Promiskuityzm
Promiskuityzm lub promiskuizm (łac. promisc(u)us – wspólny) – kontakty seksualne pozbawione więzi uczuciowych, podejmowane z przypadkowymi, często zmienianymi partnerami[1]. Termin ten oznacza również układ społeczny, w którym panuje przyzwolenie na takie praktyki[2].
Promiskuityzm, czyli dążenie do kontaktów seksualnych z przypadkowymi partnerami może być objawem zaburzeń psychicznych u ludzi, np. może towarzyszyć depresji w wieku pokwitania[3].
Przykładami władców korzystających z seksu w ten sposób byli między innymi:
- caryca Katarzyna II Wielka,
- cesarz Karol V Habsburg,
- francuski król Henryk IV Burbon,
- hiszpański król Filip V Hiszpański,
- polski król Jan I Olbracht[4].
Promiskuityzm u zwierząt
[edytuj | edytuj kod]
Strategia rozrodcza polegająca na braku wybiórczości w kontaktach seksualnych, kopulacje odbywa się z wszystkimi (lub niemal wszystkimi) dostępnymi w populacji partnerami.
Klasyczny promiskuityzm występuje u szympansa bonobo, gdzie każdy samiec ma dostęp do każdej samicy, niezależnie od pozycji w hierarchii społecznej.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Zbigniew Lew-Starowicz: Miłość i seks : słownik encyklopedyczny. Wrocław: Wydawnictwo "Europa", 1999, s. 233. ISBN 83-87977-17-9.
- ↑ promiskuityzm, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-10-07].
- ↑ Kaplan i Sadock, Psychiatria kliniczna, I wydanie polskie, Urban&Partner 1995
- ↑ Jerzy Besala, Tyrani i błaźni. Od cezarów rzymskich i Henryka VIII Tudora do Stalina i Hitlera. Bellona Warszawa 2013, s.346.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jerzy Besala: Tyrani i błaźni. Od cezarów rzymskich i Henryka VIII Tudora do Stalina i Hitlera. Warszawa: Bellona, 2013. ISBN 978-83-11-12581-0.