Pignoletto
| Gatunek |
winorośl właściwa |
|---|---|
| Inne nazwy |
pignoletto bolognese |
| Pochodzenie |
Włochy[1] |
| Ważne regiony uprawy |
Włochy (Emilia-Romania)[2][3] |
| Identyfikator VIVC |
9254 |
| Przeznaczenie owoców |
wino |
| Kolor skórki |
zielonożółty |
| Cechy uprawowe | |
| Dojrzewanie |
średniopóźne i późne[4] |
Pignoletto – odmiana winorośli właściwej o jasnej skórce, pochodząca z Włoch[1]. Popularna w regionie Emilia-Romania[3], w okolicach Bolonii i Modeny[2]. Chętnie przerabiana na wina jednoodmianowe o musującym charakterze[4].
Charakterystyka
[edytuj | edytuj kod]Odmiana była wzmiankowana w regionie już w 1654 jako uve pignole[4]. Pliniusz Starszy wspominał o winie pino lieto, lecz trudno udowodnić, czy pochodziło z tej samej odmiany[4]. Uchodzi za dalekiego krewnego rieslinga[3]
Pignoletto jest plenne i rośnie bujnie[4]. Dojrzewa dość późno[4].
Wina
[edytuj | edytuj kod]Odmiana jest podstawą jednoszczepowych wariantów win objętych apelacjami Colli Bolognesi DOC[5], Colli d'Imola DOC[6] i Reno DOC[7]. Producenci oferują różne wersje – od stołowego (secco), poprzez musujące frizzante i spumante po deserowe (passito)[7].
Typowe wino jest słomkowe z zielonkawymi refleksami i migdałowym posmakiem[5]. Większość wersji najlepiej pić jako wina młode, do 18 miesięcy[5]. Nadaje się do picia jako aperitif oraz w zestawieniach z lekkimi przekąskami, piadiną, prostymi daniami rybnymi i gotowanymi tortellini[5]. Wariant passito, o poziomie alkoholu przekraczającym 15%, dobrze komponuje się z ciasteczkami i pikantnymi serami[5]. Istnieje także wersja superiore, z obowiązkowo zachowanym cukrem resztkowym[5].
Przepisy dopuszczają niewielki dodatek innych odmian, wśród których znajdują się: pinot nero, chardonnay, pinot blanc (typowe dla win musujących) oraz riesling italico i trebbiano romagnolo[5].
Rozpowszechnienie
[edytuj | edytuj kod]Winorośl dała nazwę apelacji DOC Pignoletto[2]. W jej ramach wyróżnia się trzy strefy (podapelacje): Colli d'Imola, Modena i Reno[2]. Pewne nieporozumienia w innych regionach wynikają z niejasnego statusu odmiany grechetto i braku jednoznacznego oznaczenia krzewów[4].
W 1982 roku pignoletto zajmowało 145 ha włoskich winnic[8]. Popularność znacząco wzrosła w kolejnych dekadach: w 2000 roku było to już 6790 ha[4].
Synonimy
[edytuj | edytuj kod]Zgodność DNA została stwierdzona między pignoletto a winoroślami uprawianymi jako: grechetto di todi, pallagrello di caserta, rebola (w Emilii-Romanii) i ribolla riminese[4]. Inne synonimy to aglionzina, alionzina, occhietto, pignolino, pulcinculo, strozzavolpe[1]. Badania pozwoliły również na odrzucenie hipotez o tożsamości pignoletto m.in. z odmianami graševina, grechetto (grechetto di orvieto) – choć w tym przypadku pokrewieństwo jest bardzo bliskie, pallagrello bianco, pinot blanc i ribolla gialla[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Pignoletto w bazie danych Instytutu Uprawy Winorośli Geilweilerhof. [dostęp 2016-07-20]. (ang.).
- ↑ a b c d Vini Doc, Docg e Igt dell'Emilia-Romagna. Doc Pignoletto. Regione Emilia-Romagna. [dostęp 2016-07-20]. (wł.).
- ↑ a b c Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005, s. 291. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j Jancis Robinson, Julia Harding, José Vouillamoz: Wine Grapes. HarperCollinsPublishers, 2012, s. 802-803. ISBN 978-0-06-220636-7. (ang.).
- ↑ a b c d e f g Tutto vino. Guida complete ai vini d'Italia. Florencja: Giunti Editori, 2008, s. 471-482. ISBN 978-88-440-3610-2. (wł.).
- ↑ Tutto vino. Guida complete ai vini d'Italia. Florencja: Giunti Editori, 2008, s. 485-486. ISBN 978-88-440-3610-2. (wł.).
- ↑ a b Tutto vino. Guida complete ai vini d'Italia. Florencja: Giunti Editori, 2008, s. 514. ISBN 978-88-440-3610-2. (wł.).
- ↑ Area tabular listing. Instytut Uprawy Winorośli Geilweilerhof. [dostęp 2016-07-20]. (ang.).