Wikipedysta:Armatureus/Batalion Dowodzenia Marynarki Wojennej
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Patron | |
| Tradycje | |
| Święto | |
| Nadanie sztandaru | |
| Rodowód |
Centrum Wsparcia Teleinformatycznego i Dowodzenia MW, 11 pułk łączności |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
kmdr por. Artur Gajdemski |
| Obecny |
kmdr por. Paweł Michowski |
| Działania zbrojne | |
| nie uczestniczyła | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość |
9 Brygada Wsparcia Dowodzenia Dowództwa Generalnego Rodzajów Sił Zbrojnych |
| Strona internetowa | |
Batalion Dowodzenia Marynarki Wojennej im. płk. Kazimierza Pruszkowskiego (bdow MW) – pododdział Wojsk Łączności Wojsk Lądowych.
Tradycje Batalionu Dowodzenia Marynarki Wojennej w Wejherowie sięgają roku 1924. Wtedy to Minister Spraw Wojskowych 23 lipca 1924 r. zatwierdził utworzenie Kompanii Łączności Wybrzeża Morskiego. Została ona podporządkowana pod względem specjalistycznym Kierownikowi Służby Łączności Wybrzeża Morskiego. Podstawowym jej zadaniem było szkolenie specjalistów łączności dla potrzeb tworzącej się floty oraz nadbrzeżnych punktów obserwacyjnych. Kompania ta przystąpiła do budowy linii telefoniczno - telegraficznych na Wybrzeżu celem zabezpieczenia Dowódcy Floty łączności z nadbrzeżnymi punktami obserwacyjnymi, a także przejęła obsługę radiostacji Dowództwa Floty. W 1933 r. zgodnie z rozkazem Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych, Kierownictwo Marynarki Wojennej i Dowództwo Floty przystąpiło do tworzenia jednostek nadbrzeżnych Marynarki Wojennej na terenie Wybrzeża.
Kompania Łączności Wybrzeża Morskiego rozpoczęła wraz z plutonami łączności, wchodzącymi w skład nowotworzonych jednostek, rozbudowę systemu łączności telefoniczno - telegraficznej. W 1936 r. w związku z utworzeniem "Rejonu Umocnionego Hel" - z Kompanii Łączności Wybrzeża Morskiego oddelegowano do Helu pluton telefoniczny.
Z dniem 10 lipca 1939 r. wszedł w życie rozkaz Szefa KMW zarządzający reorganizację Dowództwa Marynarki Wojennej oraz dokonujący podziału Kompanii Łączności Wybrzeża Morskiego na Morską Kompanię Łączności i samodzielne plutony lokalne w Gdyni i w Helu. Morska Kompania Łączności podporządkowana została dowódcy Lądowej Obrony Wybrzeża. Zadaniem Morskiej Kompanii Łączności było zapewnienie łączności dowodzenia i współdziałania między jednostkami w strefie nadmorskiej oraz obsługa powstającej centrali telefonicznej Dowództwa LOW. Morska Kompania Łączności w kampanii wrześniowej w ramach możliwości sprzętowych zapewniała łączność Dowódcy LOW z podległymi mu jednostkami. Będące w koszarach kadry Floty na Oksywiu, zapasowe obsługi Morskiej Kompanii Łączności wzięły udział w obronie koszar jako ostatnie oddziały walczące na Kępie Oksywskiej.
W okresie II wojny światowej Polska Marynarka Wojenna w Wielkiej Brytanii nie posiadała oddziału łączności. Wynikało to z podpisanej 18 listopada 1939 r. w Londynie umowy między rządem RP a rządem Wielkiej Brytanii. Organizowanie jednostek łączności i obserwacji MW rozpoczęto w czerwcu 1945 r. Z plutonu łączności 1 Samodzielnego Morskiego Batalionu Zapasowego wydzielono grupę żołnierzy, której zadaniem było zorganizowanie łączności dla potrzeb dowództwa MW w Gdyni. Dopiero w maju 1946 r. ukazał się rozkaz organizacyjny Naczelnego Dowódcy Wojska Polskiego, który polecił m. in. sformować do 30 czerwca 1945 r. kompanię łączności. Kompania ta otrzymała nazwę: 46 Kompania Łączności Gdyńskiego Obszaru Nadmorskiego. W związku z planową rozbudową Marynarki Wojennej, niezbędne było zabezpieczenie systemu łączności, gwarantującego dowodzenie wchodzącymi w jej skład siłami. Na podstawie rozkazu organizacyjnego Ministra Obrony Narodowej Nr 0127/Org. z dnia 9 sierpnia 1946 roku sformowano na bazie 46 Kompanii Łączności Gdyńskiego Obszaru Nadmorskiego – 32. Batalion Łączności Dowództwa Marynarki Wojennej (Jednostka Wojskowa Nr 4934), według etatu Nr 35/59 o stanie osobowym 329 wojskowych i 12 kontraktowych. Batalion ten tworzono w 1 Samodzielnym Pułku Łączności w Zgierzu k/Łodzi.
4 października 1946 r. batalion przybył do Gdyni zajmując koszary w obiektach obecnej Akademii Marynarki Wojennej, a następnie koszary na terenie Portu Wojennego w Gdyni-Oksywiu. We wrześniu 1950 r. przeniesiono go do koszar w Gdyni-Grabówku na ulicę Emigracyjną. 32 Batalion Łączności DMW obsługiwał Węzeł Łączności DMW i poszczególne centrale telefoniczne, a także szkolił specjalistów łączności przewodowej.
Na podstawie zarządzenia organizacyjnego Szefa Sztabu Generalnego WP Nr 0255/Org. z dnia 19 września 1951 roku, 10 listopada 1951 roku zmieniono nazwę jednostki na 51 Batalion Łączności Dowództwa Marynarki Wojennej. Według etatu Nr 35/302 stan osobowy na dzień 1 marca 1956 r. wynosił 348 wojskowych i 6 kontraktowych.
Do kolejnej dyslokacji doszło na podstawie zarządzenia organizacyjnego Szefa Sztabu Głównego Marynarki Wojennej Nr 058/Org. z dnia 23 listopada 1957 roku. 51 Batalion Łączności Dowództwa Marynarki Wojennej z Gdyni-Grabówka został przeniesiony do Wejherowa.
Zarządzeniem Szefa Sztabu Generalnego Nr 082/Org. z dnia 25 lipca 1970 roku Dowódca Marynarki Wojennej w terminie do dnia 30 listopada otrzymał rozkaz przeformowania 51 Batalionu Łączności Dowództwa Marynarki Wojennej z etatu Nr 34/060 na 11 pułk łączności Marynarki Wojennej wg etatu Nr 34/086 o etatowym stanie 559 żołnierzy i 11 pracowników cywilnych.
Pułk osiąga bardzo dobre wyniki w szkoleniu i dyscyplinie, czego dowodem są wielokrotne wyróżnienia m. in. :
• za osiągnięcia w służbie wojskowej - 7-krotnie
• za wybitne osiągnięcia w służbie wojskowej - 3-krotnie
• za zasługi dla Marynarki Wojennej - 4-krotnie.
W latach 1980-83 pułk zajmuje trzykrotnie pierwszą lokatę wśród brzegowych oddziałów MW i otrzymuje nagrodę przechodnią "Dzwon Okrętowy" na własność. W 1991 roku pułk zdobywa miano "Przodującej Jednostki Brzegowej MW" i zostaje umieszczony w Dyrektywie Ministra Obrony Narodowej. W 1996 r. zajmuje pierwsze miejsce wśród pododdziałów brzegowych MW.
W roku 2003 w wyniku restrukturyzacji w skład 11. pułku łączności MW wszedł Węzeł Łączności Dowództwa Marynarki Wojennej w Gdyni. Rok 2006 przyniósł przyjęcie w podporządkowanie 7. Rejonu Obserwacji i Łączności w Helu i 8. Rejonu Obserwacji i Łączności w Świnoujściu.
Zgodnie z rozkazem rozkaz Dowódcy Marynarki Wojennej Nr Pf-40/Org./Nl z dnia 09 maja 2007 roku 11. pułk łączności Marynarki Wojennej z dniem 31 grudnia 2007 roku został rozformowany. Na jego bazie powstało Centrum Wsparcia Teleinformatycznego i Dowodzenia Marynarki Wojennej, które z dniem 1 stycznia 2014r. zostało podporządkowane dowódcy 9 Brygady Wsparcia Dowodzenia Dowództwa Generalnego Rodzajów Sił Zbrojnych. W 2014r Centrum zostało rozformowane i na jego bazie utworzono:
• Batalion Dowodzenia Marynarki Wojennej w Wejherowie,
• 18 Wojskowy Oddział Gospodarczy w Wejherowie,
• Zespół Zarządzania Wsparciem Teleinformatycznym Marynarki Wojennej w Gdyni.
Zgodnie z decyzją Nr 481/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 9 grudnia 2014r. w sprawie przejęcia dziedzictwa tradycji i sztandaru przeformowanego Centrum Wsparcia Teleinformatycznego i Dowodzenia Marynarki Wojennej oraz nadania imienia patrona Batalionowi Dowodzenia Marynarki Wojennej Batalion przejął;
• Sztandar Centrum Wsparcia Teleinformatycznego i Dowodzenia Marynarki Wojennej
• Imię płk. Kazimierza Pruszkowskiego
Sylwetki rodziców chrzestnych sztandaru
Regina Maria Osowicka-Gdaniec urodziła się w 1932 roku w Wejherowie. Nauczycielka, dziennikarka, publicystka, działaczka społeczna. Autorka wielu książek o historii Wejherowa oraz biografii postaci związanych z miastem. Członek i założyciel Komitetu Piaśnickiego. Została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi.
Porucznik Aleksander Pawelec urodził się w 1915 roku w Lututowie, w powiecie Wieluńskim. Wiosną 1939 roku zgłosił się do służby wojskowej i został skierowany do Oddziału Zwiadu I Morskiego Pułku Strzelców w Wejherowie (Dowódcą 1MPS był ppłk. Kazimierz Pruszkowski - patron Centrum Wsparcia Teleinformatycznego i Dowodzenia MW). We wrześniu 1939 roku brał udział w obronie Redy i Rumi. Po poddaniu się Niemcom trafił do obozu jenieckiego w Stargardzie Szczecińskim. We wrześniu 1940 roku uciekł z przymusowych robót i dostał się do Lututowa, gdzie przebywała jego matka z rodzeństwem. W 1941 roku nawiązał kontakt z dowódcą siatki AK w gminie lututowskiej i został żołnierzem AK o pseudonimie „Karol”. W maju 1943 roku został dowódcą AK w gminie Lututów. W 1945 roku wrócił do Gdyni.
Odznaka Pamiątkowa i Oznaka Rozpoznawcza Batalionu Dowodzenia MW została zatwierdzona Decyzją Nr 11/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 15 stycznia 2015 r. w sprawie wprowadzenia odznaki pamiątkowej oraz oznaki rozpoznawczej Batalionu Dowodzenia Marynarki Wojennej im. płk. Kazimierza Pruszkowskiego:
- odznakę bdow MW stanowi wizerunek Gryfa Czarnego, będącego elementem herbu Kaszub oraz powiatu wejherowskiego – miejsca stacjonowania Batalionu. Na wizerunku gryfa umieszczona jest kotwica admiralicji w kolorze złotym oraz błękitna błyskawica – symbol wojsk łączności. Kotwica nawiązuje do jednostek Marynarki Wojennej, na rzecz których Batalion realizuje zadania.
- oznaka rozpoznawcza bdow MW ma kształt okręgu w kolorze czarnym. Wnętrze oznaki rozpoznawczej podzielone jest na dwie równe części. Lewą stronę oznaki stanowi połowa kotwicy admiralicji opleciona liną. Natomiast prawą stronę oznaki zawiera szachownicę w kolorze czarno-złotym nawiązująca do kolorystyki flagi Kaszub. Szachownicę po przekątnej przeszywa piorun- symbol wojsk łączności – skierowany do dołu i wykonany w kolorze błękitnym symbolizujący związek z komponentem morskim.