Marta Rzewuska-Frankowska
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie | |
| Odznaczenia | |
| |
Marta Zofia Rzewuska-Frankowska, ps. Izia (ur. 12 marca 1889 w Siedlcach, zm. 24 maja 1954) – dr filozofii, antropolog, nauczycielka.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Ukończyła Wyższe Kursy Pedagogiczne dla Kobiet Jana Miłkowskiego w Warszawie i podjęła pracę jako nauczycielka w Szkole Kolejowej w Żbikowie k. Warszawy, prowadziła jednocześnie koła robotnicze i była kurierką przewożącą z Krakowa do Warszawy transporty bibuły socjalistycznej. Za działalność polityczną została usunięta ze szkolnictwa i w 1913 wyjechała do Zurychu, gdzie rozpoczęła studia antropologiczne, lecz przerwała je ze względu na kłopoty finansowe. W okresie I wojny światowej pracowała w zarządzie Polskiego Komitetu Samopomocy w Szwajcarii. Po wojnie ukończyła studia antropologiczne na Uniwersytecie we Lwowie, a w 1924 uzyskała stopień doktora filozofii za pracę Czaszki z lwowskiej katedry łacińskiej XVII i XVIII-wiecznej. Przyczyniła się do założenia Polskiego Towarzystwa Antropologicznego. Przez cały okres dwudziestolecia międzywojennego, a także po II wojnie, pracowała jako nauczycielka w różnych szkołach podstawowych i średnich w Warszawie (m.in. w X LO im. Królowej Jadwigi, gdzie w latach 1933–1939 była dyrektorką państwowego gimnazjum, a po wojnie w latach 1947–1948 dyrektorką liceum[1]) i Poznaniu, gdzie także od 1928 prowadziła ćwiczenia z pedagogiki w czasopismach naukowych: „Przeglądzie Antropologicznym” i „Czasopiśmie Przyrodniczym”. Zajmowała się popularyzacją wiedzy przyrodniczej m.in. we Wszechnicy Radiowej.
Zmarła 24 maja 1954 i została pochowana na warszawskich Powązkach (kwatera 116-2-11)[2][3].
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Złoty Krzyż Zasługi (10 marca 1939)[4]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ X Liceum Ogólnokształcące im. Królowej Jadwigi. [dostęp 2012-03-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-10-24)]. (pol.).
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: MARTA FRANKOWSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2022-03-11].
- ↑ Jerzy Waldorff, Hanna Szwankowska, Danuta Jendryczko, Barbara Olszewska, Zofia Czyńska, Cmentarz Powązkowski w Warszawie, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa, 1984, ISBN 83-03-00758-0, s. 215.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 59, poz. 110 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Siedlce 1448–1995 pod red. Edwarda Kospath-Pawłowskiego i Teresy Włodarczyk, Siedlce 1996.