9 ½ Μήνες (2) - Το αντιο μιας ζωης (3)

Φθινόπωρο 2009: Οι διακοπές στην Κύπρο μου βγήκαν ξινές. Περισσότερο από τέσσερις με πέντε ώρες δεν κοιμάμαι. Και ξυπνώ γιατί καθώς κοιμάμαι με πνιγούν τα δάκρυα και δεν παίρνω οξυγόνο. Η κάθε μου κίνηση, η κάθε μου σκέψη , η κάθε μου στιγμή είναι ο Σσιάτς. Τα πάντα είναι ο Σσιάτς. Κι’ εγώ το τίποτε που δεν έχει σκοπό ζωής… Προσπαθώ να βρω ελπίδα… ξέροντας ότι είναι μάταιο, ποιος να κάνει κάτι στο δικό μου δράμα; Όταν γύριζε καταματωμένος στους δρόμους δεν το μάζεψε κανένας, ποιος να μαζέψει έμενα τώρα… Διαβάζω τα άστρα στο ίντερνετ διψασμένος για ένα σημάδι αναπτέρωσης αλλά ξέρω ότι κι’ αυτό μάταιο είναι. Έχασα τον σκοπό της ζωής μου, η ύπαρξη μου έχασε το νόημα της. Γιατί;

9 ½ Μήνες (2) - Το αντιο μιας ζωης (2)

Ακινητοποιημένος στο κρεβάτι απ’ κλάμα και τον πόνο περνούσαν οι σκηνές μπροστά απ’ τα θολωμένα, κοκκινισμένα μάτια μου των τελευταίων μηνών: πως άρχισε να με παραγνωρίζει, να με αγνοεί, πως άρχισε να παίρνει αποφάσεις για τα κοινά χωρίς εγώ να έχω λόγο. Πως άρχισα να διαμαρτύρομαι χωρίς αποτέλεσμα, πως άρχισα να καυγαδίζω μαζί του, πως έλεγα ότι δεν αντέχω άλλο την κατάσταση και πως μου έλεγε να περιμένουμε και ίσως καλυτερέψουν τα πράγματα. Το έλεγε, ίσως και να το θελε αλλά η κατάσταση πήγαινε απ’ το κακό στο χειρότερο. Στέγνωσε ο ίδιος απ’ το αλκοόλ και τα χάπια και έλπιζα ότι ο χρόνος που ακολουθούσε θα ήταν για μας παράδεισος. Επιζήσαμε τα χειρότερα, εξακόσιες τόσες μέρες σε ψυχιατρεία, έκτακτες ανάγκες, νοσοκομειακά, αστυνομίες και ερυθροί σταυροί να τον φέρνουν μισοπεθαμένο στο σπίτι, πνιγμένο στο αίμα των πληγών του και την θολούρα του αλκοόλ, επιζήσαμε έναν Γολγοθά που καμιά θρησκεία ούτε για αστείο δεν περιγράφει. Έλπιζα για ένα καλύτερο αύριο. .. Κι’ αυτός το ίδιο… Χωρίς έμενα όμως…

Ακινητοποιημένος στο κρεβάτι απ’ κλάμα και τον πόνο περνούσαν οι σκηνές μπροστά απ’ τα θολωμένα, κοκκινισμένα μάτια μου των τελευταίων μηνών: Καλοκαίρι 2008, στην έξαψη του ευρωπαϊκού κυπέλλου. Ο Σσιατς έπαιρνε τρεις εβδομάδες τα αντί-αλκοολικα χάπια, τα περίφημα Καμπραλ, αλλά τον έβλεπα σε μια αλλοπρόσαλλη κατάσταση. Τα φάρμακα δεν του κάθονταν και η εικόνα του, το σχεδόν παραμορφωμένο από τα χάπια πρόσωπο του δεν με έπειθε ότι το θέμα αλκοόλ τέλειωσε. Είχαμε πάει στο καφέ τον ένιωθα και τον έβλεπα ότι ήταν ανήσυχος. Δεν το άφηνα από τα μάτια μου. Το ένιωθε. Κάποια στιγμή είπα να φύγω. Ήθελε να μείνει. Δεν μου άρεσε. Έφυγα και ξαναγύρισα μετά από ένα τέταρτο για τον δω να κρατά ένα ποτήρι μπύρα. Ο κόσμος μου ξαναγύρισε ανάποδα. Ένιωσα το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια μου. Άρχισα τις φωνές αλλά με έβλεπε απλά ξαφνιασμένος και τρομαγμένος. Το μόνο που κατάφερε να με ρωτήσει ήταν γιατί του κάνω έλεγχο. Έφυγα απελπισμένος τραβώντας τα ψιλοκουρεμένα μου μαλλιά και ένιωθα την ταχυπαλμία να με κυριαρχεί γιατί ήξερα το έργο που θα άρχιζε από την αρχή ήδη πολύ καλά.

9 ½ Μήνες (2) - Το αντιο μιας ζωης (1)

Είμαι στο τώρα… στον παρόν, σ’ ένα παρόν που με γαμά πολύ περισσότερο απ’ ότι με ξέσκισαν οι εξακόσιες τριανταπέντε μέρες πανούκλας του Σσιάτς. Παραπατώ έχοντας χάσει τον προσανατολισμό μου, είμαι χαμένος σ’ ένα παρόν, σε μια πραγματικότητα που ενώ είναι δική μου δεν την αναγνωρίζω, σαν την μάνα που δεν αναγνωρίζει το παιδί της. Κι’ όμως τούτη η πραγματικότητα που ζω είναι το δικό μου παιδί, ο δικός μου βλαστός και ξέρω ότι πρέπει να την δεχτώ αλλά ακόμα δεν μπορώ...

Η αλλαγή ήρθε μουλωχτά κι’ απρόσμενα λίγο μετά τον καινούργιο χρόνο. Μπήκαμε στο 2009 ήρεμα, εξισορροπημένα κι΄ εγώ γεμάτος ελπίδες και προσδοκίες. Ο Σσιάτς συνέχιζε ακάθεκτα να΄ ναι στεγνός κι εγώ χαιρόμουν ξέφρενα το χαμόγελο που μου χάρισαν οι Θεοί του Όλυμπου, γιατί ήταν ένα χαμόγελο ψεύτικο και απατηλό, δεν ήταν να κρατήσει για πολύ, δεν ήταν χαμόγελο χαρισμένο από αληθινό Θεό...