Przejdź do zawartości

LIM-49A Spartan

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
XLIM-49A Spartan
Ilustracja
Informacje podstawowe
Zwalczane cele

ICBM

Faza

terminalna

Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

McDonnell Douglas

Wejście do służby

IOC: 3 września 1974
FOC: 1 października 1975

Status systemu

nieaktywny

Wycofanie ze służby

2 października 1975

Pocisk
Platforma pocisku

silosy

Miary pocisku
Długość

16,76 m

Prędkość przy wypaleniu

9 Ma

Napęd
Liczba stopni napędu

trzystopniowy na paliwo stałe

I stopień

Thiokol TX-500

II stopień

Thiokol TX-454

III stopień

Thiokol TX-239

Głowica
Liczba głowic

jedna

Rodzaj głowicy

jądrowa W-71, 5 Mt

Naprowadzanie

komputerowe – komendowe (radiowe)

Zasięg i pułap
Zasięg

744 km

Zakres pułapu antybalistycznego

480 km

System
Nazwa

Safeguard

Radar

Multifunction Array Radar (MAR)
Missile Site Radar (MSR)
Perimeter Acquisition Radar (PAR)

Użytkownicy
US Army

XLIM-49A Spartan uzbrojony w głowicę jądrową o mocy 5 Mt pocisk antybalistyczny dalekiego zasięgu, stanowiący – obok pocisku Sprint – element amerykańskiego systemu antybalistycznego Safeguard.

Geneza

[edytuj | edytuj kod]

Po likwidacji programu antybalistycznego Sentinel i rezygnacji z rozwoju związanego z tym programem pocisku Nike-Zeus, sekretarz obrony USA Robert McNamara zdecydował iż Armia potrzebuje bardziej zaawansowanego systemu obrony antybalistycznej, uzbrojonego w ulepszone pociski o większym przyśpieszeniu. Decyzja o powstaniu nowego systemu, pod tymczasowym kodem Nike X, została ogłoszona 30 stycznia 1964 roku. Nowy system miał być systemem dwuwarstwowym, w którym nadlatujące głowice międzykontynentalnych pocisków balistycznych miałyby być zwalczane w pierwszej kolejności na wysokości 112 do 160 km, druga zaś linia obrony przechwytywać miała wrogie głowice na wysokości od 32 do 48 km. Realizując tę koncepcję, podjęto prace nad pociskiem krótkiego zasięgu Sprint oraz pociskami dalekiego zasięgu Spartan.