Przejdź do zawartości

Mangong Wŏlmyŏn

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mangong Wŏlmyŏn
Ilustracja
Data urodzenia

1872

Data i miejsce śmierci

1946
pustelnia Chŭnghae obok klasztoru Sudŏk sa (?)

Szkoła

chogye

Nauczyciel

Kyŏnghŏ Sŏngu

Następca

Haeam Hyŏnmu, Paekcho (1893–1986), Kobong Kyŏnguk

Zakon

sŏn

Mangong Wŏlmyŏn (kor. 만공_월면 Mangong Weolmyeon; ur. 1872, zm. 1946) – koreański mistrz sŏn, jeden z odnowicieli koreańskiego sŏnu po okresie 500-letnich prześladowań.

Mistrz Mangong

Życie

[edytuj | edytuj kod]

Rozpoczął nowicjat jako dziecko (prawdopodobnie był sierotą) w Tonghak sa (klasztorze Tonghak) pod opieką mnicha Taeho. Od 13 roku życia praktykował w Ch'ŏngjang. Jego mnisim imieniem było Wŏlmyŏn. W klasztorze tym podejmował się najmniej wdzięcznych prac: rąbał drwa, gotował ryż, prał itp. W ogóle nie zajmował się pytaniami Czym jest sŏn? itd.

Pewnego dnia, gdy miał 21 lat, młodszy od niego mnich zapytał go 10 000 dharm powraca do Jednego; gdzie powraca Jedno? Wŏlmyŏn stanął przed czarną ścianą – nie potrafił nic powiedzieć. Po raz pierwszy zetknął się z hwadu. Od tego dnia cokolwiek robił, jego umysł wypełniony był tym hwadu. Jednak praca zajmowała mu tyle czasu, że opuścił klasztor i przeniósł się do Bonggok-sa. Jego mistrzem został Kyŏnghŏ Sŏngu.

W dwa lata później podczas chwasŏn (siedzenia w medytacji; chiń. zuochan) osiągnął stan niemyślenia (kor. munyŏm) Zniknęło nawet jego hwadu. Zamiast ściany, przed którą siedział, pojawiło się przed nim koło (irwonsang) symbolizujące jedność wszystkich rzeczy. Kontynuował praktykę aż do świtu, uderzył w dzwon i wyrecytował:

Jeśli chcesz poznać wszystkich buddów trzech czasów,
musisz zrozumieć, że wszelkie prawa są tworzone przez umysł.

W chwili uderzenia w dzwon osiągnął swoje pierwsze oświecenie.

Mistrz Kyŏngŏ przestrzegł go, że to nie jest jeszcze całkowite oświecenie i zadał mu jako praktykę słynne hwadu Mu mistrza chan Zhaozhou Congshena. Wŏlmyŏn utrzymując w umyśle swoje nowe hwadu rozpoczął wędrówki po różnych klasztorach.

W 1901 r. dotarł do Baegun-am (pustelni Baegun) na górze Yŏngch'uk w Yangsan w prow. Kyŏngsangnam. Z powodu monsunu nie mógł jej opuścić przez miesiąc więc przez cały czas praktykował chwasŏn. Pewnego dnia po usłyszeniu porannego dzwonu osiągnął oświecenie. Miał wtedy 30 lat. Oto jego wiersz oświecenia:

Prawdziwa natura pustej góry jest poza milionami lat w przeszłości i przyszłości.
Biała chmura, chłodny wiatr, przychodzą i odchodzą bez końca same z siebie.
Dlaczego Bodhidharma przybył do Chin?
Kogut pieje przed świtem i wtedy słońce wschodzi nad widnokręgiem[1].

W trzy lata później, po otrzymaniu przekazu Dharmy i imienia Dharmy Mangong, udał się na górę (kor. san) Tŏksung i wybudował tam w 1905 r. małą świątynię. Wkrótce też został mistrzem sŏn w małym ale starożytnym klasztorze Sudŏk na górze Tuk. Na górze tej, nie opuszczając jej, przebywał aż do samej śmierci z wyjątkiem trzech lat, które spędził w Diamentowych Górach.

Jego mocna Dharma przyciągała uczniów z całego kraju. Wkrótce było ich kilka tysięcy. Nie mogąc ich pomieścić we wszystkich świątyniach wokół Sudok sa, w 1930 r. wybudował Chŏnghye sa (klasztor Samādhi i Prajñi) oraz Kyŏnsŏng am dla mniszek, która jest dziś najważniejszym ośrodkiem praktyki dla mniszek w Korei. Z tego klasztoru wyszły tak wybitne mniszki jak jego długoletnia przełożona (opat) Iryŏp (1886–1971) oraz Myori Pŏphui (1887–1975) i Mansŏng (1897–1975).

Jako mistrz zasłynął z zaskakujących i niekonwencjonalnych działań, które miały ukazać ludziom ich własne przywiązania i przyzwyczajenia. Był także pionierem nauczania ludzi świeckich i mniszek. Nie dzielił uczniów według płci. Pŏphui była pierwszą kobietą, która otrzymała przekaz Dharmy i była porównywana z najlepszymi mistrzami sŏn.

Mangong Wŏlmyŏn w 1940 r.

W czasie wojny stanął na czele buddyjskiego ruchu oporu przeciwko Japończykom. 11 marca 1937 r. Mangong wraz z 30 opatami spotkał się z gubernatorem japońskim Minamim Jiro. Spotkanie zmierzające do podporządkowania buddyzmu koreańskiego japońskim okupantom zakończył Mangong. W pewnym momencie wstał, uderzył kijem sŏn w stół gubernatora, ogłuszająco krzyknął Kal! i powiedział Wszechświat Ostatecznej Prawdy był pierwotnie czysty i pusty. Skąd zatem pojawiły się góry, rzeki i ziemia? Z jakiej przyczyny koreański buddyzm powinien podlegać buddyzmowi japońskiemu? Każda osoba, która zmusi mnichów do złamania ich wskazań pójdzie prosto do piekła.[2]

Pod koniec życia wybudował dla siebie małą chatkę zwaną Chatką obracającą tarczą księżyca, gdzie mieszkał ze swym służącym mnichem. Pewnego dnia umył się, siadł w postawie medytacyjnej przed lustrem i rzekł do swojego odbicia Ten facet Mangong! Chociaż dzieliliśmy to miejsce razem przez ponad 70 lat, dziś jest to ostatni raz. Pracowałem ciężko i dobrze. Zaśmiał się i zmarł.

Jego epitafium brzmi Wszystkie trawy rosnące na tej górze są matką wszystkich buddów. Czy słyszysz? Na pagodzie jemu poświęconej (na drodze z Sudok sa do Chŏnghye sa) znajduje się napis Cały świat jest jednym kwiatem.

Mangong pozostawił po sobie 25 spadkobierców Dharmy, wśród których były cztery mniszki; byli to między innymi Powŏl, Kobong Kyŏnguk, Hyeam Chŏngang; Gŭmo, Ch'unsŏng, Pyŏkch'o, Wŏldam oraz wspomniane mniszki.

Nie pozostawił po sobie żadnych tekstów. Jego uczniowie spisali jego nauki i mowy Dharmy, które zostały następnie wydane.

Nauki

[edytuj | edytuj kod]

Mistrz Mangong był typowym koreańskim mistrzem sŏn przykładającym olbrzymią wagę do prawdziwej praktyki sŏn. Jej istotą była konganowa metoda kanhwa (chiń. Kanhua chan) – obserwowania, introspekcji konganu bez spekulacji i nierozróżniającym umysłem (kor. musim). Zawsze używał hwadu Mu.

Mocno także naciskał na znalezienie swojego ja. Podkreślał Musisz znaleźć swoje ja. Budda podkreślał ideę braku ja – nie-ja. Uczeń więc musiał rozwiązać ten problem: jakie ja ma znaleźć a jakie ja ma porzucić. Co jest tym ja? Moja noga? Mój umysł?

Linia przekazu Dharmy

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.

Trzecia liczba oznacza linię przekazu w Korei. Czwarta – początek linii przekazu w USA

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Thousand Peaks. Mu Soeng Sunim. s. 182
  2. ↑ Thousand Peaks. Mu Soeng Sunim. s. 184

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Soeng Sunim Mu, Thousand Peaks. Korean Zen - Traditions & Teachers, wyd. Rev. ed, Cumberland: Primary Point Press, 1991, ISBN 0-942795-02-4, OCLC 23896092.
  • Robert E. Buswell, Jr. The Zen Monastic Experience. Princeton University Press. Princeton, 1992. ISBN 0-691-07407-0
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mangong_Wŏlmyŏn&oldid=74332967”