Przejdź do zawartości

Konwencja TIR

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tabliczka TIR

Konwencja TIR (skrót od fr. Transport International Routier – Międzynarodowy Transport Drogowy[1]) – międzynarodowa konwencja celna z 14 listopada 1975 dotycząca przewozu towarów samochodami ciężarowymi w transporcie międzynarodowym, pozwalająca uprościć procedury na przejściach granicznych i w urzędach celnych przy przewozach drogowych[1].

Celem konwencji TIR ma być ułatwienie i uproszczenie międzynarodowego transportu towarów polegające na tym, że[2]:

  • podczas przekraczania granicy w urzędach celnych (stron konwencji) nie pobiera się żadnych dodatkowych zabezpieczeń czy gwarancji należności celno-podatkowych, które mogą obowiązywać w kraju tranzytowym lub kraju przeznaczenia (taką rolę spełnia funkcjonujący w ramach Konwencji karnet TIR);
  • stosując karnet TIR, nie trzeba przygotowywać dokumentacji celnej.

Przewóz wykonywany na podstawie karnetu prowadzi do uznawania zamknięć celnych nakładanych na środki transportu w chwili rozpoczęcia lub kontynuacji tranzytu i znosi czynności kontroli towarzyszące przekraczaniu granicy. Również w trakcie przemieszczania taką kontrolę można prowadzić tylko w uzasadnionych przypadkach podejrzenia popełnienia przestępstwa lub nadużycia. Aby temu zapobiec, przewóz w ramach konwencji powinien odbywać się specjalnie przystosowanymi pojazdami (posiadającymi świadectwo uznania) oznaczonymi tablicą z napisem TIR[2].

Wymagane jest, aby samochód ciężarowy, jak i zespół pojazdów przewożący towar pod osłoną karnetu TIR, był opatrzony z przodu i z tyłu niebieską tabliczką z białym literowym skrótem TIR. Konwencja celna dotycząca międzynarodowego przewozu towarów z zastosowaniem karnetów TIR[3] co do zasady określa wymagania dotyczące wykorzystywanych pojazdów oraz procedury tranzytowe. Jednak, należy mieć na uwadze, że do przeprowadzania przewozów międzynarodowych realizowanych pod zamknięciem celnym mają również zastosowanie przepisy aktów prawa miejscowego. W przypadku krajów należących do Europejskiego Obszaru Gospodarczego określono wymagania względem kierowców zawodowych wykonujących przewozy międzynarodowe[4].

Konwencję TIR podpisało 68 stron włączając w to Unię Europejską. Operacje TIR można realizować w 58 krajach. Umowa ta obejmuje[2]:

  • całą Europę,
  • Afrykę Północną,
  • Bliski i Środkowy Wschód,
  • Stany Zjednoczone Ameryki i Kanadę,
  • w Ameryce Południowej – Chile i Urugwaj.

Przewozy w ramach procedury TIR można realizować w następujących przypadkach[2]:

  • jeżeli przewóz rozpoczął się lub ma się zakończyć poza Unią Europejską,
  • jeżeli dotyczy przewozu realizowanego z jednego do drugiego miejsca znajdującego się na obszarze Unii Europejskiej przez terytorium kraju trzeciego.

Przepisy zawarte w Konwencji TIR odnoszą się wyłącznie do drogowego transportu towarów w ruchu międzynarodowym. Oznacza to, że karnetu TIR funkcjonującego w ramach tych rozwiązań nie stosuje się do innych rodzajów transportu[2].

W przypadku transportu drogowego karnet nie będzie obowiązywał, gdy przemieszczanie towaru nie prowadzi do zmiany obszaru celnego. Karnet można więc otworzyć tylko wtedy, gdy przewóz spowoduje przekroczenie granicy celnej[2].

Operacji TIR nie można stosować w przewozie towarów wrażliwych, do których zalicza się[2]:

  • produkty tytoniowe,
  • alkohol i produkty pochodne.

W polszczyźnie potocznej „tir” to także określenie dużego samochodu ciężarowego do przewozu towarów na trasach międzynarodowych[5].

     Państwa strony konwencji TIR

     Państwa stosujące konwencję bez jej podpisania

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]