Wessel Freytag von Loringhoven

Wessel Freytag von Loringhoven
	pułkownik
Data i miejsce urodzenia	10 listopada 1899 ; Lielborne
Data i miejsce śmierci	26 lipca 1944 ; Mamerki
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Reichswehra; Wehrmacht
Stanowiska	kierownik II Wydziału Abwehry
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa

Baron Wessel Freytag von Loringhoven (ur. 10 listopada 1899 w Grosbornie koło Dyneburga, zm. 26 lipca 1944 w Mauerwald (Prusy Wschodnie)^[1]) – niemiecki wojskowy, pułkownik w sztabie generalnym Wehrmachtu. Od sierpnia 1943 kierownik Wydziału II niemieckiego wywiadu i kontrwywiadu wojskowego Abwehry (niem. Abwehr). Członek antynazistowskiego ruchu oporu związany z opozycjonistami wokół Clausa von Stauffenberga. Odpowiedzialny za ładunki wybuchowe do przeprowadzenia zamachu na Hitlera, użyte przez von Stauffenberga 20 lipca 1944. Zginął śmiercią samobójczą.

Życiorys

Wessel Freytag von Loringhoven pochodził z bałtyckiej gałęzi starego rodu szlacheckiego z Westfalii – Freytag von Loringhoven^[2]. Dorastał w Liwonii. Po proklamowaniu niepodległości przez Łotwę 18 listopada 1918, w styczniu 1922 Freytag von Loringhoven otrzymał obywatelstwo niemieckie, które umożliwiło mu wstąpienie do Reichswehry^[3]. W lutym 1933 poślubił Elisabeth von Rauch, z którą miał czterech synów: Mikołaja (ur. 1934), Axla (ur. 1936), Wessela (1941) i Andreasa (1943)^[4].

Po ataku na Polskę w 1939, w obliczu niemieckiej polityki okupacyjnej na Wschodzie, jego stosunek do sposobu prowadzenia wojny przez Hitlera stawał się coraz bardziej krytyczny^[3]. W czerwcu 1941, Freytag von Loringhoven został przydzielony jako pierwszy ofcier do sztabu generalmajora Heinricha zu Dohna. W sierpniu 1943, z inicjatywy admirała Wilhelma Canarisa, objął kierownictwo Wydziału II niemieckiego wywiadu i kontrwywiadu wojskowego Abwehry (niem. Abwehr)^[3], zastępując na tym stanowisku Erwina Lahousena. Jeszcze w lipcu 1943^[5], wraz z Lahousenem^[6] towarzyszył Canarisowi podczas pobytu we Włoszech, by ostrzec władze włoskie przed operacją Alarich (niem. Unternehmen Alarich)^[7], której celem miało być rozbrojenie wojsk włoskich wobec oczekiwanej kapitulacji Włoch.

Po przeniesieniu do Berlina, nawiązał kontakt z pułkownikiem Clausem von Stauffenbergiem^[3], przygotowującym zamach na Hitlera i pucz wojskowy. Zorganizował ładunki wybuchowe, użyte przez von Stauffenberga do przeprowadzenia nieduanego zamachu na Hitlera 20 lipca 1944 w Wilczym Szańcu^[3].

Podobnie jak Henning von Tresckow, Eduard Wagner i Ulrich von Oertzen, w obliczu grożącego mu aresztowania przez Gestapo^[8], 26 lipca 1944 Freytag von Loringhoven popełnił samobójstwo^[3].

Przypisy

↑ Inne źródła podają 23 lipca 1944, patrz Peter Hoffmann: The history of the German resistance, 1933-1945. McGill-Queen's Press – MQUP, 1996, s. 516. ISBN 0-7735-1531-3. [dostęp 2009-09-27]. (ang.).
↑ Oskar Stavenhagen: Genealogisches Handbuch der kurländischen Ritterschaft. T. 1. Cz. 3: Kurland. Görlitz: 1939, s. 254. [dostęp 2010-05-18]. (niem.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Peter Steinbach, Johannes Tuchel, Ursula Adam: Lexikon des Widerstandes, 1933-1945. C.H.Beck, 1998, s. 61. ISBN 3-406-43861-X. [dostęp 2010-05-18]. (niem.).
↑ Dorothee von Meding: Courageous hearts: women and the anti-Hitler plot of 1944. Berghahn Books, 1997, s. 30. ISBN 1-57181-853-7. [dostęp 2010-05-18]. (ang.).
↑ Gerhard Schreiber: Die Italienischen Militärinternierten Im Deutschen Machtbereich 1943-1945. Oldenbourg Wissenschaftsverlag, 1990, s. 52. ISBN 3-486-55391-7. [dostęp 2010-05-29]. (niem.).
↑ Peter Broucek: Militärischer Widerstand: Studien zur österreichischen Staatsgesinnung und NS-Abwehr. Böhlau Verlag Wien, 2008, s. 372. ISBN 3-205-77728-X. [dostęp 2010-05-18]. (niem.).
↑ Peter Broucek: Militärischer Widerstand: Studien zur österreichischen Staatsgesinnung und NS-Abwehr. Böhlau Verlag Wien, 2008, s. 352. ISBN 3-205-77728-X. [dostęp 2010-05-18]. (niem.).
↑ Arnim Ramm: Kritische Analyse der Kaltenbrunner-Berichte über die Attentäter vom 20. Juli 1944: ein Beitrag zur Geschichte des militärischen Widerstandes. Tectum Verlag DE, 2003, s. 36–37. ISBN 3-8288-8575-6. [dostęp 2010-05-29]. (niem.).

Linki zewnętrzne

Gedenkstätte Deutscher Widerstand: Wessel Freiherr Freytag von Loringhoven. www.gdw-berlin.de. [dostęp 2010-05-25]. (niem.).

[1] Inne źródła podają 23 lipca 1944, patrz Peter Hoffmann: The history of the German resistance, 1933-1945. McGill-Queen's Press – MQUP, 1996, s. 516. ISBN 0-7735-1531-3. [dostęp 2009-09-27]. (ang.).

[2] Oskar Stavenhagen: Genealogisches Handbuch der kurländischen Ritterschaft. T. 1. Cz. 3: Kurland. Görlitz: 1939, s. 254. [dostęp 2010-05-18]. (niem.).

[Lexikon-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Peter Steinbach, Johannes Tuchel, Ursula Adam: Lexikon des Widerstandes, 1933-1945. C.H.Beck, 1998, s. 61. ISBN 3-406-43861-X. [dostęp 2010-05-18]. (niem.).

[4] Dorothee von Meding: Courageous hearts: women and the anti-Hitler plot of 1944. Berghahn Books, 1997, s. 30. ISBN 1-57181-853-7. [dostęp 2010-05-18]. (ang.).

[5] Gerhard Schreiber: Die Italienischen Militärinternierten Im Deutschen Machtbereich 1943-1945. Oldenbourg Wissenschaftsverlag, 1990, s. 52. ISBN 3-486-55391-7. [dostęp 2010-05-29]. (niem.).

[6] Peter Broucek: Militärischer Widerstand: Studien zur österreichischen Staatsgesinnung und NS-Abwehr. Böhlau Verlag Wien, 2008, s. 372. ISBN 3-205-77728-X. [dostęp 2010-05-18]. (niem.).

[7] Peter Broucek: Militärischer Widerstand: Studien zur österreichischen Staatsgesinnung und NS-Abwehr. Böhlau Verlag Wien, 2008, s. 352. ISBN 3-205-77728-X. [dostęp 2010-05-18]. (niem.).

[8] Arnim Ramm: Kritische Analyse der Kaltenbrunner-Berichte über die Attentäter vom 20. Juli 1944: ein Beitrag zur Geschichte des militärischen Widerstandes. Tectum Verlag DE, 2003, s. 36–37. ISBN 3-8288-8575-6. [dostęp 2010-05-29]. (niem.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]