna się historia opowiedziana w Żeglarzu Agnieszki Pruskiej.

Zdarzyło się w styczniu 2017

Nowy rok zaczął się mocnymi akcentami. Lekko nie było. Na szczęście jako tako udało się wszystko ogarnąć i mam nadzieję, że jesteśmy na prostej drodze do świętego spokoju. 

Na szczęście ten miesiąc był całkiem niezły jeśli chodzi o ciekawe książki czy filmy.

Chris Carter "Geniusz zbrodni" [RECENZJA]

cykl z Robertem Hunterem, tom 6

Jeżeli Hunter i Taylor nie byli jeszcze do końca przekonani, że mają przed sobą wcielenie czystego zła, to w ciągu ostatnich kilku minut wszelkie ich wątpliwości znikły całkowicie. Żadne z nich nie miało ochoty poznawać dalszych szczegółów[1].