Μαραθώνιος Διαδρομή… Εκκίνηση(1)

Κάθομαι μεσημεριάτικα στην βεράντα του σχεδόν παραλιακού μου σπιτιού (καλά δέκα λεπτά με τα πόδια από το δασουδι, στρατηγική θέση), αγναντεύω την μεσόγειο μισοπνιγμενη στην υγρασία της ατμόσφαιρας που μας έχει πηδήξει και χωρίς αυτήν όμως η Κύπρος δεν θα λογιζόταν Κύπρος, νιώθοντας τις σταγόνες του ιδρώτα να κυλαν ηδονικά στο κορμί μου (το ηδονικά ήταν απλά σχήμα λόγου) και σκεπτόμουν με τρομερή και απερίγραπτη ικανοποίηση την χθεσινή νύχτα.

Επέστρεψα στις δυο το πρωί εξαντλημένος, μπήκα στο σπίτι σαν γάτα μην ξυπνήσω κανένα και κατευθύνθηκα στο μπάνιο να ξεπλύνω τα ξεραμένα υγρά που κόλλησαν πάνω μου στην πέμπτη σύμπτυξη της βραδιάς. Ο μαλακας δεν είχε τίποτε καλύτερο να κάνει από το νιώσει αφέντης και άντρακλας τελειώνοντας στο λαιμό και στο στήθος μου χωρίς προειδοποίηση (αυτό δεν είναι αλήθεια, το κατάλαβα και μπορούσα να αποτραβηχτώ, απλά δεν ξέρω γιατί δεν το έκανα). Αυτά έχει το επάγγελμα. Δεν μπορώ να προβλέπω όλες τις πιθανές καταλήξεις. Ήταν όμως και ο πέμπτος στην σειρά, είχα εξαντληθεί…


Παίρνω τα πράγματα απ’ την αρχή. Πέρασα κάποια ώρα στο ιντερνέτ και εκεί που δεν το περίμενα βρέθηκα να έχω στ’ αλήθεια πέντε ραντεβού. Γρηκστορης έχεις ρέντα. Εκμεταλλέψου το τώρα που μπορείς. Τα έκανα όμως θάλασσα με τις ώρες γιατί κάπου έχασα λογαριασμό, τελικά εκνευρίστηκα και τα ακύρωσα όλα.

Στις δέκα κατέβηκα κάτω στο συνηθισμένο μέρος. Ήμουν μονός και πάλευα να μην πέσω σε κατάθλιψη, κι’ αυτό από την μέρα που κατέβηκα στο νησί. Είμαι πια συνηθισμένος σε αυτή την διαδικασία. Πάντα θέλω κάποιες μέρες μέχρι να παραμερίσω τα γερμανικά στο πίσω μέρος του μυαλού μου και να αρχίσω να απολαμβάνω τα ντόπια και τα για μένα απλά καθημερινά του νησιού, Αυτή την φορά τραβώ όμως ζόρι (και ποτέ δεν τράβηξα;). Θα τα πω άλλη ώρα…

Περπάτησα μονός αγναντεύοντας το φεγγαροφως, την αντανάκλαση του στα κύματα, τις οπτασίες των πλοίων στο νερό και έδιωχνα σταδιακά τα γερμανικά απ’ το συνειδητό μου. Από πίσω μου άκουγα κάποια βιαστικά βήματα. Γύρισα και τον είδα να έρχεται στην κατεύθυνση μου. Πέρασε από δίπλα μου και τύλιξε το άρωμα του D&G που λούστηκε αφειδωλως. Ήταν γλυκός. Αυτό μόνο. Δεν ήταν Θεός, δεν ήταν Άδωνις, αλλά ήταν γλυκός να τον φας με το κουταλάκι. Ο Γκρηκστορης ανέλαβε δράση. Τον ακλούθησα. Περπατούσε, περπατούσε και δεν είχε τέλος, δεν γύρισε ούτε μια φορά πίσω να με προσέξει. Αν είναι δυνατόν. Χαλοου;
Συνέχισα ακάθεκτος πίσω του. Μετά από κάποια ατέλειωτα λεπτά κατέβηκε στην αμμουδιά και κοντοστάθηκε βλέποντας στην θάλασσα. Στάθηκα πίσω του σε απόσταση ασφάλειας. Κτύπησε το κινητό του και απαντώντας το άκουσα τα κυπριακά του, άρα ήταν πατριώτης. Έμεινα πίσω μέχρι να τελειώσει την συνομιλία του, την όποια άκουσα λέξη προς λέξη, καθώς προσπαθούσε να κρύψει από κάποιον που προφανώς τον ρωτούσε επίμονα που βρισκόταν, τον τόπο παραμονής του και όταν τέλειωσε συνέχισε πιο αργά τον δρόμο του. Ναι με είχε προσέξει αλλά έκανε τον αδιάφορο. Αλλά ο Γρηκστορης είναι σαν την Μαύρη Χήρα: Μόλις δει το θύμα του απλώνει τον ιστό του και δεν του φεύγει τίποτε (να θυμηθείτε μετά θάνατο να μου κάνετε ανδριάντα).

Κρύφτηκε στις φυλλωσιές των ακακιών κι’ έβλεπε ξανά την θάλασσα καθώς τον πλησίαζα από πίσω σαν πούμα, αθόρυβος κι’ έτοιμος να χιμήξει. Έμεινε εκεί σταθερός, στύλος μιλάμε. Τον πλησίασα από πίσω, έβαλα την χούφτα μου ανάμεσα στα σκέλια του και γεύτηκα παράλληλα τον λαιμό του με την αρμάρι του γεύση. Ένιωσα τα σκέλια του να φουσκώνουν σε προκλητικό όγκο και άνοιξε χωρίς πολλά πολλά την βερμούδα , απελευθέρωσε ένα εκρηκτικό και διψασμένο κορμί και με ανάγκασε να σκύψω.

Μου μιλούσε βρώμικα στ’ αγγλικά και εγώ έπαιξα το παιγνίδι του. Ήταν νεαρός και διψασμένος και οι δίψες μας ταίριαξαν απόλυτα. Το πάθος μας κράτησε δεν κράτησε μίση ώρα και ήταν ζωογόνο, γεμάτο εξισορρόπηση ορμονών. Και ήταν πάθος με τα όλα του. Τελειώνοντας με φίλησε παθητικά, με αποχαιρέτησε και έφυγε να πάει να βρει τον εραστή του.