Przejdź do zawartości

Ocelot argentyński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ocelot argentyński
Leopardus geoffroyi[1]
(d’Orbigny & Gervais, 1844)
Ilustracja
Oceloty argentyńskie w niewoli
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

drapieżne

Podrząd

kotokształtne

Rodzina

kotowate

Podrodzina

koty

Rodzaj

ocelot

Gatunek

ocelot argentyński

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[14]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Ocelot argentyński[15], kot argentyński[16], kot Geoffroya (Leopardus geoffroyi) – gatunek drapieżnego ssaka z podrodziny kotów (Felinae) w obrębie rodziny kotowatych (Felidae). Strefy hybrydyzacji stwierdzono w południowej Brazylii, gdzie zasięg L. geoffroyi pokrywa się z zasięgiem L. tigrinus[17].

Taksonomia

[edytuj | edytuj kod]

Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisali w 1844 francuscy zoolodzy Alcide d’Orbigny & Paul Gervais nadając mu nazwę Felis geoffroyi[2]. Holotyp pochodził z brzegi rzeki Río Negro, w Patagonii[18].

Ostatnie analizy mikrosatelitarne i mtDNA wykazały istnienie monofiletycznej linii, co sugeruje, że L. geoffroyi zachował dużą populację panmiktyczną od czasu oddzielenia się od linii z L. pardalis[19]. Analizy filogenetyczne nie potwierdziły istnienia żadnego podgatunku[20][19]. Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają ten gatunek za monotypowy[19].

Etymologia

[edytuj | edytuj kod]
  • Leopardus: gr. λεοπαρδος leopardos „lampart, pantera”[21].
  • geoffroyi: prof. Étienne Geoffroy Saint-Hilaire (1772–1844), francuski przyrodnik[22].

Zasięg występowania

[edytuj | edytuj kod]

Ocelot argentyński występuje w południowej Ameryce Południowej od środkowej Boliwii po południowe Chile i południową Argentynę, włącznie z południową Brazylią, Paragwajem i Urugwajem[19].

Charakterystyka ogólna

[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała (bez ogona) 43–48 cm, długość ogona 23–40 cm; masa ciała 1,8–7,8 kg; dorosłe samce są cięższe od dorosłych samic[23][24][25]. Ma delikatną budowę ciała. Futro jest barwy srebrnoszarej lub brązowej z czarnymi plamkami, które w niektórych miejscach mogą tworzyć prążki. Czarne ubarwienie jest rzadko spotykane.

Ekologia

[edytuj | edytuj kod]

Zasiedla tereny trawiaste (pampa) i luźno zalesione. Jego pokarm stanowią gryzonie, małe gady i owady. Koty te dobrze się wspinają, są dobrymi pływakami. Po ciąży trwającej 71 dni samica w grocie lub krzakach rodzi 2-3 młode.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Leopardus geoffroyi, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b A. d’Orbigny & P. Gervais. Nouvelle espèce de Felis. „Société Philomathique de Paris. Extraits des Procès-verbaux des Séances”. 9, s. 40, 1844. (fr.). 
  3. J.E. Gray: List of the specimens of Mammalia in the collection of the British museum. London: The Trustees, 1843, s. 44. (ang.).
  4. N. Severtzov. Notice sur la classification multisériale des Carnivores, spécialement des Félidés, et les études de zoologie générale qui s’y rattachent. „Revue et magasin de zoologie pure et appliquée”. 2e Série. 10, s. 386, 1858. (fr.). 
  5. J.E. Gray. Notes on the Skulls of the Cats (Felidæ). „Proceedings of the Zoological Society of London”. 1867, s. 267, 1867. (ang.). 
  6. J.E. Gray. Notes on certain species of cats in the collection of the British Museum. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 1867, s. 403, 1867. (ang.). 
  7. G.J. Mivart: The cat: an introduction to the study of backboned animals, especially mammals. London: J. Murray, 1881, s. 410. (ang.).
  8. O. Thomas. Notes on neotropical mammals of the genera Felis, Hapale, Oryzomys, Akodon, and Ctenomys, with descriptions of new species. „The Annals and Magazine of Natural History”. Seventh series. 12, s. 239, 1903. (ang.). 
  9. D.A. Larrañaga: Escritos de Don Dámaso Antonio Larrañaga. Montevideo: Instituto Histórico y Geográfico del Uruguay, 1923, s. 345. (hiszp.).
  10. C.A. Marelli. Los vertebrados exhibidos en los zoológicos del Plata. „Memorias del Jardín Zoológico de La Plata”. 4, s. 38, 1932. (hiszp.). 
  11. a b Pocock 1940 ↓, s. 351.
  12. Pocock 1940 ↓, s. 352.
  13. a b F. Schwangart. Südamerikanische Busch-, Berg- und Steppenkatzen. „Bayerische Akademie der Wissenschaften, Abhandlungen der Mathematisch-naturwissenschaftlichen Klasse”. Neue Folge. 49, s. 16, 1941. (niem.). 
  14. J. Pereira, M. Lucherini & T. Trigo, Leopardus geoffroyi, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2021-3 [dostęp 2022-04-04] (ang.).
  15. Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 135. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  16. Zwierzęta: encyklopedia ilustrowana. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 157. ISBN 83-01-14344-4.
  17. E. Eizirik, T.C. Trigo, T. Haag, T.R.O. Freitas, S.L. Bonatto, F.M. Salzano, T.G. Oliveira, D.A. Sana, L. Cullen Jr., P.G. Crawshaw Jr., R.G. Morato, W.E. Johnson & S.J. O’Brien: Conservation genetics and molecular ecology of Neotropical felids. W: J. Hughes & R. Mercer: Felid Biology and Conservation Conference 17-19 September: Abstracts. Oxford, UK: WildCRU, 2007, s. 40-41. (ang.).
  18. D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Leopardus geoffroyi. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-04-04].
  19. a b c d C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 400. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
  20. A.C. Kitchener, C. Breitenmoser-Würsten, E. Eizirik, A. Gentry, L. Werdelin, LA. Wilting, N. Yamaguchi, A.V. Abramov, P. Christiansen, C. Driscoll, J.W. Duckworth, W.E. Johnson, S.J. Luo, E. Meijaard, P O’Donoghue, J. Sanderson, K. Seymour, M. Bruford, C. Groves, M. Hoffmann, K. Nowell, Z. Timmons & S. Tobe. A revised taxonomy of the Felidae : The final report of the Cat Classification Task Force of the IUCN Cat Specialist Group. „Cat News”. Special Issue (80), s. 56–57, 2017. (ang.). 
  21. T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 369, 1904. (ang.). 
  22. B. Beolens, M. Watkins & M. Grayson: The Eponym Dictionary of Mammals. Baltimore: The Johns Hopkins University Press, 2009, s. 150. ISBN 978-0-8018-9304-9. (ang.).
  23. M.E. Sunquist & F.C. Sunquist: Family Felidae (Cats). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier {redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 1: Carnivores. Barcelona: Lynx Edicions, 2009, s. 147. ISBN 978-84-96553-49-1. (ang.).
  24. A. Ximenez. Felis geoffroyi. „Mammalian Species”. 54, s. 1-4, 1975. (ang.). 
  25. S. Edwards: Leopardus geoffroyi. Animal Diversity Web. [dostęp 2011-08-11].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]