Szemu’el Tamir

Szemu’el Tamir

‏שמואל תמיר‎

Szemu’el Tamir (1980)
Data i miejsce urodzenia	10 marca 1923 Jerozolima, Palestyna
Data śmierci	29 czerwca 1987
Minister sprawiedliwości w I rządzie Begina
Okres	od 24 października 1977 do 5 sierpnia 1980
Przynależność polityczna	Dasz, Ruch Demokratyczny
Poprzednik	Menachem Begin
Następca	Mosze Nissim
Poseł do Knesetu
Okres	od 22 listopada 1965 do 21 stycznia 1977
Przynależność polityczna	Herut, Wolne Centrum, Likud, Wolne Centrum
Okres	od 13 czerwca 1977 do 20 lipca 1981
Przynależność polityczna	Dasz, Ruch Demokratyczny, niezależny

Członkowie Irgunu przetrzymani w obozie w Kenii, od lewej: Arje Mechulal, Re’uwen Rubinstein, Cewi Hadasi, Dow Milman, Szemu’el Tamir i Me’ir Szamgar (późniejszy prezes Sądu Najwyższego)

Szemu’el Tamir (hebr.: שמואל תמיר, ang.: Shmuel Tamir, ur. 10 marca 1923 w Jerozolimie, zm. 29 czerwca 1987) – izraelski prawnik i polityk, w latach 1965–1981 poseł do Knesetu, w latach 1977–1980 minister sprawiedliwości. W młodości bojownik Irgunu.

Życiorys

Urodził się 10 marca 1923 w Jerozolimie, w ówczesnym Brytyjskim Mandacie Palestyny jako Szemu’el Kacnelson. Już w 1938 przyłączył się do żydowskiej organizacji paramilitarnej Irgun. Sześć lat później, po ogłoszeniu Rewolty, został dowódcą w jerozolimskim oddziale tej organizacji. Dowodził operacją wysadzenia w powietrze mandatowych urzędów podatkowych w Jerozolimie. Został następnie szefem wywiadu, a w 1946 zastępcą dowódcy Irgunu w dystrykcie Jerozolimy. Dwukrotnie aresztowany przez władze brytyjskie – w 1944 i w 1946, po drugim aresztowaniu był przetrzymywany w obozie w Kenii. Zwolniony w 1948, powrócił do niepodległego Izraela. Jak większość członków Irgunu znalazł się wśród założycieli Herutu, jednak w 1952 opuścił partię.

Ukończył Jerozolimską Szkołę Prawa na Uniwersytecie Hebrajskim, pracował w zawodzie prawnika. W latach pięćdziesiątych prowadził wiele znanych spraw, reprezentował m.in. Malchiela Gruenwalda w sprawie przeciw Rudolfowi Kastnerowi, prowadzonej przed sędzią Binjaminem Halewim.

W 1957 był jednym z założycieli ruchu „Nowy Reżim”. W 1964 powrócił do Herutu i z sukcesem wystartował w wyborach parlamentarnych w 1965 z listy Gahalu, współtworzonej przez Herut i liberałów. W szóstym Knesecie zasiadał w komisjach kontroli państwa, finansów oraz budownictwa. W 1966 został wyrzucony z macierzystego ugrupowania, pozostał jednak we frakcji Gahalu, którą opuścił 29 marca 1967 wraz z Eli’ezerem Szostakiem i Awrahamem Ti’arem tworząc nowe ugrupowanie – Wolne Centrum.

W wyborach w 1969 uzyskał reelekcję, a w Knesecie siódmej kadencji był członkiem komisji spraw gospodarczych. Przed kolejnymi wyborami doszło do zjednoczenia partii centroprawicowych – Gahalu, Wolnego Centrum, Listy Państwowej oraz Ruchu na rzecz Wielkiego Izraela – i powstania Likudu, z którego listy ponownie zdobył mandat poselski. W ósmym Knesecie przewodniczył frakcji parlamentarnej Likudu oraz kierował komisją spraw gospodarczych. Był także członkiem komisji pracy oraz spraw zagranicznych i obrony. 26 października 1976, wraz z Akiwą Nofem opuścił macierzyste ugrupowanie, na nowo tworząc Wolne Centrum. 21 stycznia 1977 zrezygnował z zasiadania w parlamencie, mandat po nim objęła Zita Linker.

Dołączył do Szinui, która w wyborach w maju 1977 utworzyła koalicję Demokratyczny Ruch dla Zmian (Dasz). Tamir uzyskał reelekcję, a w dziewiątym Knesecie został członkiem komisji finansów; spraw zagranicznych i obrony oraz konstytucyjnej, prawa i sprawiedliwości. 24 października dołączył do – utworzonego cztery miesiące wcześniej – pierwszego prawicowego rządu w Izraelu, zostając ministrem sprawiedliwości, w miejsce sprawującego ten urząd premiera Menachema Begina. 14 września 1978 doszło do podziału w Dasz – Tamir, Szelomo Elijjahu, Szafik Asad, Mordechaj Elgrabli, Binjamin Halewi, Akiwa Nof i Jigael Jadin współtworzyli Ruch Demokratyczny. Ministrem sprawiedliwości pozostał do 5 sierpnia 1980, wkrótce zastąpił go Mosze Nissim. Po kolejnych odejściach w marcu 1981 Ruch Demokratyczny przestał istnieć, a Tamir do końca kadencji zasiadał w ławach Knesetu jako niezależny. W lipcu 1981 utracił miejsce w parlamencie.

W latach 1983–1985 kierował zespołem, który zajmował się wymianą jeńców wojennych podczas wojny libańskiej. Zmarł 29 czerwca 1987.

Życie prywatne

Jego matką była Batszewa Kacnelson, w latach 1951–1955 posłanka do Knesetu. Jego ciotka Rachel była żoną Zalmana Szazara również posła, a w latach 1963–1973 prezydenta Izraela. Był szwagrem poety i polityka Uriego-Cewiego Grinberga.