Krzysztof Białowolski
Data urodzenia |
2 kwietnia 1953 |
---|---|
Zawód, zajęcie |
menedżer, działacz gospodarczy, urzędnik państwowy |
Alma Mater | |
Stanowisko |
wiceminister przemysłu i handlu (1991) |
Odznaczenia | |
Krzysztof Antoni Białowolski (ur. 2 kwietnia 1953[1]) – polski menedżer, działacz gospodarczy i urzędnik państwowy, w 1991 podsekretarz stanu Ministerstwie Przemysłu i Handlu.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]W 1977 został absolwentem Wydziału Mechanicznego Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej. Od połowy lat 80. zajmował kierownicze stanowiska w różnych spółkach, m.in. Budomie[2]. Po ukończeniu studiów doktoranckich na Politechnice Warszawskiej, w latach 1982–1986 pracował jako nauczyciel fizyki w XXVII LO im. T. Czackiego. W latach 1986 – 1991 był wiceprezesem Zarządu Inter Global sp. z o.o. Był też doradcą dyrektora Instytutu Technologii Elektronowej[potrzebny przypis].
Od 16 stycznia do 2 grudnia 1991 roku pełnił funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Przemysłu (od 6 września – Ministerstwie Przemysłu i Handlu). Podczas wyborów w 1993 był pełnomocnikiem wyborczym Bezpartyjnego Bloku Wspierania Reform (należał też do komitetu założycielskiego partii)[3]. Później kierował VI NFI Magna Polonia i związanym z nim konsorcjum Chase Gemina Polska (1995–1997)[4]. Szefował spółkom z różnej branży, m.in. Hortexowi (1991–1993) i FA Krosno (2001–2006). Zasiadał w radach nadzorczych m.in. Sphinx Polska, Dolnośląskiej Spółki Inwestycyjnej, Próchnik SA i Wielkopolskiego Banku Kredytowego. W latach 1998–2000 pracował w Delphi Automotive Systems Poland sp. z o. o. Od 2004 do 2005 kierował radą nadzorczą PKP S.A Prowadził własną działalność gospodarczą. Należał do założycieli Polskiej Rady Biznesu i Związku Pracodawców „Lewiatan”, działał też we władzach Polsko-Ukraińskiej Izby Gospodarczej[2][5].
Pisał artykuły do gazet, w roku 1984 do tygodnika „Polityka”, w 1985 dla „Przeglądu Humanistycznego”, a w 1988 dla „Przeglądu Tygodniowego”[potrzebny przypis].
W roku 1992 nakładem wydawnictwa Fundacja Nowa ukazał się zbiór opowiadań jego autorstwa pt. „Sposób na etranżera”.
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]W 2002 odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi za zasługi w działalności na rzecz rozwoju polskiej przedsiębiorczości[6].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Krzysztof Antoni Białowolski. rejestr.io. [dostęp 2020-05-31].
- ↑ a b Korekta raportu bieżącego nr 38/2010: Wola Info Spółka Akcyjna. Polska Agencja Prasowa. [dostęp 2020-05-31].
- ↑ Cena zmiany. Gazeta Wyborcza, 2 sierpnia 1993. [dostęp 2020-05-31].
- ↑ Kamil Niemira: Recepty powszechnej prywatyzacji. Gazeta Wyborcza, 24 sierpnia 1995. [dostęp 2020-05-31].
- ↑ Krzysztof Antoni Białowolski. imsig.pl. [dostęp 2020-05-31].
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 16 października 2002 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2003 r. nr 3, poz. 32)
- Absolwenci Politechniki Warszawskiej
- Ludzie związani z bankowością w Polsce
- Ludzie związani z kolejnictwem w Polsce
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (III Rzeczpospolita)
- Politycy Bezpartyjnego Bloku Wspierania Reform
- Polscy działacze gospodarczy
- Polscy inżynierowie
- Polscy menedżerowie
- Polscy pisarze
- Polscy przedsiębiorcy XXI wieku
- Wiceministrowie przemysłu III Rzeczypospolitej
- Urodzeni w 1953