Panlogizm
Panlogizm (gr. πᾶν, pan – wszystko; λογιζμος, logidzos – rozumowanie, rozum) – filozoficzna doktryna G.W.F. Hegla[1][2], głosząca tożsamość bytu i myślenia.
„Panlogizm” jest idealistyczną teorią rozwoju przyrody i społeczeństwa. Stanowi etap logicznego rozwoju myśli, a poszczególne zjawiska i zdarzenia są koniecznymi momentami tego rozwoju (przyrody i dziejów ludzkich) w procesie realizowania się absolutu[3]. Władysław Tatarkiewicz pisze o panlogizmie Hegla:
- „Wszystko w świecie jest konieczne, a jeśli nie zdajemy sobie z tego sprawy i musimy odwoływać się do doświadczenia, to tylko dlatego, że umysł nasz jest niedoskonały. Logicznie możliwe jest wszystko, co niesprzeczne...”[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ B. Markiewicz, U źródeł niemieckiego idealizmu, COMSNP, Warszawa 1987
- ↑ panlogizm, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2023-03-18].
- ↑ M. Żardecka, J. Hubert, Leksykon filozofii klasycznej, Lublin 1997, 420-421
- ↑ W. Tatarkiewicz, Historia filozofii, t. 2, Filozofia nowożytna do 1830,s. 65
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- G.W.F. Hegel, Fenomenologia ducha, 1807, wyd pol. t. 1 2, 1963-64;
- Hegel, Nauka logiki, 1812, wyd. pol. t. 1 2, 1967-68;
- Hegel, Encyklopedia nauk filozoficznych, 1817, wyd. pol. 1990;