Przejdź do zawartości

Strzegomice

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Strzegomice
część miasta
Państwo

 Polska

Województwo

dolnośląskie

Powiat

zgorzelecki

Gmina

Bogatynia

Miasto

Bogatynia

W granicach miasta

1 stycznia 1973[1]

SIMC

0935920

Populacja 
• liczba ludności


0

Położenie na mapie Bogatyni
Mapa konturowa Bogatyni, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Strzegomice”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Strzegomice”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, blisko lewej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Strzegomice”
Położenie na mapie powiatu zgorzeleckiego
Mapa konturowa powiatu zgorzeleckiego, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Strzegomice”
Położenie na mapie gminy Bogatynia
Mapa konturowa gminy Bogatynia, po prawej znajduje się punkt z opisem „Strzegomice”
Ziemia50°56′46″N 14°59′33″E/50,946111 14,992500

Strzegomice (niem. Dornhennersdorf) – dawniej wieś, obecnie część miasta Bogatynia w Polsce, położona w województwie dolnośląskim, w powiecie zgorzeleckim, w gminie Bogatynia[2].

W latach 80. XX w. wysiedlono mieszkańców, a wieś została przysypana masami nadkładu zwałowiska zewnętrznego Kopalni Węgla Brunatnego Turów.

W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa jeleniogórskiego.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Początki wsi sięgają roku 1427, gdzie w dokumencie praskiego arcybiskupa pojawia się wzmianka o niejakim Nyklu Libinku ze Strzegomic. Początkowo wieś podzielona była na dwa majątki rycerskie – jeden należał do państwa Frýdlant, a drugi przypadał właścicielom zamku w Trzcińcu. Od połowy XVII wieku Strzegomice były już jednym majątkiem, ale mieszkańcy należeli do dwóch różnych parafii – Wigancic Żytawskich i Zatonia.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Dz.U. z 1972 r. nr 54, poz. 356, 1959–1972 część osiedla Turoszów (vide gromada Zatonie)
  2. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 1 stycznia 2023

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Waldemar Bena: Polskie Górne Łużyce. Zgorzelec: Wydawnictwo F.H. AGAT, 2003. ISBN 83-918198-3-3.