Sparky Anderson
 Sparky Anderson jako menadżer Detroit Tigers | |||||||
| drugobazowy | |||||||
| Pełne imię i nazwisko |
George Lee Anderson | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Pseudonim |
Captain Hook | ||||||
| Data i miejsce urodzenia |
22 lutego 1934 | ||||||
| Data i miejsce śmierci |
4 listopada 2010 | ||||||
| Odbijał |
prawą | ||||||
| Rzucał |
prawą | ||||||
| Debiut |
10 kwietnia 1959 | ||||||
| Ostatni występ |
27 września 1959 | ||||||
| Kariera klubowa | |||||||
| |||||||
| Kariera menedżerska | |||||||
| |||||||
 Baseball Hall of Fame
| |||||||
| Rok wprowadzenia |
2000 | ||||||
| Metoda elekcji | |||||||
Sparky Anderson, właściwie George Lee Anderson (ur. 22 lutego 1934 w Bridgewater, zm. 4 listopada 2010 w Thousand Oaks) – amerykański baseballista, który występował na pozycji drugobazowego, menadżer klubów MLB. Trzykrotnie wygrał World Series i dwukrotnie wybierany był najlepszym menadżerem w lidze. W 2000 został uhonorowany członkostwem w Baseball Hall of Fame.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się jako George Lee Anderson w Bridgewater (Południowa Dakota), jako syn Shirley i LeRoya Andersonów, malarza stodół i silosów. Jego ojciec kazał mu być miłym dla ludzi, rady, której chłopiec przestrzegał przez całe życie. Kiedy miał 8 lat, rodzina przeniosła się do Los Angeles i kupiła dom w pobliżu University of Southern California, gdzie George służył jako batboy (chłopiec, który jest zatrudniony do opiekowania się kijami podczas meczu baseballowego) przez 6 lat pod okiem legendarnego trenera Roda Dedeaux. Drużyna baseballowa George’a, Dorsey High School była potęgą, a w 1951 jego drużyna, American Legion, zdobyła mistrzostwo kraju.[1]
Kariera zawodnicza
[edytuj | edytuj kod]Po ukończeniu szkoły średniej w 1953 otrzymał propozycję stypendium z Uniwersytetu Południowej Kalifornii, ale zdecydował się podpisać kontrakt z organizacją Brooklyn Dodgers. W latach 1953–1958 grał w klubach farmerskich tego zespołu, między innymi w Montreal Royals z poziomu Triple-A[2]. W grudniu 1958 w ramach wymiany zawodników przeszedł do Philadelphia Phillies[3].
W MLB zadebiutował 10 kwietnia 1959 w meczu przeciwko Cincinnati Redlegs zaliczając RBI single w drugiej połowie ósmej zmiany, podwyższając prowadzenie Phillies na 2–0[3][4]. W 1959 zagrał w 152 meczach, notując średnią 0,218[3]. Przed rozpoczęciem sezonu 1960 został oddany do Toronto Maple Leafs z International League, w którym występował do 1963[2].
Kariera menedżerska
[edytuj | edytuj kod]
Minor League Baseball
[edytuj | edytuj kod]W 1964 został menadżerem Toronto Maple Leafs, jednak po zakończeniu sezonu został zwolniony. W latach 1965–1967 prowadził zespoły farmerskie St. Louis Cardinals – Rock Hill Cardinals, St. Petersburg Cardinals i Modesto Reds. W 1968 był menadżerem Asheville Tourists, klubu farmerskiego Cincinnati Reds[2][5].
Major League Baseball
[edytuj | edytuj kod]Cincinnati Reds
[edytuj | edytuj kod]9 października 1969 w wieku 35 lat został menadżerem Cincinnati Reds, zastępując na tym stanowisku Dave'a Bristola[6]. Anderson był wówczas mało znanym szkoleniowcem, a artykuł w gazecie The Cincinnati Enquirer, opisujący jego zatrudnienie w klubie z MLB zatytułowano "Sparky Who?"[7]. Mimo to w pierwszym sezonie 1970, poprowadził Reds do 102 zwycięstw w sezonie zasadniczym i zwycięstwa w National League Championship Series, dwa lata później powtórzył osiągnięcie[2].
W sezonie 1975 Cincinnati Reds zanotowali najlepszy bilans w historii klubu (108–54) i w ALCS pokonali Pittsburgh Pirates. W World Series Reds zmierzyli się z Boston Red Sox wygrywając w siedmiu meczach[8]. Rok później obronili tytuł mistrzowski po pokonaniu New York Yankees w czterech spotkaniach[9]. W latach 1977 i 1978 Reds zajmowali drugie miejsce w NL West Division za Los Angeles Dodgers i w efekcie 28 listopada 1978 Anderson został zwolniony z funkcji menadżera zespołu[2][6].
Detroit Tigers
[edytuj | edytuj kod]12 czerwca 1979 został menadżerem Detroit Tigers, po zwolnieniu Lesa Mossa[6]. W 1984 poprowadził zespół do pierwszego od 1968 roku mistrzostwa; w World Series Tigers pokonali San Diego Padres w pięciu meczach[10]. 15 kwietnia 1993 w meczu z Oakland Athletics odniósł 2000. zwycięstwo jako menadżer[6]. 2 października 1995 zrezygnował z tej funkcji[6]. W karierze menadżerskiej zanotował 2194 zwycięstwa co daje mu szóste miejsce w klasyfikacji wszech czasów[11].
Późniejszy okres
[edytuj | edytuj kod]W 2000 roku został wprowadzony do Baseball Hall of Fame[12]. W 2005 zastrzeżono numer 10, z którym występował jako menadżer Cincinnati Reds[13]. Zmarł 4 listopada 2010[14].
W 2011 zastrzeżono numer 11, który nosił będąc menadżerem Detroit Tigers[15].
Statystyki menadżerskie
[edytuj | edytuj kod]| Sezon | Klub | Liga | Mecze | Zwycięstwa | Porażki | Proc. zw. i por. |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1970–1978 | Cincinnati Reds | NL | 1450 | 863 | 586 | 0,596 |
| 1979–1995 | Detroit Tigers | AL | 2580 | 1331 | 1248 | 0,516 |
| Łącznie w karierze | 4030 | 2194 | 1834 | 0,545 | ||
Nagrody i wyróżnienia
[edytuj | edytuj kod]| Nagroda/wyróżnienie | Lata | Źródło |
| 3× zwycięzca w World Series | 1975, 1976, 1984 | [8][9][10] |
| 2× AL Manager of the Year | 1984, 1986 | [2] |
| Baseball Hall of Fame | od 2000 | [12] |
| # 10 zastrzeżony przez Reds | 2005 | [13] |
| # 11 zastrzeżony przez Tigers | 2011 | [15] |
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ John R.M. Wilson, Anderson, Sparky (1934-2010), baseball manager, t. 1, Oxford University Press, kwiecień 2014, DOI: 10.1093/anb/9780198606697.article.1901011 [dostęp 2022-04-10] (ang.).
- ↑ a b c d e f Sparky Anderson Biography. sabr.org. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).
- ↑ a b c Sparky Anderson Statistics and History. baseball-reference.com. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).
- ↑ Cincinnati Redlegs at Philadelphia Phillies Box Score and Play by Play. baseball-reference.com. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).
- ↑ Sparky Anderson Minor League Statistics & History. baseball-reference.com. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).
- ↑ a b c d e Sparky Anderson from the Chronology. baseball-reference.com. [dostęp 2014-09-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-27)]. (ang.).
- ↑ "Sparky Who?" and "Captain Hook": The Legacy of George Lee Anderson. bleacherreport.com. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).
- ↑ a b 1975 World Series. baseball-reference.com. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).
- ↑ a b 1976 World Series. baseball-reference.com. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).
- ↑ a b 1984 World Series. baseball-reference.com. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).
- ↑ Managerial Register and Leaders. baseball-reference.com. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).
- ↑ a b Anderson, Sparky. baseballhall.org. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).
- ↑ a b Reds Retired Numbers. reds.mlb.com. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).
- ↑ Hall of Fame manager Sparky Anderson passes away at 76. mlb.com. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).
- ↑ a b Tigers' bats 'Spark' late in finale. mlb.com. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).