Zatoka Lubecka
54°05′N 11°00′E/54,083333 11,000000
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Lokalizacja | |
| Cieki wodne uchodzące | |
| Miejscowości nadbrzeżne | |
Położenie na mapie Niemiec  | |
| 54°05′N 11°00′E/54,083333 11,000000
| |
Zatoka Lubecka[1] (niem. Lübecker Bucht) – zatoka w południowo-zachodniej części Morza Bałtyckiego. Należy w całości do Niemiec. Jest częścią Zatoki Meklemburskiej. Jej południowo-zachodni kraniec formuje ujście rzeki Trave w miejscowości Travemünde (dzielnica Lubeki), od wschodu ograniczona (umownie) wyspą Poel, od północy pólwyspem Wagria nad Bałtykiem (niem. Wagrien). Wybrzeże zatoki wchodzi w skład krajów związkowych Meklemburgia-Pomorze Przednie i Szlezwik-Holsztyn. Kanał Łaba-Lubeka łączy zatokę (poprzez rzekę Trave), a tym samym Morze Bałtyckie z Łabą.
Znaczenie
[edytuj | edytuj kod]Zachodnie wybrzeże zatoki z portem Neustadt in Holstein, a także kurortami nadmorskimi Grömitz, Pelzerhaken, Sierksdorf, Haffkrug, Scharbeutz, Timmendorfer Strand, Niendorf/Ostsee i Travemünde oraz półwyspem Priwall ma istotne znaczenie dla turystyki nadmorskiej. Co roku, w drugiej połowie lipca w Travemünde odbywają się drugie pod względem wielkości regaty żeglarskie Travemünder Woche. W zatoce planowane jest wybudowanie elektrowni wiatrowej na sztucznej wyspie.
Katastrofy
[edytuj | edytuj kod]21 lipca 1850 roku w zatoce zatonął parowiec Von der Tann. 3 maja 1945 roku miała tam miejsce jedna z największych katastrof morskich (podobna do katastrofy MS Wilhelm Gustloff). Po zbombardowaniu przez aliantów zatonęły trzy statki (SS Cap Arcona, Thielbek - wiozące więźniów z obozów koncentracyjnych Neuengamme i Stutthof oraz SS Deutschland obsadzony tylko niemiecką załogą), czwarty (Athen - z więźniami) zdążył zawinąć do portu Neustadt. Zginęło ponad 7000 osób, w tym wielu zamordowano już po dotarciu do brzegu.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Morze Bałtyckie, Zatoki. W: Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej: Nazewnictwo Geograficzne Świata. T. Zeszyt 10 - Morza i oceany. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2008, s. 52. ISBN 978-83-254-0462-8.