Liliane de Kermadec
| Imię i nazwisko przy narodzeniu |
Liliane Pisterman |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
6 października 1928 |
| Data i miejsce śmierci |
13 lutego 2020 |
| Zawód |
aktorka, reżyserka, scenarzystka |
| Współmałżonek |
Gil– de Kermadec |
| Lata aktywności |
1965–2016 |
Liliane de Kermadec (ur. 6 października 1928 w Warszawie, zm. 13 lutego 2020 w Paryżu) – francuska polskiego pochodzenia, twórczyni filmowa , scenarzystka, reżyserka. W latach 1965-2016 wyreżyserowała ponad dwadzieścia filmów[1].
Biografia
[edytuj | edytuj kod]Urodziła się w Warszawie jako Liliane Pisterman, matka była narodowości polskiej a ojciec rosyjskiej. Liliane początkowo chciała zostać aktorką, pierwszą rolę otrzymała w teatrze, zagrała w spektaklu pt. „Dona Rosita” (1952), następnie zagrała w spektaklu „Moje serce w górach” (fr.Mon cœur dans les Highlands) (1955), sztuka napisana przez Federico Garcie Lorka z aktorką Silvią Monfort w roli tytułowej w reżyserii Claude’a Régy’ego, sztuka napisano na podstawie utworu The Man With The Heart In The Highlands pisarza Williama Saroyana w reżyserii Michela Vitolda[2], kontakt z planem filmowym zaczęła jako fotografka planu pracując z reżyserką Agnes Varda przy realizacji filmu Cleo od 5 do 7[3], W latach 60. wyreżyserowała kilka filmów krótkometrażowych, które były prezentowane na festiwalach filmowych: „Czas Emmy” (fr. Le Temps d'Emma) nagrodzony w Wenecji w 1964 r. oraz film „Qui donc a rêvé?” (fr. Kto zatem marzył?) w którym jest autorką scenariusza z Alainem Resneisem przy Muriel i z Ywesem Robertem w Berbert i pociąg. Filmy fabularne zrealizowane przez Liliane de Kermadec, „Home Sweet Home” (1972) i „Aloïse” (1975) były pokazywane na festiwalu Festiwal Filmowy w Cannes[4]. Scenariusz do filmu „Aloïse” Kermadec napisała wspólnie z André Téchiné, główną postać Aloïse zagrała aktorka Isabelle Huppert. Film ten był nominowany do nagrody filmowej Nagroda Cezara[5]. W 2005 zrealizowała film dokumentalny w republice Górskiego Karabachu gdzie w latach 1992-1998 miał miejsce konflikt zbrojny[6]. W 1975 roku podczas występu telewizyjnego na zadane pytanie: jak zdefiniować „kino kobiece”? Liliane odpowiedziała: „Jako kobieta szukam swojej tożsamości. Jako filmowiec szukam swojego języka”[7]. Pomimo podeszłego wieku kontynuowała swoją twórczość w zakresie filmów dokumentalnych dla kina i telewizji, od 1991 była członkiniom L’ARP francuskiego stowarzyszenia reżyserów, scenarzystów i producentów filmowych.
W 2016 wyjechała do Urugwaju gdzie nakręciła film dokumentalny Krzyk mrówek” (org.Le Cri des fourmis)[8]. Film ten opowiada historię kilku kobiet które dołączyły do Ruchu Wyzwolenia Narodowego-Tupamaros po które podczas konspiracyjnej działalności doświadczyły więzienia i tortur. Zainspirowana twórczością pisarza Charlesa Fouriera oraz jej wywiadami z francuską filozofką Simone Debout-Oleszkiewicz w 2018 zrealizowała swój ostatni film „Paryż, czyli utracona utopia”[9].
Liliane de Kermadec zmarła w wieku 91 lat 13 lutego 2020 roku w Paryżu, tam też została pochowana na Cmentarzu Montmartre.
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Wyszła za mąż francuskiego tenisistę Gila de Kermadec (1922–2011), jej teść to francuski artysta malarz Eugène de Kermadec (1899-1976)
Filmografia
[edytuj | edytuj kod]- 2018: Paris ou l’utopie perdue (dokumentalny)[10],
- 2016: Le Cri des fourmis (dokumentalny)[11],
- 2011: He Film (dokumentalny, pełnometrażowy)[12],
- 2008: Le Murmure des ruines[13],
- 2005: La Très chère indépendance du Haut Karabagh (dokumentalny)[14],
- 1994: La Piste du télégraphe[15],
- 1986: Un moment d'inattention[16],
- 1982: Mersonne ne m'aime[17],
- 1981: Le Petit Pommier[18],
- 1975: Aloïse
- 1972: Home Sweet Home
- 1965: Qui donc a rêvé?[19],
- 1964: Le Temps d'Emma[20],
filmy krótkometrażowe
[edytuj | edytuj kod]- Très chère indépendance (55min)
- Les Enfants de Chouchi (25min)
- Et Paris (5min)[21].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Liliane de Kermadec. Allocine. [dostęp 2020-03-13].
- ↑ Liliane de Kermadec. cineartistes.com. [dostęp 2024-08-10].
- ↑ Home Sweet Home. en.unifrance.org. [dostęp 2020-04-27]. (ang.).
- ↑ filmbooster [online], filmbooster.com.au [dostęp 2024-08-10] (ang.).
- ↑ Liliane de Kermadec. filmbooster.com.au. [dostęp 2024-08-16]. (ang.).
- ↑ Home Sweet Home. en.unifrance.org. [dostęp 2020-04-27]. (ang.).
- ↑ QUI DONC A RÊVÉ? Liliane de Kermadec. festival.ilcinemaritrovato.it. [dostęp 2024-09-06]. (ang.).
- ↑ Hommage à Liliane de Kermadec. larp.fr. [dostęp 2024-09-07]. (fr.).
- ↑ La cinéaste Liliane de Kermadec est décédée. theatre-du-soleil.fr. [dostęp 2024-09-06]. (ang.).
- ↑ Paris ou l'utopie perdue. imdb.com. [dostęp 2024-09-06]. (ang.).
- ↑ Paris ou l'utopie perdue. imdb.com. [dostęp 2024-09-06]. (ang.).
- ↑ He Film. imdb.com. [dostęp 2024-09-06]. (ang.).
- ↑ Le murmure des ruines. imdb.com. [dostęp 2024-09-06]. (ang.).
- ↑ La très chère indépendance du Haut Karabagh Part I+Part 2. imdb.com. [dostęp 2024-09-06]. (ang.).
- ↑ The Telegraph Route. filmweb.pl. [dostęp 2024-09-06]. (pol.).
- ↑ Un moment d'inattention. imdb.com. [dostęp 2024-09-06]. (ang.).
- ↑ Mersonne ne m'aime. imdb.com. [dostęp 2024-09-06]. (ang.).
- ↑ Le petit Pommier. imdb.com. [dostęp 2024-09-06]. (ang.).
- ↑ Qui donc a rêvé?. imdb.com. [dostęp 2024-09-06]. (ang.).
- ↑ Le temps d'Emma. imdb.com. [dostęp 2024-09-06]. (ang.).
- ↑ In Memoriam Liliane de Kermadec. imdb.com. [dostęp 2024-09-06]. (fr.).