Wang Meng (pisarz)

Wang Meng
Data i miejsce urodzenia	15 października 1934 ; Nanpi
Narodowość	chińska
Dziedzina sztuki	literatura

Wang Meng (chiń. 王蒙; pinyin Wáng Méng; ur. 15 października 1934) – chiński pisarz, w latach 1986–1989 minister kultury ChRL.

Życiorys

Pochodzi z Nanpi w prowincji Hebei^[1], był synem profesora filozofii^[2]. Od 1948 roku był członkiem Ligi Młodzieży Komunistycznej^[2]. Zadebiutował w 1953 roku nowelą Qingchun wansui^[1]^[3]. Kontrowersje wywołała wydana w 1956 roku powieść Zuzhibu laile ge nianqing ren, w której w krytyczny sposób przedstawił środowisko komunistów, przeciwstawiając idealistycznych młodych działaczy zbiurokratyzowanym władzom partyjnym^[3]. W 1958 roku, w trakcie Kampanii przeciw prawicowcom, został z jej powodu poddany krytyce, wyrzucony z partii i zesłany do przymusowej pracy na wsi w regionie Xinjiang^[3]. Na zesłaniu spędził prawie 20 lat, pozbawiony możliwości publikowania^[2]. Nauczył się wówczas języka ujgurskiego^[1]^[2]. Dopiero w 1979 roku został zrehabilitowany i ponownie przyjęty do KPCh^[3]. Opublikował wówczas pierwszą po latach milczenia nowelę, Hudie, częściowo opartą na wątkach autobiograficznych^[2]^[3]. W następnych latach został wiceprzewodniczącym chińskiego PEN Clubu (1982) oraz wiceprzewodniczącym Ogólnochińskiego Stowarzyszenia Pisarzy (1983)^[2]. W latach 1983–1986 był redaktorem naczelnym czasopisma literackiego Renmin wenxue^[1].

Od 1982 do 1992 roku zasiadał w Komitecie Centralnym Komunistycznej Partii Chin^[1]. W latach 1986–1989 pełnił urząd ministra kultury^[1]^[3]. Po wydarzeniach na placu Tian’anmen, w trakcie których sprzeciwił się użyciu wojska wobec protestujących, został usunięty ze stanowiska^[3]. W 1989 roku pekińskie wydawnictwo Foreign Languages Press wydało dwutomowy wybór pism Menga w przekładzie na język angielski pt. Selected Works of Wang Meng^[1]. W 1993 roku ukazały się jego dzieła zebrane pt. Wang Meng wenji w 10 tomach^[1]^[3].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Colin Mackerras: The New Cambridge Handbook of Contemporary China. Cambridge: Cambridge University Press, 2001, s. 130. ISBN 0-521-78143-4.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Lawrence R. Sullivan: Historical Dictionary of the Chinese Communist Party. Lanham: The Scarecrow Press, 2012, s. 273. ISBN 978-0-8108-7225-7.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h China. A Historical and Cultural Dictionary. edited by Michael Dillon. Richmond: Curzon Press, 1998, s. 333. ISBN 0-7007-0439-6.

[cambridge-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Colin Mackerras: The New Cambridge Handbook of Contemporary China. Cambridge: Cambridge University Press, 2001, s. 130. ISBN 0-521-78143-4.

[historical-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Lawrence R. Sullivan: Historical Dictionary of the Chinese Communist Party. Lanham: The Scarecrow Press, 2012, s. 273. ISBN 978-0-8108-7225-7.

[china-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h China. A Historical and Cultural Dictionary. edited by Michael Dillon. Richmond: Curzon Press, 1998, s. 333. ISBN 0-7007-0439-6.

[1]

[2]

[3]