Kota Batu
Kota Batu (pol. „Kamienny Fort”) – mukim w dystrykcie Brunei-Muara. Polityczne i handlowe centrum królestwa Brunei w XIV–XVII w. Współcześnie znajduje się tu stanowisko archeologiczne, na terenie którego zlokalizowane są Muzeum Brunei, Malajskie Muzeum Technologii oraz Narodowe Muzeum Morskie.
Położenie
[edytuj | edytuj kod]Kota Batu położone jest nad rzeką Sungai Brunei, niedaleko jej ujścia do Zatoki Brunei, ok. 5 km od Bandar Seri Begawan[1].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Początki Brunei nie są do końca poznane[2]. Wiadomo, że na Borneo istniało pre-islamskie królestwo znane Chinom jako Po-ni[2]. Lokalizacja Po-ni nie jest jednoznacznie określona – Po-ni mogło leżeć niedaleko Kuching nad rzeką Sarawak lub nad rzeką Sungai Brunei w Kota Batu[2].
Kota Batu datowane jest na VIII–IX w.[2] Badania archeologiczne wykazały, że Kota Batu było ośrodkiem handlu międzynarodowego od X w. do wieku XVII[1]. Najszybszy rozwój Kota Batu przypada na drugą połowę XIV w. a jego „złoty wiek” na XV–XVI w.[1]
Kota Batu było stolicą sułtanatu, założoną przez sułtana Szarifa Alego (panującego w latach 1425–1432)[3][4]. Wzniesiono tu, przy udziale robotników chińskich, pałac, meczet wraz ze szkołami[3]. Za panowania sułtana Muhammada Hassana (panującego w latach 1582–1598) w Kota Batu znajdował się kompleks dwóch pałaców otoczonych murem[3]. W okresie XIV–XVII w. Kota Batu pełniło funkcję politycznego i handlowego centrum królestwa[4]. Do XXI w. zachowały się m.in. grobowce sułtanów Szarifa Alego i Bolkiaha (panującego w latach 1473–1521)[5].
Współcześnie w Kota Batu znajduje się stanowisko archeologiczne, na terenie którego zlokalizowane są Muzeum Brunei, Malajskie Muzeum Technologii oraz Narodowe Muzeum Morskie[5][4].
Prace archeologiczne
[edytuj | edytuj kod]W latach 1952–53 prace wykopaliskowe w Kota Batu prowadził brytyjski archeolog Tom Harrisson (1911–1976)[2]. Odkrył tu m.in. pozostałości prehistorycznych murów, platformę z laterytu pokrytą reliefami z motywami kosmologii hinduistycznej oraz przedmioty kamienne i ceramiczne z epoki chińskiej dynastii Tang[2].
W wyniku prac archeologicznych prowadzonych od 2010 roku odkryto fundamenty bramy miejskiej przypominającej tradycyjne bramy chińskie[6].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Ooi Keat Gin: Brunei – History, Islam, Society and Contemporary Issues. Routledge, 2015, s. 31. ISBN 978-1-317-65998-3. [dostęp 2017-07-02]. (ang.).
- ↑ a b c d e f Geoffrey C. Gunn: History Without Borders: The Making of an Asian World Region, 1000-1800. Hong Kong University Press, 2011, s. 91. ISBN 978-988-8083-34-3. [dostęp 2017-07-02]. (ang.).
- ↑ a b c Tsugitaka Sato: Islamic Urbanism. Routledge, 2012, s. 175. ISBN 978-1-136-16959-5. [dostęp 2017-07-02]. (ang.).
- ↑ a b c Jatswan S. Sidhu: Historical Dictionary of Brunei Darussalam. Rowman & Littlefield, 2016, s. 67–68. ISBN 978-1-4422-6459-5. [dostęp 2017-07-02]. (ang.).
- ↑ a b Ploysri Porananond, Victor T. King: Tourism and Monarchy in Southeast Asia. Cambridge Scholars Publishing, 2016, s. 34. ISBN 978-1-4438-1661-8. [dostęp 2017-07-02]. (ang.).
- ↑ Marie-Sybille de Vienne: Brunei: From the Age of Commerce to the 21st Century. NUS Press, 2015, s. 43. ISBN 978-9971-69-818-8. [dostęp 2017-07-02].