Nagmachon

Nagmachon
	; Pojazd z ekranami listwowymi
	Dane podstawowe
Państwo	Izrael
Typ pojazdu	transporter opancerzony
Trakcja	gąsienicowa
Załoga	2 osoby + 10 żołnierzy desantu
	Historia
Produkcja	końcówka lat 80. XX wieku
	Dane techniczne
Silnik	silnik wysokoprężny Continental AVDS-1790-2A o mocy 750 KM
Długość	7,84 m
Szerokość	3,38 m
Masa	50-55 ton
	Osiągi
Prędkość	45 km/h
Zasięg pojazdu	185 km
	Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)	1,5 m
Rowy (szer.)	3,3 m
Ściany (wys.)	0,9 m
	Dane operacyjne
	Uzbrojenie
	2x karabin maszynowy kalibru 7,62 mm
	Wyposażenie
	2x wyrzutnie granatów dymnych (każda po 10 granatów)
	Użytkownicy
	Izrael
	Rzuty
	Multimedia w Wikimedia Commons

Nagmachon (hebr. נגמח''ון) – izraelski ciężki transporter opancerzony na podwoziu czołgu Szot powstały pod koniec lat 80. XX wieku w wyniku modernizacji wprowadzonych w Nagmaszocie. Mógł również służyć do zadań inżynieryjnych na polu walki dzięki możliwości zamontowania trałów minerskich czy lemieszy spycharki. Od lat 90. XX wieku jego rola ograniczyła się do transportu piechoty i uczestniczenia w działaniach przeciwpartyzanckich, a także służy jako wóz dowodzenia^[1]^[2]^[3]. Ze względu na swój wygląd żołnierze nazwali go „potworem” (hebr. מפלצת, miflecet)^[3].

Historia

Nagmachon na patrolu, południe Libanu, 1995 rok. Transporter nie posiada jeszcze zabudowanej wieży z wizjerami typu *pillbox*

Izraelskie zaangażowanie wojskowe na południu Libanu zwiększyło zapotrzebowanie Sił Obronnych Izraela na transportery i pojazdy o opancerzeniu dającym większe bezpieczeństwo załodze i transportowanej piechocie niż użytkowane dotychczas transportery M-113 Zelda. W 1995 roku doszło do 700 ataków na izraelskie pojazdy. Większość z nich dokonywana była granatnikami przeciwpancernymi lub przeciwpancernymi pociskami kierowanymi, które znajdowały się na wyposażeniu Hezbollahu. Już w latach 80. XX wieku pojawiło się zapotrzebowanie na pojazdy, które podołałyby wymaganiom konfliktu asymetrycznego, którymi charakteryzowała się pierwsza wojna w Libanie^[2]^[4].

W ten sposób pojawił się transporter Nagmaszot, który był później poddawany kolejnym modernizacjom na bazie doświadczeń zebranych przez armię izraelską w Libanie. W ten sposób pojawiły się dostosowane do konfliktów o niskiej intensywności Nagmachony i Nakpadony. Początkowo pojazd służył Korpusowi Inżynieryjnemu Cahalu. Jego nazwa to połączenie słów nagmasz (hebr. נגמ''ש, noset gjasot meszurjenet – opancerzony transporter piechoty), memugan (hebr. ממוגן, chroniony/opanacerzony) i gachon (hebr. גחון, brzuch). Nagmachon, podobnie jak Nagmaszot, bazował na konstrukcji czołgu Szot, ale posiadał wzmocnioną spodnią część kadłuba^[2]^[5].

W latach 90. XX wieku Korpus Inżynieryjny otrzymał nowy pojazd, przeznaczony wyłącznie do zadań inżynieryjnych i saperskich na polu walki o nazwie Puma. Od tego czasu Nagmachon zaczął być wykorzystywany do transportu piechoty, misji zwiadowczych oraz jako pojazd dowodzenia w zurbanizowanych obszarach, gdzie istnieje ryzyko ataku bronią przeciwpancerną^[5].

Konstrukcja

Nagmachony były oparte na kadłubie czołgu Szot, z którego usuwano wieżę z armatą, a w jej miejsce montowano wieżyczkę z wizjerami typu pillbox (początkowo była to obrotowa wieżyczka z trzema kurtynami balistycznymi)^[1]^[2]^[6]. W celu zwiększenia miejsca wewnątrz transportera usunięto przedział amunicyjny. Dzięki temu wewnątrz Nagmachona znalazło się miejsce dla dziesięciu żołnierzy desantu z ekwipunkiem. Kadłub dostosowano do montażu urządzeń inżynieryjnych i saperskich (lemiesze, trały i spychacze)^[2]. Na Nagmachonach mogą być również montowane przyrządy do prowadzenia walki radioelektronicznej^[6]. Pojazd wyposażono w zagłuszacz fal radiowych Szalgon. Ma to chronić załogę i desant przed zagrożeniem ze strony zdalnie aktywowanych improwizowanych ładunków wybuchowych^[1].

Opancerzenie Nagmachonów składa się z paneli pancerza pasywnego i pancerza reaktywnego. Ponadto po bokach zamontowano ekrany przeciwkumulacyjne, których mocowanie pozwala na ich obrót lub podniesienie w zależności od potrzeb, a także oddzielną wymianę w razie uszkodzenia. W związku z tym, że początkowo miał być pojazdem inżynieryjnym, posiada specjalnie opancerzony spód, aby mógł służyć jako pojazd do rozminowywania pól minowych^[7]. W latach dwutysięcznych Nagmachony zaczęto wyposażać w dodatkowe kurtyny boczne pancerza pasywnego typu Toga^[3].

W związku ze swoim opancerzeniem Nagmachony są ciężkimi transporterami, które w zależności od dodatkowego opancerzenia mogą ważyć od 50 do 55 ton. Ich jednostką napędową jest silnik wysokoprężny Continental AVDS-1790-2A o mocy 750 KM, taki sam jak w czołgach Szot. Pojazd może osiągnąć maksymalną prędkość 45 km/h. Transportery są wyposażone w nowe hamulce hydrauliczne i 2 wyrzutnie granatów dymnych po 10 sztuk w każdej^[6].

Cahal ma również inną modyfikację Nagmachona nazwaną Nagmapopem. Jest to pojazd, który ma zamontowaną składaną antenę i jest wykorzystywany do działań wywiadowczych i jako wóz dowodzenia. „POP” jest izraelskim systemem obserwacji^[1].

Użytkownicy

Siły Obronne Izraela

Nagmachony brały udział przede wszystkim w działaniach armii izraelskiej w Libanie, w których wykorzystywano je jako pojazdy inżynieryjne lub transportowe. Były przydatne w szczególności w konwojach do odizolowanych punktów obserwacyjnych Cahalu. Większość danych dotyczących ich służby jest objęta tajemnicą wojskową, jednak wiadomo, iż w 1996 roku Hezbollahowi udało się zniszczyć Nagmachona przy użyciu 100 kg ładunku wybuchowego. Od 2002 roku pojazdy te zaczęto wykorzystywać w działaniach antypartyzanckich na Zachodnim Brzegu i w Strefie Gazy^[3]^[5].

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Nagmachon, „Militray Today” [dostęp 2020-02-02] .
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Nagmachon, „Global Security” [dostęp 2020-02-02] .
↑ ^a ^b ^c ^d Gelbart 2004 ↓, s. 20.
↑ Gelbart 2004 ↓, s. 15-16.
↑ ^a ^b ^c Nagmachon, „Israeli-Weapons” [dostęp 2020-02-02] .
↑ ^a ^b ^c Gelbart 2004 ↓, s. 17.
↑ Gelbart 2004 ↓, s. 16-17.

Bibliografia

MarshM. Gelbart MarshM., Modern Israeli Tanks and Infantry Carriers 1985-2004, „New Vanguard”, Oxford: Osprey Publishing, 2004 .

[:0-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Nagmachon, „Militray Today” [dostęp 2020-02-02] .

[:1-2] Nagmachon, „Global Security” [dostęp 2020-02-02] .

[CITEREFGelbart200420-3] Gelbart 2004 ↓, s. 20.

[CITEREFGelbart200415-16-4] Gelbart 2004 ↓, s. 15-16.

[:2-5] Nagmachon, „Israeli-Weapons” [dostęp 2020-02-02] .

[CITEREFGelbart200417-6] Gelbart 2004 ↓, s. 17.

[CITEREFGelbart200416-17-7] Gelbart 2004 ↓, s. 16-17.

[:3-8] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k pojazd zdobyczny

[:1-9] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r izraelska modyfikacja

[:2-10] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o izraelska produkcja

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[A]

[B]

[C]