Leningradskaja
69°30′05″S 159°23′28″E/-69,501500 159,391150| Przynależność państwowa | |
|---|---|
| Data założenia | |
| Wysokość |
304 m n.p.m. |
Położenie na mapie Antarktyki  | |
| 69°30′05″S 159°23′28″E/-69,501500 159,391150
| |
| Strona internetowa | |
Leningradskaja (ros. Ленинградская, „Leningradzka”) – letnia stacja polarna należąca do Rosji[1] (wcześniej radziecka), położona na Wybrzeżu Oatesa na Antarktydzie Wschodniej[2][3].
Położenie i warunki
[edytuj | edytuj kod]
Stacja znajduje się na nunataku Leningrad, 2-3 km od wybrzeża Morza Somowa. Jest to grzbiet skalny zbudowany z leukokratycznych granitów i szarych gnejsów biotytowych, wznoszący się na 100–230 m ponad sąsiadujące lodowce[2][3].
Klimat na stacji jest morski, z gwałtownymi zmianami pogody. Wiatry są silne (średnio 8,4 m/s, maksymalnie 37 m/s), zmienne[2]; w ciągu roku najczęstsze są wiatry z kierunku południowo-wschodniego (~50%), potem z południa i z zachodu. Od maja do sierpnia nad Morzem Somowa przechodzą zwykle 2–4 cyklony; w ciepłych miesiącach także zawirowania powietrza o mniejszej skali wpływają na pogodę na stacji Leningradskaja, prowadząc do nagłego, krótkotrwałego pogorszenia warunków, groźnego dla lotnictwa. W chłodniejszych miesiącach takie wiry tworzą się dalej na północ, nad lodem morskim, rzadziej dochodząc do lądu[3]. Temperatura praktycznie przez cały rok nie przekracza 0 °C[2][3]. Morze zamarza tu wyjątkowo wcześnie i w ciągu 20 lat działalności stacji nie zdarzyło się, żeby było całkowicie wolne od lodu (choć regularnie tworzą się rozległe połynie)[3].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Wybór lokalizacji stacji poprzedziły badania lotnicze i naziemne, miejsce to wybrano spośród pięciu wytypowanych przez uczestników radzieckiej wyprawy polarnej. Na miejscu zbudowano pierwszy budynek, w którym przeprowadzono badania geodezyjne, grawimetryczne, magnetometryczne i astronomiczne, zebrano też okazy flory. Stacja Leningradskaja została oficjalnie otwarta 25 lutego 1971 roku[2]. Zamknięto ją w marcu 1991 roku[4], do czego przyczynił się rozpad ZSRR. W lecie 2007-08 Rosja uruchomiła automatyczne stacje meteorologiczne w tymczasowo nieczynnych bazach Leningradskaja, Mołodiożnaja i Russkaja, odtwarzając okołobiegunową sieć monitoringu[5].
Na stacji tej obserwowano więcej zórz polarnych niż w innych radzieckich stacjach polarnych, ze względu na bliskość bieguna magnetycznego[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Main Antarctic Facilities operated by National Antarctic Programs in the Antarctic Treaty Area (South of 60° latitude South). Council of Managers of National Antarctic Programs, 2013-05-15. [dostęp 2014-08-20]. (ang.).
- ↑ a b c d e f Станция Ленинградская. Федеральная Целевая Программа “Мировой Океан” – Подпрограмма “Изучение и исследование Антарктики”. [dostęp 2016-08-18]. (ros.).
- ↑ a b c d e Station Leningradskaya. Russian Antarctic Expedition – Project Antarctica. [dostęp 2016-08-18]. (ang.).
- ↑ Russian Antarctic Stations - overview. Russian Antarctic Expedition – Project Antarctica. [dostęp 2014-08-25]. (ang.).
- ↑ Preliminary results of the Russian studies in the Antarctic under the IPY 2007/2008 Program. Secretariat of the Antarctic Treaty, kwiecień 2009. [dostęp 2014-08-25]. (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Leningradskaya Station / Antarctica. French Polar Team. [dostęp 2014-09-23]. (ang.).