Ruch Narodowoniemiecki w Liechtensteinie
Państwo | |
---|---|
Skrót |
VDBL |
Lider |
Rudolf Schädler (1938), Theodor Schädler (1938-1940), Alfons Goop (1940-1943), Sepp Ritter (1943-1945) |
Data założenia |
31 marca 1938 |
Data rozwiązania |
8 maja 1945 |
Ideologia polityczna | |
Młodzieżówka |
Volksdeutsche Jugend |
Ruch Narodowoniemiecki w Liechtensteinie[a] (niem. Volksdeutsche Bewegung in Liechtenstein, VDBL) – narodowosocjalistyczna partia polityczna z Liechtensteinu, założona w 1938 roku. Nie wprowadziła nigdy swoich posłów do Landtagu. Partia została zlikwidowana w 1945 roku.
Historia nazizmu w Liechtensteinie
[edytuj | edytuj kod]Pierwsze ugrupowanie nazistowskie pojawiło się w Liechtensteinie w 1933 roku. Dzięki staraniom posłów Landtagu, ale również Księcia udało się uniknąć przejęcia władzy przez nazistów i wplątania Księstwa w II wojnę światową.
Liechtensteińska Służba Ojczyźnie
[edytuj | edytuj kod]W roku 1933, kiedy Adolf Hitler przejął władzę w Niemczech, na terenie Liechtensteinu powstało pierwsze nazistowskie ugrupowanie – Liechtensteińska Służba Ojczyźnie (niem. Liechtensteiner Hiematdienst, LHD), tworzony przez ruchy o podłożu antykapitalistycznym[1]. Ideologicznie partia dość szybko skierowała się ku ideom nazizmu. Propagandowa prasa partyjna LHD głosiła poglądy proniemieckie i antysemickie[1][2]. Ugrupowanie to jednak nie istniało długo na scenie politycznej w Liechtensteinie, ponieważ w 1936 roku połączyło się Chrześcijańsko-Społeczną Partią Ludową, będącą w sporym kryzysie, tworząc Unię Patriotyczną[1][2].
Ruch Narodowoniemiecki w Liechtensteinie
[edytuj | edytuj kod]Mimo likwidacji partii nazistowskiej (poprzez fuzję z Partią Ludową) idee narodowosocjalistyczne nadal rozwijały się w Liechtensteinie. Po anschlussu Austrii przez III Rzeszę, liechtensteińscy naziści znów urośli w siłę i 31 marca 1938 roku powstało nowe ugrupowanie, nazwane Ruchem Narodowoniemieckim w Liechtensteinie (niem. Volksdeutsche Bewegung in Liechtenstein, VDBL)[3]. Partia opowiadała się za całkowitą aneksją Księstwa przez III Rzeszę lub utworzenie unii celnej z Rzeszą i liczyła sobie około 150-200 członków[3]. Ruch prowadził ponadto działalność młodzieżową i sportową[3].
Działania nazistów w Liechtensteinie były źródłem wewnętrznych niepokojów w przededniu II wojny światowej oraz w jej trakcie. Działacze VDBL prowadzili agitację na różne sposoby, m.in. przez salut rzymski, palenie swastyk, namawianie do nienawiści, ale również ataki na Żydów, polityków FBP i harcerzy.[3]
Pucz liechtensteiński
[edytuj | edytuj kod]Działalność ugrupowania nazistowskiego osiągnęła punkt kulminacyjny w pierwszej połowie 1939 roku. 24 marca 1939 roku VDBL zorganizowało zamach stanu nazywany puczem liechtensteińskim.[3] Celem zamachu było zmuszenie władz Księstwa do poddania się pod zwierzchnictwo Rzeszy.[4] Liechtensteińscy naziści z Theodorem Schädlerem na czele zaplanowali zamach wspólnie z niemieckimi zwierzchnikami z Feldkirch[4]. Plan VDBL zakładał, że podczas przemarszu nazistów przez kraj miały zostać sprowokowane zamieszki, podczas których wezwano by do pomocy żołnierzy niemieckich[4]. Zamach stanu się nie powiódł[2], ponieważ nazistom nie udało się go zachować w tajemnicy. Wszyscy Żydzi uciekli z kraju do Szwajcarii w przeddzień planowanego zamachu (powrócili w następnych dniach), zamieszki podczas przemarszu udało się powstrzymać i ostatecznie naziści nie dostali oczekiwanej pomocy od stacjonujących w Austrii oddziałów niemieckich[4]. Część z organizatorów nieudanego puczu zbiegła do Austrii (około 36 osób), natomiast w kraju zatrzymano i przesłuchano 76 osób, a około 50 postawiono zarzuty, jednak ze względu na naciski ze strony niemieckiej wszystkich tymczasowo zwolniono z aresztu pod warunkiem opuszczenia Liechtensteinu. Procesy wznowiono po zakończeniu wojny w 1945, a w styczniu 1946 roku skazano siedmiu nazistowskich przywódców[4].
Zmiany w systemie wyborczym i koalicja antynazistowska
[edytuj | edytuj kod]Wydarzenia z marca 1939 roku spowodowały wprowadzenie zmian w systemie wyborczym – wprowadzono ordynację proporcjonalną oraz podwyższono próg wyborczy do 18%. Postępowa Partia Obywatelska oraz Unia Patriotyczna zawarły koalicję, której celem było niedopuszczenie ruchów nazistowskich do władzy[2]. Po wyborach w 1939 roku 8 mandatów zdobyło FBP, a 7 mandtatów VU, zatem nazistom nie udało się wejść do Landtagu. Aby nie dopuścić nazistów do zdobycia władzy w kolejnych wyborach (w 1943 roku) książę Franciszek Józef II anulował wybory i przedłużył kadencję Landtagu do odwołania.[3]
Rozwiązanie partii
[edytuj | edytuj kod]Ruch Narodowoniemiecki funkcjonował w Liechtensteinie praktycznie do końca II wojny światowej. Władze księstwa ograniczały działalność VDBL, ale nie zdecydowały się wcześniej na likwidację partii i zakazanie jej działalności, w obawie przed reakcją strony niemieckiej.[3] Ostatecznie partię zlikwidowano 8 maja 1945 roku.[3]
Rezultaty w wyborach do Landtagu
[edytuj | edytuj kod]Wybory | Sejm | Rząd | ||
---|---|---|---|---|
Głosy | Mandaty | |||
% | Liczba | +/− | ||
1939 | brak danych | 0/15
|
– | – |
1943 | wybory odwołane[3] |
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Tłumaczona również jako Narodowosocjalistyczna Partia Liechtensteinu.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Liechtensteiner Heimatdienst (LHD) – Historisches Lexikon [online], historisches-lexikon.li [dostęp 2021-02-08] (niem.).
- ↑ a b c d Krzysztof Koźbiał , System Polityczny Księstwa Liechtensteinu, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2013, s. 181-182, ISBN 978-83-233-3523-8 .
- ↑ a b c d e f g h i Volksdeutsche Bewegung in Liechtenstein (VDBL) – Historisches Lexikon [online], historisches-lexikon.li [dostęp 2021-02-08] (niem.).
- ↑ a b c d e Anschlussputsch – Historisches Lexikon [online], historisches-lexikon.li [dostęp 2021-02-08] (niem.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Krzysztof Koźbiał: System polityczny księstwa Liechtensteinu. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2013. ISBN 978-83-233-3523-8.
- Andrzej Jureczko, Ewa Wac: Historia Liechtensteinu. W: Historia małych krajów Europy. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich – Wydawnictwo, 2007. ISBN 978-83-04-04937-6.