Przejdź do zawartości

Piotr Igneo

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pietro Igneo
Ilustracja
Marco Palmezzano, Pietro Igneo.
Data śmierci

6 listopada 1089

Czczony przez

Kościół katolicki

Wspomnienie

8 lutego

Pietro Igneo
Kardynał biskup
Kraj działania

Państwo Kościelne

Data urodzenia

1020

Data śmierci

6 listopada 1089

Biskup Albano
Okres sprawowania

1072–1089

Wyznanie

katolicyzm

Kreacja kardynalska

1072

Pietro Igneo (zm. 6 listopada[1] 1089) – włoski błogosławiony, mnich benedyktyński oraz kardynał. Niekiedy podaje się, że pochodził z rodu Aldobrandini, nie ma jednak na to dowodów.

Pochodził z Toskanii i został mnichem w Vallombrosa, która była ośrodkiem kongregacji benedyktyńskiej (wallombrozjan). Sławę przyniósł mu w 1068 roku konflikt między wspólnotą z Vallombrosa a biskupem Florencji Pietro Mezzabarba, którego mnisi oskarżyli o symonię. Biskup zaprzeczył, a o jego winie miała zadecydować próba ognia. Opat Giovanni Gualberto do udziału w próbie desygnował Pietro, który przeszedł ją zwycięsko (stąd przydomek Igneo). W rezultacie biskup musiał ustąpić ze stanowiska, a Pietro został najpierw przeorem w Passignano, a niedługo potem opatem klasztoru S. Salvatore w Fucecchio (płn. Toskania). W 1072 roku reformatorski papież Aleksander II (1061–1073) mianował go kardynałem-biskupem Albano. Mimo to aż do 1079 rezydował w swym opactwie, a z godności opata zrezygnował dopiero w 1081. W 1079 działał jako legat Grzegorza VII w Niemczech, a w 1080 i 1084–1085 we Francji. Należał do najwierniejszych zwolenników reformy gregoriańskiej i przeciwstawiał się schizmie antypapieża Klemensa III (1080/84—1100). Uczestniczył w papieskiej elekcji 1086 i papieskiej elekcji 1088. Sygnował bullę papieża Urbana II z 8 lipca 1089. Po raz ostatni poświadczony jest w kurii papieskiej we wrześniu 1089; niespełna dwa miesiące później zmarł. Co najmniej od XVII wieku jest czczony jako błogosławiony.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. H. Hoffmann, Der Kalender des Leo Marsicanus, Deutsches Archiv für Erforschung des Mittelalters, Volume 21 (1965), Heft 1, s. 143 przyp. 104

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • H.W. Klewitz, Reformpapsttum und Kardinalkolleg, Darmstadt 1957, s. 116 nr 9
  • R. Hüls, Kardinäle, Klerus und Kirchen Roms: 1049-1130, Tybinga 1977, s. 90-91