Pimlico
51°29′18″N 0°08′20″W/51,488333 -0,138889
| Dzielnica Londynu | |
 XIX-wieczna zabudowa mieszkalna przy Warwick Way (2023) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Kraj | |
| Region | |
| Miasto | |
| Gmina | |
Plan
| |
Położenie na mapie City of Westminster  | |
Położenie na mapie Wielkiej Brytanii  | |
Położenie na mapie Anglii  | |
Położenie na mapie Wielkiego Londynu  | |
| 51°29′18″N 0°08′20″W/51,488333 -0,138889
| |
Pimlico – dzielnica centralnego Londynu o charakterze mieszkalnym, położona na północnym brzegu Tamizy, na terenie gminy City of Westminster. Jej przybliżone granice wyznaczają: na północnym wschodzie – Vauxhall Bridge Road, na zachodzie – ciąg ulic Buckingham Palace Road i Ebury Bridge Road[1], bądź linia kolejowa prowadząca na dworzec Victoria[2]. Sąsiaduje z dzielnicami: Westminster na północnym wschodzie, Victoria na północy[3], Belgravia na północnym zachodzie, Chelsea na zachodzie oraz Nine Elms na południu (na przeciwnym brzegu rzeki)[4].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Prawdopodobnie najstarsza odnotowana wzmianka nazwy Pimlico pochodzi z 1626 roku, w odniesieniu do grupy domów w pobliżu późniejszych ogrodów Ranelagh Gardens. Pochodzenie nazwy nie jest znane. Według różnych teorii może wywodzić się od nazwiska gospodarza pobliskiego pubu, nazwy lokalnego trunku o zaginionej recepturze, występującego w okolicy ptaka, bądź od północnoamerykańskiego plemienia Indian Pamlico, od których Anglicy skupowali w XVII wieku drewno[1].
Teren obecnej dzielnicy, równinny i podmokły[5], przez długi czas znajdował się poza zachodnim obrzeżem Londynu[6]. W 1677 roku ziemie te przeszły w posiadanie baroneta Thomasa Grosvenora, stanowiąc od tamtej pory część rozległej posiadłości Grosvenor Estate, w skład której weszła też sąsiednia Belgravia (łącznie około 160 hektarów – 400 akrów) oraz położone dalej na północ Mayfair (około 40 hektarów – 100 akrów)[a]. Jej właścicielami byli kolejni potomkowie Grosvenora, od 1874 roku tytułowani książętami Westminsteru[7]. W XVIII wieku funkcjonował tutaj browar i pub, jednak jeszcze na początku XIX wieku teren pozostawał zasadniczo niezabudowany. Pokrywały go zarośla wiklinowe, ogrody warzywne i nieużytki[1].
W 1835 roku zabudowy dzielnicy podjął się architekt Thomas Cubitt, który rozplanował siatkę ulic urozmaiconą przez wielkopowierzchniowe skwery (Eccleston Square, Warwick Square[2], St George′s Square[5]). Wzdłuż ulic wybudowane zostały szeregi niskich kamienic o jednolitym wyglądzie i stiukowych fasadach. Były to pierwotnie wielopiętrowe domy jednorodzinne, jednak z czasem wiele podzielonych zostało na mieszkania[8][9]. Architektura i układ przestrzenny dzielnicy przypominają te zastosowane wcześniej w Belgravii, zabudowanej kilkanaście lat wcześniej również według projektu Cubitta, choć Pimlico ma mniej ekskluzywny charakter[1]. Pimlico pozostawało w posiadaniu rodu Grosvenor do XX wieku. Znaczne połacie zostały sprzedane, począwszy od 1920 roku. Ostatnie posiadłości na południe od ulicy Buckingham Palace Road sprzedane zostały wkrótce po śmierci w 1953 roku Hugh Grosvenora – w celu uiszczenia podatku spadkowego[10].
Południowa część dzielnicy, nad brzegiem Tamizy, miała dawniej charakter przemysłowo-mieszkalny[11]. Poza nabrzeżami mieściły się tam m.in. tartaki, fabryki bieli ołowianej, odzieży wojskowej (Royal Army Clothing Depot) i cementu oraz zakłady przemysłu maszynowego[11][12]. Z czasem miejsce zakładów przemysłowych zajęły m.in. rozległy kompleks mieszkalny Dolphin Square z 1937 roku oraz osiedle bloków mieszkalnych Churchill Gardens, wzniesionych w latach 1946–1962[13].
Pimlico jest stosunkowo zamożną dzielnicą, jednak, podobnie jak w XIX wieku, mniej pożądaną niż sąsiednia Belgravia[1][9]. Ze względu na bliskość Pałacu Westminsterskiego dzielnica jest popularnym miejscem zamieszkania brytyjskich parlamentarzystów[9][14].
-
Kościół św. Barnaby -
Osiedle mieszkaniowe Churchill Gardens -
Kompleks mieszkalny Dolphin Square nad Tamizą
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Hibbert i in. 2010 ↓, s. 642.
- ↑ a b Jones i Woodward 1997 ↓, s. 316.
- ↑ Public Realm Vision for Victoria. Publica. s. 8. [dostęp 2023-08-20]. (ang.).
- ↑ Jones i Woodward 1997 ↓, s. 314–315, 332–333.
- ↑ a b Jones i Woodward 1997 ↓, s. 334.
- ↑ Jones i Woodward 1997 ↓, s. 168.
- ↑ a b Hibbert i in. 2010 ↓, s. 358.
- ↑ Jones i Woodward 1997 ↓, s. 320.
- ↑ a b c Liz Rowlinson: Stuccoed on you: homebuyers with families seek passport to Pimlico. Financial Times, 2023-03-01. [dostęp 2023-08-19]. (ang.).
- ↑ F.H.W. Sheppard (red.), Survey of London: Volume 39, the Grosvenor Estate in Mayfair, Part 1 (General History), Londyn: London County Council, 1977, s. 67–82 [dostęp 2023-08-19] (ang.).
- ↑ a b Georeferenced Maps: OS 25 Inch, 1892-1914. National Library of Scotland. [dostęp 2023-08-19]. (ang.).
- ↑ Pimlico, Middlesex. A vision of Britain through time. [dostęp 2023-08-19]. (ang.).
- ↑ Jones i Woodward 1997 ↓, s. 336.
- ↑ Owen Sheppard: Pimlico estate which is former home to MPs including William Hague and Harold Wilson facing controversial redevelopment. londonnewsonline.co.uk, 2020-02-28. [dostęp 2023-08-19]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Christopher Hibbert, Ben Weinreb, John Keay, Julia Keay: The London Encyclopaedia. Wyd. 3. Macmillan, 2010. ISBN 978-1-4050-4925-2.
- Edward Jones, Christopher Woodward: A guide to the architecture of London. Phoenix Illustrated, 1997. ISBN 978-0-7538-0162-8. (ang.).