Salisbury (album)
| Wykonawca albumu studyjnego | ||||
| Uriah Heep | ||||
| Wydany |
luty 1971 r. | |||
|---|---|---|---|---|
| Nagrywany |
październik–listopad 1970 | |||
| Gatunek | ||||
| Długość |
38:41 | |||
| Wydawnictwo | ||||
| Producent | ||||
| Oceny | ||||
| Album po albumie | ||||
| ||||
Salisbury – drugi album brytyjskiej rockowej grupy Uriah Heep wydany w lutym 1971 przez wytwórnię Mercury. Ukazał się w dwóch wersjach: europejskiej i amerykańskiej. Ta druga posiadała inną okładką oraz listę utworów. Na Salisbury znajduje się jeden z największych hitów zespołu – „Lady in Black”.
O albumie
[edytuj | edytuj kod]Nagrania odbyły się między październikiem a listopadem 1970 roku, ponownie w londyńskim Lansdowne Studios. W porównaniu z debiutem doszło do jednej zmiany personalnej: na miejsce Nigela Olssona przyszedł Keith Baker. W odróżnieniu od Very 'eavy... Very 'umble Hensley posiada ingerencje w powstanie każdego utworu, stając się głównym kompozytorem zespołu. W dwóch utworach („High Priestess” i „Lady in Black”) jest również głównym wokalistą. Podobnie jak poprzednik, Salisbury charakteryzuje się rozrzutem stylistycznym, zawierając zarówno utwory hardrockowe o brzmieniu bardziej gitarowym („High Priestess”) lub gitarowo-organowym („Bird of Prey”, „Time to Live”), folkową balladę („Lady in Black”) oraz 16-minutową, progresywną, tytułową suitę, nagraną z 24-osobową orkiestrą[2]. „Lady in Black” stała się dużym hitem, szczególnie w Niemczech i Północnej Ameryce[1]. Nazwa albumu jest źródłem kilku historii jej powstania. Najbardziej prawdopodobna jest przedstawiona przez Kena Hensleya, w której nazwa wiąże się z okresem „anty-wojennym” zespołu, a wzgórza Salisbury były miejscem ćwiczeń wojennych, podczas których czołgi niszczyły otaczającą florę (okładka albumu przedstawia zdjęcie czołgu zrobione w Salisbury). W innej wersji nazwa albumu wzięła się z wdzięczności zespołu dla fanów, którzy pomogli im spakować całe wyposażenie koncertowe, gdy mieli na to zaledwie pięć minut. Sytuacja ta miała zdarzyć się po koncercie w mieście Salisbury.
Lista utworów
[edytuj | edytuj kod]| Nr | Tytuł utworu | Autorzy | Długość |
|---|---|---|---|
| 1. | „Bird of Prey” | Box/Byron/Hensley/Newton | 4:13 |
| 2. | „The Park” | Hensley | 5:41 |
| 3. | „Time to Live” | Box/Byron/Hensley | 4:01 |
| 4. | „Lady in Black” | Hensley | 4:44 |
| 5. | „High Priestess” | Hensley | 3:42 |
| 6. | „Salisbury” | Byron/Hensley/Box | 16:20 |
| 38:41 | |||
Amerykańska wersja zawiera „High Priestess” jako utwór numer 1, zaś pod numerem 5 „Simon the Bullet Freak”.
Po remasteringu album został ponownie wydany w 1996 z dwoma dodatkowymi utworami:
7. Simon The Bullet Freak 8. High Priestess (wersja singlowa)
Wznowienie z 2003 zawierało następujące dodatkowe nagrania:
7. Simon The Bullet Freak 8. Here Am I (wersja niezrealizowana) 9. Lady In Black (wersja niezrealizowana) 10. High Priestess (wersja singlowa) 11. Salisbury (wersja singlowa) 12. The Park (wersja skrócona) 13. Time To Live (wersja skrócona)
Twórcy
[edytuj | edytuj kod]- David Byron – Wokal
- Ken Hensley – pianino, Organy, melotron, slide gitar, wokal
- Mick Box – prowadząca & akustyczna gitara, wokal
- Paul Newton – bas, wokal
- Keith Baker – perkusja
- produkcja: Gerry Bron
- inżynier dźwięku i mixy: Peter Gallen
- okładka: Bloomsbury Group
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Uriah Heep – Salisbury (1971). DINOSAURDAYS. [dostęp 2013-07-10]. (ang.).
- ↑ Uriah Heep – Salisbury. ArtRock.PL. [dostęp 2013-07-10]. (pol.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Salisbury. Travellers In Time. [dostęp 2013-07-10]. (ang.).
