Pięknoróg szydłowaty
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
pięknoróg szydłowaty |
| Nazwa systematyczna | |
| Calocera cornea (Batsch) Fr. Stirp. Agri. Femison. 5: 67 (1827) | |
Pięknoróg szydłowaty (Calocera cornea (Batsch) Fr.) – gatunek grzybów z rodziny łzawnikowatych (Dacrymycetaceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo
[edytuj | edytuj kod]Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Calocera, Dacrymycetaceae, Dacrymycetales, Incertae sedis, Dacrymycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Takson ten po raz pierwszy opisał go w 1873 August Johann Georg Karl Batsch jako Clavaria cornea, do rodzaju Calocera przeniósł go Elias Fries w 1827[1].
Synonimów nazwy naukowe ma ponad 20. Niektóre z nich[2]:
- Calocera cornes (Batsch) Fr. 1827
- Calocera palmata (Schumach.) Fr. 1838
- Calocera striata (Hoffm.) Fr. 1838
- Clavaria aculeiformis Bull. 1785
- Clavaria cornea Batsch 1783
- Clavaria medullaris Holmsk. 1790
- Clavaria striata Hoffm. 1796
- Corynoides cornea (Batsch) Gray 1821
- Tremella aculeiformis (Bull.) Pers. 1822
- Tremella palmata Schumach. 1803
Nazwę polską nadał Franciszek Błoński w 1896. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też jako goździeniec wiązkowy, goździeniec bruzdowany i pięknoróg rogowaty[3].
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]W postaci zazwyczaj nierozgałęzionej, prostej pałeczki o tępym końcu. Wysokość 1–1,5 cm, grubość około 1 mm. Czasami z jednej wspólnej podstawy wyrasta kilka owocników. Powierzchnia naga, gładka, barwy od żółtej do żółtopomarańczowej. W czasie wilgotnej pogody jest lepki. Miąższ galaretowaty, o łagodnym smaku, bez zapachu[4].
W kształcie kiełbaski, gładkie. Rozmiar: 7,5–9,5 × 3–4 μm[4].
Występowanie i siedlisko
[edytuj | edytuj kod]Poza Antarktydą występuje na wszystkich kontynentach, także na wielu wyspach[5]. W Polsce jest pospolity, rośnie na martwym drewnie drzew liściastych: na pniach, pniakach i gałęziach. Można go spotkać w lasach liściastych i mieszanych i w parkach[3]. Zazwyczaj występuje grupowo. Owocniki wyrastają przez cały rok, głównie od wiosny do jesieni[4].
Saprotrof[3], grzyb niejadalny.
Gatunki podobne
[edytuj | edytuj kod]W Polsce są 4 gatunki pięknorogów[3], wszystkie mają takie samo ubarwienie, ale różnią się morfologicznie. Najbardziej do pięknoroga szydłowatego podobny jest pięknoróg dwuprzegrodowy (Calocera furcata), który ma zarodniki z 1-3 przegrodami, jest grubszy, krótszy i zwykle widlasto rozgałęziony, ponadto rośnie na drzewach iglastych. Często można spotkać pięknoroga największego (Calocera viscosa), który występuje na martwym drewnie drzew iglastych i jest łatwy do odróżnienia – jest większy i krzaczasto rozgałęziony[6]. Pięknoróg językowaty (Calocera glossoides) jest mały, ale szeroki (w stosunku do swojej wysokości).
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Index Fungorum. [dostęp 2014-08-23]. (ang.).
- ↑ Species Fungorum. [dostęp 2014-08-23]. (ang.).
- ↑ a b c d Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ a b c Californian Fungi. Calocera cornea. [dostęp 2014-08-23].
- ↑ Discover Life Maps. [dostęp 2014-08-23].
- ↑ Barbara Gumińska, Władysław Wojewoda: Grzyby i ich oznaczanie. Warszawa: PWRiL, 1985. ISBN 83-09-00714-0.