Przejdź do zawartości

Wileńska Szkoła Wojskowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Виленское военное училище
Виленское пехотное юнкерское училище
Ilustracja
Budynek dawnej Szkoły Junkrów Piechoty
(obecnie siedziba Wydziału Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu Wileńskiego
Dewiza

"Виленецъ - одинъ въ поле и тотъ воинъ!"
"Къ высокому и светлому знай верный путь!"

Data założenia

14 lipca 1864

Data likwidacji

2 stycznia 1918

Typ

wojskowa, publiczna

Państwo

 Imperium Rosyjskie

Adres

Wilno

Położenie na mapie Rosji
Mapa konturowa Rosji, blisko lewej krawiędzi u góry znajduje się punkt z opisem „Виленское военное училище”
54,682500°N 25,260000°E/54,682500 25,260000

Wileńska Szkoła Wojskowa (ros.) Виленское военное училище, ВВУ, do 1910 Wileńska Szkoła Junkrów Piechoty[a] (ros.) Виленское пехотное юнкерское училище, ВПЮУ – rosyjska uczelnia wojskowa, szkoła junkierska armii rosyjskiej, kształcąca głównie przyszłych oficerów piechoty.

Utworzona w 1864 najstarsza rosyjska szkoła junkierska, obok analogicznej Moskiewskiej Szkoły Junkrów Piechoty(inne języki), powstała w ramach reform wojskowych Dmitrija Milutina za panowania Aleksandra II.

Przez większość okresu funkcjonowania siedziba szkoły mieściła się w Wilnie na Pohulance, przy ul. Zakrętnej 4 (obecnie Čiurlionio gatvė), przed zajęciem Wilna przez armię niemiecką w 1915 r. uczelnię ewakuowano do Połtawy (bez zmiany nazwy).

Historia

[edytuj | edytuj kod]
  • 29 października 1864 – oficjalne otwarcie uczelni pod nazwą Wileńska Szkoła Junkrów Piechoty (Виленское пехотное юнкерское училище, ВПЮУ). Naukę rozpoczęły dwie kompanie (roty) szkolne w liczbie 200 junkrów. Czas nauki trwał 2 lata.
  • 4 listopada 1864 – pierwszym komendantem szkoły mianowano pułkownika Nikołaja Małachowa (Николай Николаевич Малахов).
  • 1868 – rozpoczęcie szkoleń uriadników (podoficerów) kozackich na oficerów.
  • 1874 – liczba kadetów osiągnęła 300 osób. Rozszerzono program szkoleń o tematy ogólne.
  • 1876 – utworzono specjalny pluton kawalerii w liczbie 35 junkrów przygotowujący uriadników kozackich do promocji na oficerów.
  • 1877 – w związku ze słabym wyszkoleniem rekrutów wstępujących do szkoły utworzono oddział przygotowujący.
  • 1878 – otwarcie kursu oficerskiego dla 37 praporszczyków (chorążych), którzy osiągnęli ten stopień wojskowy dzięki zasługom bojowym i innym w czasie wojny rosyjsko-tureckiej (1877-1878).
  • 1885 – zamknięcie kursu kozackiego, junkrzy zostali rozesłani do szkoły kawalerii w Jelizawietgradzie i szkoły kozackiej w Nowoczerkasku. Zlikwidowano też wstępne oddziały przygotowujące.
  • 1886 – do Wileńskiej Szkoły Junkrów Piechoty przeniesiono obsadę i kadetów rozformowanej szkoły junkierskiej w Rydze
  • 1 września 1901 – po rozszerzeniu podstawowych dyscyplin kursu do poziomu szkół wojskowych uczelnia wileńska stała się trzyletnią.
  • 9 sierpnia 1904 – pierwsza promocja oficerska w szkole - absolwenci po raz pierwszy otrzymują stopień podporucznika, a nie jak dotychczas podchorążego. Liczba kadetów (junkrów) wzrosła do 400, podzielonych na cztery kompanie (roty)
  • 9 stycznia 1910 – przemianowanie Wileńskiej Szkoły Junkrów Piechoty na Wileńską Szkołę Wojskową (Виленское военное училище, ВВУ).
  • jesień 1914 – wprowadzono czteromiesięczny kurs przyśpieszony. Liczba junkrów wzrosła do 900.
  • 2 stycznia 1915 – pierwsi absolwenci po przyśpieszonym kursie otrzymują stopień wojskowy praporszczyków (chorążych), a nie jak poprzednio podporuczników. W czasie I wojny światowej odbyło się 16 kursów przyśpieszonych.
  • 15 lipca 1915 – Wileńską Szkołę Wojskową ewakuowano do Połtawy.
  • 2 stycznia 1918 – szkoła oficjalnie przestała istnieć.

Komendanci szkoły

[edytuj | edytuj kod]

Komendanci (начальники, naczelnicy) Wileńskiej Szkoły Junkrów Piechoty (od 1910 Wileńskiej Szkoły Wojskowej):

  • 04.11.1864–24.05.1871 – płk (od 28.03.1871 generał major) Nikołaj Małachow (Николай Николаевич Малахов)
  • 24.05.1871–14.12.1877 – ppłk gwardii (od 1872 pułkownik) Piotr Naumow (Пётр Дмитриевич Наумов)
  • 30.12.1877–09.03.1886 – płk Piotr Kononowicz-Gorbacki (Пётр Викентьевич Кононович-Горбацкий)
  • 04.04.1886–07.03.1890 – płk Wiaczesław Pniewski (Вячеслав Иванович Пневский)
  • 19.03.1890–13.06.1894 – płk Pawieł Klauz (Павел Фёдорович Клауз)
  • 17.06.1894–20.01.1897 – płk Aleksandr Szewcow (Александр Прохорович Шевцов)
  • 06.02.1897–07.04.1898 – płk Aleksandr Lebiediew (Александр Николаевич Лебедев)
  • 05.05.1898–12.02.1900 – płk Wasilij Pokotiło (Василий Иванович Покотило)
  • 15.02.1900–16.03.1904 – płk Leonid Wojszyn-Murdas-Żyliński (Леонид Паулинович Войшин-Мурдас-Жилинский)
  • 16.04.1904–20.10.1906 – płk Władimir Rodionow (Владимир Павлович Родионов)
  • 13.12.1906–22.05.1909 – płk Nikołaj Chamin (Николай Александрович Хамин)
  • 22.05.1909–09.1914 – płk (od 14.04.1913 gen. mjr) Boris Adamowicz (Борис Викторович Адамович)
  • inspektor oddziałów szkoły od 29.04.1913, komendant Wileńskiej Szkoły Wojskowej od 27.03.1917 – płk (od 02.04.1917 gen. mjr) Nikołaj Anisimow (Николай Владимирович Анисимов)

Znani absolwenci

[edytuj | edytuj kod]
 Z tym tematem związana jest kategoria: Absolwenci Wileńskiej Szkoły Wojskowej.

Polscy absolwenci szkoły

[edytuj | edytuj kod]

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Wariantowe nazwy i określenia używane w polskiej literaturze: Szkoła Junkrów w Wilnie, Szkoła Junkrów Piechoty w Wilnie, Wileńska Uczelnia Junkerów, Wileńska Junkierska Uczelnia Piechoty, Wileńska Uczelnia Wojskowa, szkoła junkrów, szkoła junkerska, szkoła junkierska, junkierska szkoła piechoty, wileńska szkoła junkierska, wojskowa szkoła junkrów w Wilnie i in.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wileńska_Szkoła_Wojskowa&oldid=74687579”