Live Facelift
| ||||
| Wykonawca wideo | ||||
| Alice in Chains | ||||
| Wydany |
30 lipca 1991 | |||
|---|---|---|---|---|
| Nagrywany |
22 grudnia 1990 w Moore Theatre, Seattle[1][2] | |||
| Gatunek |
metal alternatywny • grunge • heavy metal • hard rock[3] • rock alternatywny[4] | |||
| Długość | ||||
| Wydawnictwo | ||||
| Producent |
Lisanne Dutton | |||
| Reżyser | ||||
| Album po albumie | ||||
| Wideografia | ||||
| ||||
| Albumy koncertowe | ||||
| ||||
Live Facelift – album wideo amerykańskiego zespołu muzycznego Alice in Chains, będący zapisem koncertu, który odbył się 22 grudnia 1990 w Moore Theatre w Seattle w stanie Waszyngton. Prócz utworów wykonanych na żywo, zawierał on również trzy teledyski – do kompozycji „We Die Young”, „Man in the Box” i „Sea of Sorrow”. Pierwotnie Live Facelift został wydany w formacie VHS i był dołączony – w limitowanym nakładzie 40 tys. kopii – jako darmowy dodatek do debiutanckiego albumu studyjnego Facelift (1990). W 2001 jego sprzedaż przekroczyła w Stanach Zjednoczonych próg 50 tys. egzemplarzy, dzięki czemu uzyskał od zrzeszenia amerykańskich wydawców muzyki Recording Industry Association of America (RIAA) certyfikat złotej płyty.
W 2016 i 2017 Live Facelift po raz pierwszy ukazał się w formacie winylowym w limitowanych nakładach 5 tys. i 1000 sztuk. Materiał był wzbogacony o wycięte fragmenty koncertu z pierwotnej wersji z 1991 oraz został poddany ponownemu masteringowi i miksowi.
Informacje
[edytuj | edytuj kod]
Występ Alice in Chains z 22 grudnia 1990 w Moore Theatre w Seattle w stanie Waszyngton – reklamowany na plakatach jako „bożonarodzeniowe grzmotnięcie”[5] – objął część materiału z debiutanckiego albumu studyjnego Facelift (1990)[6]. Setlista koncertowa była dłuższa, lecz nie wszystkie utwory zamieszczono w finalnej wersji na Live Facelift. Wśród pominiętych znalazły się: „We Die Young”, „I Can’t Remember”, „It Ain’t Like That”, „Sunshine”, „Confusion”, „I Know Somethin’ (‘Bout You)” oraz „Queen of the Rodeo”[a][8][9].
Koncert w reżyserii Josha Tafta – którego muzycy Alice in Chains poznali za pośrednictwem Stone’a Gossarda – zarejestrowano w kolorach czarno-białych. Miało to związek z niskim budżetem, wynoszącym od 14 do 16 tys. dolarów (była to jedna trzecia kwoty, za jaką zimą 1990 zrealizowano teledysk do singla „Man in the Box”), i w ocenie reżysera był „wyjątkowo niski dla sześciu kamer na żywo”[10]. Taft uważał, że „wizualnie najbardziej sensowne było zrobienie czegoś mocno okrojonego, trochę ciężko wyglądającego i prostego”[11]. Sprawująca funkcję producenta wykonawczego Lisanne Dutton z Motherland Productions podkreślała, że znaczne koszty pochłonęła technologia rozmazania obrazu. Spowodowane to było wizerunkiem kobiety w stroju topless namalowanej na korpusie gitary Jerry’ego Cantrella[11].
W roli supportu wystąpił zespół Pearl Jam, grający w owym czasie pod nazwą Mookie Blaylock[b][2][5][13].
Wydanie i promocja
[edytuj | edytuj kod]
Live Facelift został opublikowany na kasecie VHS 30 lipca 1991. W jego skład weszło pięć utworów i trzy teledyski – do kompozycji „We Die Young”, „Man in the Box” i „Sea of Sorrow”[3][14]. Produkcją wydawnictwa zajęła się Lisanne Dutton[11], fotografie wykonali Rick Gould (przód) i Rocky Schenck (tył), a za design był odpowiedzialny David Coleman[15]. Zarządzająca zespołem Susan Silver, w wypowiedzi dla książki Grunge Is Dead: The Oral History of Seattle Rock Music (2009), wspominała: „Oni [Alice in Chains] dostali się na poziom, gdzie mogli zagrać w Moore Theatre – czyli dla półtora tysiąca ludzi. Alice grali i to było niesamowite. Zostało to sfilmowane. Don Ienner wpadł na pomysł wydania tego materiału w ilości 40 tys. egzemplarzy z Facelift [1990], a zbiegło się to z czasem, gdy «Man in the Box» zaczął być emitowany w radiu”[1].
Aby zwiększyć zainteresowanie zespołem i nowym singlem „Man in the Box”, decyzją Dona Iennera – ówczesnego prezesa wytwórni Columbia, album Facelift został w 1991 wydany w specjalnym pakiecie wraz z dołączonym za darmo VHS Live Facelift w liczbie 40 tys. kopii[14][16][17].
Record Store Day
[edytuj | edytuj kod]25 listopada 2016 Live Facelift po raz pierwszy wydano na winylu z okazji Record Store Day, będącego częścią czarnego piątku[18]. Ukazał się on w limitowanej liczbie 5 tys. kopii i zawierał dodatkowo utwór „It Ain’t Like That”, który wycięto z pierwotnej wersji[18]. Materiał poddano ponownemu miksowi, wykonanemu przez Nicka Raskulinecza w Rock Falcon Studio w Nashville w stanie Tennessee, przy współpracy Nathana Yarborougha[19]. Procesem masteringu zajął się Brian Gardner[19].
15 września 2017 zapis koncertu ukazał się na czerwonym winylu w limitowanej liczbie 1000 sztuk. Do każdego zakupionego egzemplarza był dołączony okolicznościowy plakat promujący, wzorowany na oryginale z 1990[20].
Odbiór
[edytuj | edytuj kod]Krytyczny
[edytuj | edytuj kod]| Recenzje | ||||
|---|---|---|---|---|
| Wydawca | Ocena | |||
| AllMusic |  [3]
| |||
| „Teraz Rock” |  [6]
| |||
Dziennikarz Greg Prato z AllMusic ocenił album na dwie gwiazdki w pięciostopniowej skali, argumentując: „Utwory wykonane w wersjach koncertowych doskonale ukazują niesamowitą energię prężnie rozwijającego się zespołu”[3]. Mark Deming pisał na łamach „The New York Timesa”: „Ciężkie uderzenie alternatywnej grupy Alice in Chains, służy swoją mroczną muzyką z napędem na gitarze przed tłumem rodzinnego miasta”[21]. 24 grudnia – dwa dni po koncercie – „The Seattle Times” opublikował relację z występu. Phil West nazwał w niej Alice in Chains mile widzianym wyjątkiem na tle ówczesnej sceny heavymetalowej, którą opisał jako „odzianych w spandex klaunów, wyrzucających gitarowe solówki z prędkością jednej mili na minutę dzięki sztuczkom ręcznym, a nie muzycznej sprawności”. West zwracał uwagę, że chociaż Alice in Chains posiada pewne spójne elementy z uznanymi wykonawcami hardrockowymi, to zespół ma więcej wspólnego z rockiem alternatywnym i lokalną sceną grunge’ową, niż z konwencjonalnym heavy metalem. Dziennikarz wyróżniał też różnorodny program koncertowy – od smutnego „Love, Hate, Love”, przypominającego pieśń żałobną w wykonaniu Soundgarden, przez chłopięcy funk rodem z „I Know Somethin’ (‘Bout You)”, po country-punkowy „Queen of the Rodeo”. Pozytywnie oceniał śpiew Layne’a Staleya, porównując go do Roberta Planta, który – w jego ocenie – sprawił, że „wahania nastrojów były przekonujące”. Grę Cantrella opisał jako inteligentną. W podsumowaniu przyznał, że grupa Alice in Chains dała najbardziej interesujący koncert tego wieczora, znacznie lepszy od Mookie Blaylock oraz epizodycznego występu Chrisa Cornella i Matta Camerona[c][4].
Jordan Babula z „Teraz Rocka” pisał w swojej recenzji: „Surowy, monofoniczny, ale kipiący energią materiał bez wątpienia maluje intrygujący portret kwartetu Staley–Cantrell–[Mike] Starr–[Sean] Kinney – formacji wciąż jeszcze młodej, ale już koncertowo ogarniętej i bez żadnych kompleksów pokazującej to, co miała wówczas najlepszego: mocarnego wokalistę, sprawnego drugiego wokalistę z potężną, «brudną» gitarą, precyzyjnego bębniarza uderzającego z siłą młota kowalskiego oraz szarpiący przeponę słuchacza bas”. Jako całość przyznał, że wydawnictwo jest „kapitalnym i ekscytującym materiałem”[6].
Komercyjny
[edytuj | edytuj kod]
27 lutego 1994 Live Facelift zadebiutował na 11. miejscu brytyjskiej listy UK Official Music Video Chart, publikowanej przez Official Charts Company (OCC)[22]. Po tygodniu spadł na 18. lokatę. Łącznie w zestawieniu spędził dwa tygodnie[23]. Po wznowionym wydaniu, 17 grudnia 2016 uplasował się on na 8. pozycji w zestawieniu Tastemaker Albums, opracowywanego przez tygodnik „Billboard”[24]. Tego samego dnia dotarł do 24. lokaty innego z notowań „Billboardu” – Top Hard Rock Albums[25].
17 października 2001 Live Facelift uzyskał w Stanach Zjednoczonych certyfikat złotej płyty za sprzedaż 50 tys. egzemplarzy, przyznany przez zrzeszenie amerykańskich wydawców muzyki Recording Industry Association of America (RIAA)[26].
Zestawienia
[edytuj | edytuj kod]W lipcu 1997 brytyjski tygodnik „Kerrang!” sklasyfikował występ zespołów Alice in Chains i Pearl Jam na 24. pozycji w rankingu „100 najlepszych koncertów w historii”[27].
| Rok | Tytuł | Publikacja | Pozycja | Źródło |
|---|---|---|---|---|
| 1997 | „100 najlepszych koncertów w historii” | „Kerrang!” | 24 | [27] |
Lista utworów
[edytuj | edytuj kod]| Edycja standardowa (1991, VHS)[15] | |||
|---|---|---|---|
| Nr | Tytuł utworu | Autorzy | Długość |
| 1. | „Man in the Box” | Layne Staley • Jerry Cantrell | 5:34 |
| 2. | „Real Thing” | Staley • Cantrell | 4:00 |
| 3. | „Love, Hate, Love” | Staley • Cantrell | 7:16 |
| 4. | „Sea of Sorrow” | Cantrell | 5:29 |
| 5. | „Bleed the Freak” | Cantrell | 4:35 |
| 6. | „We Die Young” (teledysk) | Cantrell | 2:35 |
| 7. | „Man in the Box” (teledysk) | Staley • Cantrell | 4:46 |
| 8. | „Sea of Sorrow” (teledysk) | Cantrell | 5:49 |
| 40:04 | |||
| Record Store Day (2016, LP)[28] | |||
|---|---|---|---|
| Nr | Tytuł utworu | Autorzy | Długość |
| 1. | „It Ain’t Like That” | Cantrell • Mike Starr • Sean Kinney | 4:33 |
| 2. | „Man in the Box” | Staley • Cantrell | 4:34 |
| 3. | „Real Thing” | Staley • Cantrell | 4:04 |
| 4. | „Love, Hate, Love” | Staley • Cantrell | 6:36 |
| 5. | „Sea of Sorrow” | Cantrell | 5:33 |
| 6. | „Bleed the Freak” | Cantrell | 4:06 |
| 29:26 | |||
Personel
[edytuj | edytuj kod]Opracowano na podstawie materiału źródłowego[15]:
|
Alice in Chains
Produkcja
|
Oprawa graficzna
Management
Record Store Day 2016[28]
|
Pozycje na listach i certyfikaty
[edytuj | edytuj kod]
Album[edytuj | edytuj kod]
|
Certyfikaty[edytuj | edytuj kod]
|
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Koncertową wersję „Bleed the Freak” z płyty Live Facelift zamieszczono w 2000 na albumie Live[7].
- ↑ Pearl Jam w lutym 1991 występował na trasie Facelift Tour, poprzedzając koncerty Alice in Chains[12].
- ↑ Cornell i Cameron dołączyli do muzyków Mookie Blaylock, by wspólnie wykonać kilka utworów z repertuaru Temple of the Dog[2], w tym „Say Hello 2 Heaven” i „Hunger Strike”[5].
- ↑ Sprzedaż ustalona na podstawie certyfikatu przyznanego 17 października 2001[26].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Prato 2009 ↓, s. 263.
- ↑ a b c de Sola 2015 ↓, s. 136.
- ↑ a b c d Greg Prato: Live Facelift – Alice in Chains. AllMusic. [dostęp 2011-03-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-30)]. (ang.).
- ↑ a b Phil West: Alice in Chains Forgoes the Excess. The Seattle Times. [dostęp 2017-12-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-10-14)]. (ang.).
- ↑ a b c Corbin Reiff: Total F*cking Godhead: The Biography of Chris Cornell. Post Hill Press, 2020, s. 128. ISBN 978-1-64293-216-4. (ang.).
- ↑ a b c Jordan Babula. Alice in Chains – Live Facelift. „Teraz Rock”, s. 58, listopad 2018. ISSN 1730-394X.
- ↑ Bill Adams: Alice in Chains – Live Facelift 12” EP. [dostęp 2021-01-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-01-09)]. (ang.).
- ↑ John Bacus: Alice in Chains – 12/22/09: Seattle, WA Moore Theatre. [dostęp 2016-01-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-12)]. (ang.).
- ↑ Alice in Chains Setlist at The Moore Theatre, Seattle, WA, USA. setlist.fm. [dostęp 2014-09-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-11)]. (ang.).
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 136–137.
- ↑ a b c de Sola 2015 ↓, s. 137.
- ↑ Prato 2009 ↓, s. 253; Crowe 2013 ↓, s. 52; de Sola 2015 ↓, s. 139; Yarm 2019 ↓, s. 263; Henderson 2021 ↓, s. 69.
- ↑ Crowe 2013 ↓, s. 44; Henderson 2021 ↓, s. 66; Thompson 2021 ↓, s. 79.
- ↑ a b Gillian G. Gaar. A Band Called Alice. „Goldmine”, s. 55–56, 5 sierpnia 1994. ISSN 1055-2685.
- ↑ a b c Poligrafia dołączona do albumu Live Facelift; wyd. Sony, nr kat. SRLM-810.
- ↑ Jeffrey Ressner. Alice in Chains: Through the Looking Glass. „Rolling Stone”, s. 47, 26 listopada 1992. ISSN 0035-791X.
- ↑ Mark Cooper. Dearly Beloved. „Q”, s. 36, kwiecień 1993. ISSN 0955-4955.
- ↑ a b Live Facelift – Record Store Day. Record Store Day. [dostęp 2016-11-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-24)]. (ang.).
- ↑ a b Alice in Chains – Live Facelift (2016, Vinyl). Discogs. [dostęp 2020-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-11-11)]. (ang.).
- ↑ Live: Facelift (Red Vinyl) LP + Moore Poster Bundle. [dostęp 2018-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-06)]. (ang.).
- ↑ Mark Deming: Live Facelift (1991). The New York Times. [dostęp 2017-12-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-08-13)]. (ang.).
- ↑ a b Official Music Video Chart – 27 February 1994–5 March 1994. Official Charts Company. [dostęp 2024-01-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-01-03)]. (ang.).
- ↑ Official Music Video Chart – 6 March 1994–12 March 1994. Official Charts Company. [dostęp 2024-01-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-01-03)]. (ang.).
- ↑ a b Live: Facelift (EP) Chart History – Tastemaker Albums. Billboard. [dostęp 2017-10-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-30)]. (ang.).
- ↑ a b Live: Facelift (EP) Chart History – Top Hard Rock Albums. Billboard. [dostęp 2017-11-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-11-05)]. (ang.).
- ↑ a b c Gold & Platinum – RIAA. Recording Industry Association of America. [dostęp 2010-02-10]. (ang.).
- ↑ a b Kerrang! 100 Greatest Gigs of All Time. Kerrang!. [dostęp 2024-11-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-06-29)]. (ang.).
- ↑ a b Poligrafia dołączona do winylowej wersji Live Facelift; wyd. Sony, nr kat. 08898.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Cameron Crowe: Pearl Jam Twenty. Simon & Schuster, 2013. ISBN 978-1439169377. (ang.).
- Justin Henderson: Grunge: Seattle. Arcadia Publishing, 2021. ISBN 978-1-4396-7221-1. (ang.).
- Greg Prato: Grunge Is Dead: The Oral History of Seattle Rock Music. ECW Press, 2009. ISBN 978-1550228779. (ang.).
- David de Sola: Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books, 2015. ISBN 978-1250048073. (ang.).
- Dave Thompson: The Grunge Diaries: Seattle, 1990–1994. Rowman & Littlefield, 2021. ISBN 978-1-4930-5570-8. (ang.).
- Mark Yarm: Wszyscy kochają nasze miasto. Historia grunge’u z pierwszej ręki. Joanna Bogusławska (tłum.). Kagra, 2019. ISBN 978-83-63785-43-7. (pol.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]
- Oficjalna strona zespołu (ang.)