Wikipedysta:Clichy/brudnopis2

Wierzbiczany

osada
Państwo	Polska
Województwo	kujawsko-pomorskie
Powiat	inowrocławski
Gmina	Gniewkowo
Strefa numeracyjna	52
Kod pocztowy	88-140
Tablice rejestracyjne	CIN
SIMC	0085628
Położenie na mapie Polski Wierzbiczany
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego Wierzbiczany
52°51′21″N 18°24′19″E

Wierzbiczany - wieś w Polsce w gminie Gniewkowo (woj. kujawsko-pomorskie, powiat inowrocławski).

Wierzbiczany należą do tzw. miejscowości popegeerowskich - po rozwiązaniu Państwowych Gospodarstw Rolnych tereny i budynki gospodarcze przejęła Agencja Nieruchomości Rolnych, która oddawała je w dzierżawę kolejnym inwestorom. Żadnemu z nich nie udało się jednak uzyskać zysków z inwestycji, przez co obecnie budynki gospodarcze nie są wykorzystywane, a ziemie uprawne należące do dawnego PGR-u zostały na mocy przetargów odsprzedane lokalnym gospodarzom.

Położenie miejscowości

Wieś jest położona 3 km na wschód od krajowej 15 na odcinku Inowrocław-Toruń. Przebiega przez nią droga gminna, która w kierunku zachodnim prowadzi do wsi Ostrowo (gmina Gniewkowo), a następnie przecina krajową 15 i prowadzi do wsi Wierzchosławice, natomiast w kierunku wschodnim prowadzi do wsi Gąski. We wsi zaczynają się także dwie drogi gruntowe - biegnąca przez pola do Gniewkowa oraz prowadząca przez las do wsi Słońsko. Od południa wieś ogranicza niewielki kompleks leśny, w którym znajduje się składowisko powojennych niewybuchów.

Opis miejscowości

Wieś rozciąga się wzdłuż wcześniej wspomnianej drogi gminnej na odcinku 600-700 metrów. W kierunku od wsi Ostrowo po prawej stronie drogi na północno-zachodnim krańcu miejscowości znajduje się nowo wybudowana świetlica, która jest otwarta niemal codziennie i zaspokaja potrzeby kulturalne mieszkańców. Znajdują się tu stoły do tenisa, bilard, gry planszowe oraz komputer, a także zbiór lektur. W budynku organizowane są także imprezy kulturalne jak zabawy taneczne czy konkursy. Świetlica została wybudowana ze środków gminnych oraz z funduszy europejskich. Nieco dalej położony jest budynek starej szkoły, w którym obecnie prosperuje przedszkole, do którego uczęszczają dzieci ze wsi. Za tymi dwoma budynkami znajdują się boiska do siatkówki oraz do piłki nożnej. Niestety to drugie nie jest w najlepszym stanie - liczne nierówności uniemożliwiają czerpanie pełni przyjemności z gry. W planach jest modernizacja boiska, lecz dokładnie nie wiadomo kiedy ma ona nastąpić.

Dalej wzdłuż drogi znajdują się trzy bloki mieszkalne. Są to najnowsze budynki tego typu we wsi - zostały wybudowane w połowie lat 80. XX wieku. Są to bloki 2-piętrowe, 18-mieszkaniowe, podzielone na dwie klatki schodowe. Budynki mają podciągnięte centralne ogrzewanie oraz kanalizację. Na każdym piętrze znajduje się jedno mieszkanie 3-pokojowe oraz dwa mieszkania 2-pokojowe. Każde mieszkanie posiada balkon.

Dalej na południowy-wschód wzdłuż drogi znajduje się budynek czterorodzinny, a nieco dalej wgłąb podwórka usytuowana jest kotłownia zapewniająca ciepłą wodę wcześniej wspomnianym blokom mieszkaniowym. Za kotłownią znajdują się działki gospodarcze mieszkańców. Są to kilkuarowe połacie ziemi uprawnej oddanej na użytek mieszkańców. Prawie każda rodzina we wsi posiada własną działkę.

Jeszcze bardziej na południowy-wschód stoi opuszczony dziś budynek po dawnym GS-ie, w którym niegdyś znajdowała się stara świetlica. Za tym budynkiem znajduje się jeszcze jeden - mieszkalny, dwurodzinny. Wieś kończy się jakieś 150 metrów dalej, przed drogą prowadzącą do lasu.

Niemal naprzeciw tego miejsca, po północno-zachodniej stronie drogi znajduje się wejście do parku. W parku znajduje się pałac, w którym jeszcze 20 lat temu organizowane były śluby czy inne imprezy, a jeszcze wcześniej mieszkało w nim kilka rodzin. Dziś, mimo iż budynek ten jest zabytkiem, z powodu zaniedbania i braku zainteresowania ze strony władz pałac popadł w ruinę. Obecnie trwają prace nad jego odremontowaniem i przywróceniem dawnej świetności. W parku znajduje się także staw, lecz jego stan również nie jest najlepszy.

Bliżej w stronę wsi znajduje się wjazd na teren po dawnym Państwowym Gospodarstwie Rolnym. W samej wsi po północno-zachodniej stronie drogi znajdują się dwa piętrowe budynki 4-mieszkaniowe, a za nimi blok mieszkalny, również piętrowy i 4-mieszkaniowy. Za tym budynkiem jest położony jedyny sklep w miejscowości. Dalej wzdłuż drogi znajduje się ostatni już blok mieszkaniowy - podzielony na dwie klatki schodowe po 4 mieszkania każda. Ten blok także jest piętrowy. Żaden budynek po tej stronie ulicy nie jest podłączony do centralnego ogrzewania. Natomiast od kilku lat jest do nich dociągnięta kanalizacja. W prąd elektryczny są zaopatrzone wszystkie budynki mieszkalne w miejscowości. Dalej na zachód rozpościerają się kolejne tereny przeznaczone na działki dla mieszkańców. Każda rodzina ma też do dyspozycji budynki gospodarcze, w których jeszcze kilkanaście lat temu trzymany był inwentarz. Dziś budynki te są zazwyczaj przebudowane na garaże lub uchodzą za magazyny na materiał opałowy lub tym podobne.

Historia

W zapisach historycznych Wierzbiczany pojawiają się po raz pierwszy w 1343 roku, kiedy to dnia 23 lipca miało miejsce spotkanie króla Kazimierza Wielkiego z Wielkim Mistrzem Zakonu Krzyżackiego Ludolfem König von Wattzau celem ratyfikacji dokumentów pokoju kaliskiego.

Pierwsza wzmianka o właścicielu miejscowości pochodzi z 1459 roku, a był nim kasztelan śremski Wojciech Leszczyc. Wieś była dziedziczona przez potomków Leszczyca i w 1520 roku znajdowała się w rękach jego wnuka - Andrzeja z Barcina Krotoskiego. Ostatnim właścicielem Wierzbiczan z tej rodziny był wnuk Krotoskiego, Jan, który w 1582 roku sprzedał wieś Janowi Rusionowskiemu. Niewiele wiadomo o miejscowości w tym okresie, lecz na początku XVII wieku Wierzbiczany wraz z pobliskim Ostrowem były już własnością rodziny Szczawińskich. Szczawińscy władali wsią aż do 1773 roku, a ostatnim polskim właścicielem był Jakub Roch Garczyński, także wywodzący się ze Szczawińskich. Garczyński sprzedał wieś swojemu dawnemu przyjacielowi - węgrowi Adamowi Szekely, który był rotmistrzem stacjonującego w Gąskach szwadronu Huzarów Czarnych im. Małachowskiego. Niedługo potem, bo z końcem 1790 roku Szekely odsprzedał Wierzbiczany i pobliskie wsie Fryderykowi Eberhardowi Schoeningowi. Schoeningowie władali wsią do 1840 roku, kiedy to problemy finansowe zmusiły ich do licytacji klucza wierzbiczańskiego czyli Wierzbiczan wraz z pomniejszymi otaczającymi wsiami. Miejscowości trafiły w ręce braci von Roynow, a po ich śmierci odziedziczyły je ich dzieci. 20 czerwca 1903 roku wyłączną właścicielką została baronowa Paulina Klara Helena von Schlichtingen. W tym czasie w skład klucza wierzbiczańskiego wchodziły wsie: Wierzbiczany, jako główny folwark oraz Ostrowo, Wielowieś i Bąbolin. Za panowania Schlichtingenów następował systematyczny rozwój i mechanizacja folwarku. Do wybuchu II wojny światowej był to jeden z lepiej rozwijających się terenów na Kujawach inowrocławskich.