ORP Metalowiec
 ORP "Metalowiec" w Porcie Wojennym Gdynia podczas pokazu. | |
| Klasa |
mały okręt rakietowy |
|---|---|
| Projekt | |
| Oznaczenie NATO |
Tarantul I |
| Historia | |
| Stocznia |
Stocznia Rzeczna, Rybińsk |
 Marynarka Wojenna
| |
| Wejście do służby | |
| Wycofanie ze służby | |
| Los okrętu |
Złomowany w 2020 roku[1] |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
pełna - 455 ton |
| Długość |
56,90 m |
| Szerokość |
10,20 m |
| Zanurzenie |
2,20 m |
| Napęd | |
| 2 turbiny gazowe, marszowe DM76 o mocy po 4000 KM każda oraz 2 turbiny gazowe, szczytowe PR77 o mocy po 12000 KM; napędzających 2 śruby napędowe | |
| Prędkość |
43 węzły |
| Zasięg |
2200 mil morskich |
| Uzbrojenie | |
| 4 wyrzutnie pocisków woda-woda P-21/P-22, 1 uniwersalna armata 76,2 mm AK-176M, 2 działka przeciwlotnicze 30 mm AK-630M, 1 wyrzutnia MTU-4US rakiet przeciwlotniczych Strzała-2M | |
| Załoga |
46 marynarzy |
ORP Metalowiec – polski mały okręt rakietowy. Nosił stały numer burtowy 436. Jest to trzeci okręt projektu 1241RE Mołnija (w kodzie NATO: Tarantul I) w Marynarce Wojennej RP. Okręt został zaprojektowany w ZSRR w CMKB "Ałmaz" i zbudowany w Rybińskiej Stoczni Rzecznej jako eksportowa wersja projektu. Wszedł do służby 13 stycznia 1988. Głównym zadaniem jednostki była ochrona wybrzeża od strony morza. ORP "Metalowiec", wraz z bliźniakiem ORP "Rolnik", wchodził w skład dywizjonu Okrętów Bojowych 3 Flotylli Okrętów w Gdyni. Okręt, tak jak i bliźniacza jednostka ORP "Rolnik", został dnia 3 grudnia 2013 r. wycofany ze służby[2]. Wcześniej podobny los spotkał ORP "Górnik" i ORP "Hutnik".
W 1988 i 1996 roku zdobył tytuł Najlepszego Okrętu MW w grupie okrętów bojowych[3]. 27 lipca 1996 roku złożył wizytę w Królewcu z okazji 300-lecia floty rosyjskiej, co było pierwszą oficjalną wizytą polskiego okrętu w Rosji (poprzednio okręty polskie złożyły wizytę w ZSRR w 1988 roku)[4].
Do lutego 2009 ORP „Metalowiec” wystrzelił 34 rakiety i przebył prawie 46 tysięcy Mm[5] (według innych danych, ogółem 30 rakiet[5]).
12 lutego 2018, w stojącym w gdyńskim porcie okręcie doszło do rozszczelnienia kadłuba[6].
W Kwietniu 2020 roku jednostka została zezłomowana w stoczni Vistal w Gdyni. [7]
Dowódcy okrętu
[edytuj | edytuj kod]Lista dowódców:[5]
- kmdr ppor. Włodzimierz Danek (1988–1990)
- por. mar. Krzysztof Rokiciński (1990-1991)
- por. mar. Mirosław Ogrodniczuk (1991-1995)
- por. mar. Janusz Pawelec (1995-2000)
- por. mar. Piotr Chwałek (2000-2003)
- por. mar. Andrzej Karda (2003-2006)
- kmdr ppor. Artur Kołaczyński (2006-2008)
- kmdr ppor. Krzysztof Grunert (2008-2013)
Dane techniczne
[edytuj | edytuj kod]
Wyposażenie radiolokacyjne
[edytuj | edytuj kod]- stacja radiolokacyjna wykrywania celów Garpun-E (NATO: "Plank Shave")
- stacja radiolokacyjna kierowania ogniem MR-123 (NATO: "Bass Tilt")
- radar nawigacyjny Peczora-1
- system rozpoznania swój-obcy Nichrom-RR
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Twitter [online], mobile.twitter.com [dostęp 2020-07-09].
- ↑ Opuszczenie bandery na dwóch okrętach rakietowych MW, mw.mil.pl, 3 grudnia 2013 [zarchiwizowane 2016-03-06].
- ↑ Wyróżnienia Dowódcy MW w 1996, „Morza, Statki i Okręty” nr 1/1997, s.6
- ↑ J.C. i J.W.. Polskie okręty za granicą. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 2/1996, s. 6, 1996.
- ↑ a b c Urodziny okrętów. „Morze, Statki i Okręty”. 3/2009. XIV (87), s. 15
- ↑ Dawny ORP "Metalowiec" tonął w porcie wojennym w Gdyni
- ↑ https://www.naszbaltyk.com/morskie-kadry-antka/4153-dluga-agonia-ostatnich-tarantulwww.naszbaltyk.com/morskie-kadry-antka/4153-dluga-agonia-ostatnich-tarantul
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jarosław Ciślak: Polska Marynarka Wojenna 1995: okręty, samoloty i śmigłowce, uzbrojenie, organizacja. Wyd. I. Warszawa: Lampart & Bellona, 1995, seria: Ilustrowana Encyklopedia Techniki Wojskowej, 6. ISBN 83-86776-08-0.
- http://www.polska-zbrojna.pl/home/articleshow/10640?t=Tarantule-wychodza-z-szyku
