Przejdź do zawartości

Władysław Powierza

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Powierza
Ilustracja
pułkownik dyplomowany piechoty pułkownik dyplomowany piechoty
Pełne imię i nazwisko

Władysław Paweł Powierza

Data i miejsce urodzenia

11 sierpnia 1891
Wilkowo

Data i miejsce śmierci

17 grudnia 1975
Penrhos

Przebieg służby
Lata służby

1914–1947

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Litwy Środkowej
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

81 Pułk Strzelców Grodzieńskich
85 Pułk Strzelców Wileńskich
62 Pułk Piechoty
23 Górnośląska Dywizja Piechoty

Stanowiska

dowódca batalionu piechoty
zastępca dowódcy pułku piechoty
dowódca pułku piechoty
dowódca piechoty dywizyjnej
dowódca dywizji piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Niepodległości Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych
Multimedia w Wikimedia Commons
Promocja w Szkole Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy w 1934 r. Płk Władysław Powierza pierwszy z lewej
Obchody Święta Morza w Katowicach w 1937 r. - Msza Św. Płk Władysław Powierza siedzi pierwszy z lewej
Obchody Święta Morza w Katowicach - płk Władysław Powierza drugi z lewej

Władysław Paweł Powierza (ur. 11 sierpnia 1891 w majątku Wilkowo pod Wysokiem Mazowieckiem, zm. 17 grudnia 1975 w Penrhos, Walia) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, w 1964 mianowany przez władze RP na uchodźstwie generałem brygady.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Studiował rolnictwo w Warszawie. Wcielony do armii rosyjskiej. W czasie I wojny światowej walczył na froncie niemieckim. W latach 1917–1918 służył w 3 Dywizji Strzelców Polskich w Rosji.

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Początkowo w sztabie Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Od 1 maja do 7 czerwca 1919 roku był słuchaczem II Kursu Adiutantów w Warszawie, a od 16 czerwca do 30 listopada 1919 roku słuchaczem I Kursu Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. W okresie grudzień 1919 – kwiecień 1920 służył w Sekcji „Wschód” Oddziału III Sztabu Generalnego, kwiecień – czerwiec 1920 oficer łącznikowy w Sztabie Naczelnego Wodza, czerwiec – sierpień 1920 szef sztabu 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej. 19 sierpnia 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[1]. Od października 1920 roku pełnił obowiązki szefa sztabu, a następnie szefa Oddziału IV i kwatermistrza I Korpusu Wojsk Litwy Środkowej.

W okresie marzec – maj 1921 szef sztabu 2 Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Maj 1921 – październik 1922 szef sztabu 29 Dywizji Piechoty w Grodnie, a następnie dowódca batalionu 81 pułku piechoty w Grodnie. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 388. lokatą w korpusie oficerów piechoty[2][3]. W latach 1922–1923 był słuchaczem Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 15 października 1923 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został szefem sztabu Obozu Warownego „Wilno”. Na tym stanowisku współpracował z generałem brygady Hugonem Griebsch, ówczesnym komendantem obozu i jego zastępcą, pułkownikiem Stefanem Pasławskim. 1 grudnia 1924 roku został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 105. lokatą w korpusie oficerów piechoty.

1 września 1926 roku został przeniesiony do składu osobowego inspektora armii, generała dywizji Wacława Fary z siedzibą w Wilnie na stanowisko I oficera sztabu[4]. 31 października 1927 roku został przeniesiony do 20 pułku piechoty w Krakowie na stanowisko dowódcy I batalionu[5]. 26 kwietnia 1928 roku został przeniesiony do 85 pułku piechoty w Nowej Wilejce na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[6]. 21 stycznia 1930 roku został przeniesiony do 62 pułku piechoty w Bydgoszczy na stanowisko dowódcy pułku[7]. 10 grudnia 1931 roku został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 roku i 12. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. W październiku 1936 roku został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 23 Dywizji Piechoty w Katowicach. We wrześniu 1939 roku dowódca 23 Dywizji Piechoty. Walczył w składzie Grupy Operacyjnej „Śląsk”.

Po kampanii wrześniowej w niewoli niemieckiej. Był osadzony w Oflagu VII A Murnau, gdzie pełnił funkcję protektora Funduszu Pomocy Internowanym[9]. Po uwolnieniu z niewoli w lipcu 1945 roku II zastępca dowódcy 3 Dywizji Strzelców Karpackich w 2 Korpusie Polskim we Włoszech, potem w Wielkiej Brytanii.

W 1947 roku, po demobilizacji, osiadł w Walii. Pracował nad dokumentowaniem udziału Polaków w II wojnie światowej. W 1964 lub 1965 roku Prezydent RP August Zaleski mianował go generałem brygady[10][11].

Zmarł 17 grudnia 1975 w Penrhos w wyniku obrażeń ciała doznanych w następstwie wypadku drogowego[12]. Został pochowany na cmentarzu w Pwllheli (hrabstwo Caernarfonshire, Walia).

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 32 z 25 sierpnia 1920 roku, poz. 789.
  2. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 33.
  3. ↑ Rocznik oficerski 1923 s. 358, 403.
  4. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 44 z 14 października 1926 roku, s. 354.
  5. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 297.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 140.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21 stycznia 1930 roku, s. 8.
  8. ↑ Rocznik oficerski 1932 s. 19, 590.
  9. ↑ Stefan Majchrowski: Za drutami Murnau. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970, s. 82.
  10. ↑ Dembiński 1969 ↓, s. 1, awans został ogłoszony w Dzienniku Personalnym Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych nr 16 z 1965 roku. W tym samym dzienniku został ogłoszony awans gen. bryg. Gustawa Łowczowskiego, który posiadał starszeństwo z 11 listopada 1964 roku w korpusie generałów.
  11. ↑ Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 150 wg autorów został mianowany 1 stycznia 1964 roku przez Naczelnego Wodza, w domyśle przez gen. broni Władysława Andersa.
  12. ↑ Strzałkowski 1990 ↓, s. 809.
  13. ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 487.
  14. ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 345 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  15. ↑ M.P. z 1929 r. nr 123, poz. 302 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  16. ↑ M.P. z 1933 r. nr 63, poz. 81 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  17. ↑ Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 285, 11 listopada 1933. 
  18. ↑ Rozporządzenie Ministra Spraw Wojskowych G.M.I.L. 1254 z 1926 r. (Dziennik Personalny z 1926 r. Nr 12, s. 70)

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Powierza&oldid=74375903”