Wunschkonzert
Gatunek |
dramat propagandowy |
---|---|
Rok produkcji | |
Data premiery |
30 grudnia 1940 |
Kraj produkcji | |
Język | |
Czas trwania |
103 min |
Reżyseria | |
Scenariusz |
Eduard von Borsody |
Główne role |
Ilse Werner |
Muzyka |
Werner Bochmann |
Zdjęcia |
Günther Anders |
Montaż |
Elisabeth Neumann |
Wytwórnia |
Universum Film-Verleih |
Wunschkonzert (tłum. „Koncert życzeń”) – niemiecki dramat propagandowy z 1940 w reżyserii Eduarda von Borsodego[1]. Zaraz po filmie Die grosse Liebe był to drugi pod względem dochodów i popularności film w Niemczech okresu II wojny światowej[2].
Tło
[edytuj | edytuj kod]„Wunschkonzert für die Wehrmacht” („Koncert życzeń dla Wehrmachtu”) był nadawany przez niemieckie radio w każde niedzielne popołudnie o 15:00 z Berlina[3]. Popularność programu częściowo wynikała z oczekiwań żołnierzy aby radio nadawało koncert życzeń aby oni mogli w ten sposób połączyć się ze swoimi rodzinami. Minister Joseph Goebbels zażądał, aby niemieccy wykonawcy nieśli swój wkład w film i stwierdził, że taki film będzie nawet większym sukcesem niż program[4].
Fabuła
[edytuj | edytuj kod]Podczas Igrzysk Olimpijskich w Berlinie młoda Inge Wagner i porucznik lotnictwa Luftwaffe Herbert Koch poznają się i w ciągu kilku dni zakochują się w sobie. Snują plany wspólnej przyszłości, lecz zanim wezmą ślub, Herbert zostaje wysłany do Hiszpanii, aby wziąć udział w hiszpańskiej wojnie domowej. Jest zmuszony wyjechać natychmiast, bez możliwości wyjaśnienia Inge, co się stało. Misja jest ściśle tajna i wszelki kontakt z rodziną jest zabroniony, włączając w to kontakt listowny. W ten sposób Herbert traci całkowicie możliwość wyjaśnienia sprawy rodzinie. Po kilku miesiącach działań misja dobiega końca i Herbert odzyskuje dawną formę po odniesieniu kilku obrażeń na wojnie. Pisze list do Inge, lecz ona w międzyczasie wyprowadziła się i teraz nie może jej odnaleźć.
Inge nie może jednak zapomnieć Herberta i jest gotowa na niego zaczekać. Minęły trzy lata. Inwazja na Polskę rozpoczyna II wojnę światową. Mężczyźni z sąsiedztwa Inge idą na front, w tym jej przyjaciel z dzieciństwa Helmut Winkler, który proponował jej małżeństwo, lecz odrzuciła jego propozycję. Helmut zostaje przydzielony do dywizjonu lotniczego, gdzie dowódcą jest Herbert, który w międzyczasie został awansowany na stopień Hauptmanna. Helmut i Herbert zaprzyjaźniają się, lecz nie wiedzą, że kochają tę samą kobietę. Od rozpoczęcia wojny, w Berlinie, każdego tygodnia odbywał się wielki festyn muzyczny, który był nadawany w radiu jako "Wunschkonzert für die Wehrmacht" i który zapewniał w ten sposób możliwość przesyłania pozdrowień i wiadomości między frontem a domem. Kiedy Herbert przypomniał sobie piękne dni z Inge, wysłał wiadomość za pomocą programu, Inge, która słuchała audycji jak każdy inny, usłyszała to i zdecydowała się odnaleźć Herberta gdziekolwiek jest mając nadzieję na ponowne spotkanie. W końcu nawiązali ze sobą kontakt listowny i ustalili, że spotkają się w Hamburgu.
Jednak w ostatnim momencie przed spotkaniem, Herbert i Helmut otrzymali rozkaz wykonania lotu rozpoznawczego nad Atlantykiem, podczas którego zostają zestrzeleni. Zostają jednak uratowani przez niemieckie U-Booty. W międzyczasie Inge czeka na próżno na umówione spotkanie. Ranny Helmut zostaje zabrany do szpitala wojskowego, w którym cała trójka spotyka się razem. Po rozwiązaniu kłopotliwej sytuacji, Herbert akceptuje to, że Inge i Helmut zaręczyli się.
Obsada
[edytuj | edytuj kod]- Ilse Werner – Inge Wagner
- Carl Raddatz – Herbert Koch
- Joachim Brennecke – Helmut Winkler
- Hedwig Bleibtreu – pani Wagner
- Ida Wüst – pani Eichhorn
- Walter Ladengast – Schwarzkopf
Produkcja i recenzje
[edytuj | edytuj kod]Były kierownik filmu rzeszy Fritz Hippler scharakteryzował po 1945, film, że nie był tylko zamówiony przez państwo, ale także, że był on „pupilkiem Goebbelsa”. Pracował nad scenariuszem, pisał dialogi i wymagał określonych muzyków i muzyki do oprawy określonych części filmu. Od tego filmu zaczął cenić Ilse Werner ponad wszystkich jako „sympatyczny model współczesnej kobiety”, był kompletnie nią zauroczony[5].
Reżyser Eduard von Borody, który głównie specjalizował się w filmach przygodowych, polecił się sam do pracy przy filmach: Morgenrot, Flüchtlinge i Kautschuk.
Zdjęcia rozpoczęły się 16 lipca 1940 r. 21 grudnia ukończony film został przedłożony do Filmprüfstelle (Biuro Recenzji Filmowych). Na film składało się 2,832 metry taśmy o długości 103 minut. Został on sklasyfikowany jako przeznaczony dla młodych odbiorców. Premiera miała miejsce 30 grudnia 1940 r. w berlińskim kinie Ufa-Palast am Zoo. Dystrybutorem filmu został Universum-Film Verleih GmbH. 4 października 1943 film został ponownie przedłożony do Filmprüfstelle w krótszej wersji (2,689 metrów taśmy, 98 minut) i został ponownie tak samo sklasyfikowany jak wcześniej.
W oryginalnej wersji film był zatytułowany Das Wunschkonzert, ale ten tytuł został zmieniony na bardziej wpadający w ucho czyli Wunschkonzert.
Po filmie Die grosse Liebe w reżyserii Zarah Leander, Wunschkonzert był największym sukcesem kasowym w III Rzeszy. Do końca II wojny światowej obejrzało go prawie 26 milionów widzów oraz zarobił 7,6 miliona Reichsmarek[2].
Film przedłożono (w wersji skróconej) 24 stycznia 1980 roku do FSK (Freiwillige Selbstkontrolle der Filmwirtschaft) został dopuszczony do publicznych pokazów i dla osób powyżej 16 roku życia (Prüf-Nr. 51284). Po ponownym montażu filmu (2,756 metrów, 101 minut) film ponownie trafił do FSK 22 stycznia 1997 roku, gdzie sklasyfikowano go jako dla osób od 18 roku życia (Prüf-Nr. 51284). Prawa autorskie do filmu należą do Transit-Verleih GmbH.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ New York Times: Wunschkonzert (1940). [dostęp 2013-01-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-03)].
- ↑ a b Erwin Leiser , Nazi Cinema, New York: Macmillan, 1974, s. 61, ISBN 0-02-570230-0, OCLC 1853308 .
- ↑ Robert Edwin Hertzstein, The War That Hitler Won s. 294-5 ISBN 0399-11845-4
- ↑ Robert Edwin Hertzstein, The War That Hitler Won s.295 ISBN 0399-11845-4
- ↑ Friedemann Beyer , Die Ufa-Stars im Dritten Reich, wyd. Originalausg, München: W. Heyne, 1991, s. 259, ISBN 3-453-03013-3, OCLC 26063761 .
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Wunschkonzert w bazie IMDb (ang.)
- AllRovi