Przejdź do zawartości

Thomas O’Shea

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Thomas O’Shea
Arcybiskup
Kraj działania

Nowa Zelandia

Data i miejsce urodzenia

13 marca 1870
San Francisco

Data i miejsce śmierci

9 maja 1954
Wellington

Koadiutor arcybiskupa wellingtońskiego
Okres sprawowania

1913–1935

Arcybiskup wellingtoński
Okres sprawowania

1935–1954

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

maryści

Śluby zakonne

1891

Prezbiterat

3 grudnia 1893

Nominacja biskupia

9 maja 1913

Sakra biskupia

17 sierpnia 1913

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

17 sierpnia 1913

Konsekrator

Francis Redwood SM

Współkonsekratorzy

Michael Verdon,
Henry William Cleary

Thomas O’Shea SM (ur. 13 marca 1870 w San Francisco, zm. 9 maja 1954 w Wellington) – nowozelandzki duchowny rzymskokatolicki irlandzkiego pochodzenia, marista, arcybiskup wellingtoński.

Biografia

[edytuj | edytuj kod]

Młodość i prezbiteriat

[edytuj | edytuj kod]

Obaj rodzice Thomasa O’Shea urodzili się w Irlandii i wyemigrowali do Nowej Zelandii, gdzie się pobrali. Następnie wyjechali do Stanów Zjednoczonych, gdzie 13 marca 1870 w San Francisco urodził się Thomas. Rodzina wkrótce powróciła do Nowej Zelandii. Po ukończeniu St Patrick's College w Wellington Thomas O’Shea wstąpił do seminarium maristów w Meeanee. W 1891 złożył śluby zakonne. 3 grudnia 1893 z rąk biskupa Christchurch Johna Josepha Grimesa otrzymał święcenia prezbiteriatu i został kapłanem Towarzystwa Maryi (marystów).

W latach 1894–1896 uczył filozofii w seminarium. Później pracował w parafii Wellington. W 1907 został mianowany wikariuszem generalnym archidiecezji wellingtońskiej.

Episkopat

[edytuj | edytuj kod]

9 maja 1913 papież Pius X mianował go koadiutorem arcybiskupa wellingtońskiego oraz arcybiskupem tytularnym Gortyny. 17 sierpnia 1913 przyjął sakrę biskupią z rąk arcybiskupa wellingtońskiego Francisa Redwooda SM. Współkonsekratorami byli biskup dunediński Michael Verdon oraz biskup aucklandzki Henry William Cleary. 3 stycznia 1935, po śmierci poprzednika, został arcybiskupem wellingtońskim.

Abp O’Shea był zaangażowany w sprawy edukacji katolickiej. Od 1912 przewodniczył Wellington Catholic Education Trust Board, która od 1929 zapewniała bezpłatne nauczanie w katolickich szkołach podstawowych w mieście. Wyrażał troskę o sprawiedliwość społeczną. W 1936 powołał Kościelną Komisję Muzyki do promowania muzyki liturgicznej zgodnie z ostatnimi zaleceniami Watykanu. Zrezygnował z publicznej celebracji swojego srebrnego jubileuszu biskupstwa w 1938.

Abp O'Shea postrzegał komunizm i niereligijność jako realne zagrożenie dla katolicyzmu i społeczeństwa w przeciwieństwie do protestantyzmu, o którego utracie znaczenia był przekonany. Dlatego też uważał, że Kościół katolicki powinien w sprawach publicznych współpracować z protestantami, co sam czynił. W 1941, po utworzeniu New Zealand Inter-Church Council on Public Affairs, wyznaczył do niej przedstawicieli katolickich. Cieszył się szacunkiem czołowych polityków. Szczególnie związany był z Partią Pracy i z premierem Peterem Fraserem. Był również popularny wśród społeczeństwa.

Podczas pontyfikatu abpa O'Shea zakończyła się tradycyjna zależność archidiecezji od Towarzystwa Maryi, a arcybiskupstwo zaczęło opierać się na duchowieństwie diecezjalnym.

Od połowy lat 40. abp O'Shea coraz bardziej cierpiał z powodu podeszłego wieku, aż stał się niezdolny do wypełnienia obowiązków biskupich. W 1947 papież mianował jego koadiutora Petera McKeefry'ego. Abp O'Shea pod koniec życia był przykuty do łóżka. Zmarł w szpitalu w Calvary w Wellington 9 maja 1954.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]