Przejdź do zawartości

Kościół św. Katarzyny w Marcinkowicach

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kościół św. Katarzyny w Marcinkowicach
Zabytek: nr rej. A-1170 z dnia 4.12.1954 i z 16.10.1989
kościół parafialny
Ilustracja
Widok ogólny
Państwo

 Polska

Województwo

 zachodniopomorskie

Miejscowość

Marcinkowice

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia

Parafia św. Katarzyny w Marcinkowicach

Wezwanie

Katarzyna Aleksandryjska

Położenie na mapie gminy Tuczno
Mapa konturowa gminy Tuczno, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Katarzyny w Marcinkowicach”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Katarzyny w Marcinkowicach”
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego
Mapa konturowa województwa zachodniopomorskiego, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Katarzyny w Marcinkowicach”
Położenie na mapie powiatu wałeckiego
Mapa konturowa powiatu wałeckiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Katarzyny w Marcinkowicach”
Ziemia53°16′00,9660″N 16°11′08,9556″E/53,266935 16,185821

Kościół św. Katarzyny w Marcinkowicachrzymskokatolicka świątynia parafialna parafii św. Katarzyny znajdująca się we wsi Marcinkowice (powiat wałecki).

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Wnętrze i ołtarz

Pierwsze wzmianki o świątyni we wsi pochodzą z XIV wieku. Przejściowo zajęli ją protestanci, ale już w 1596 osadzono tu katolickiego plebana - Walentyna Hincza pochodzącego ze Wschowy.

Od 1607 posługiwali w kościele jezuici z Tuczna i być może oni podjęli decyzję o budowie solidnej, ceglanej świątyni. Obecny kościół ukończono w 1627 w stylu późnego gotyku, a jego fundatorem był Andrzej Tuczyński z Tuczna[1], w późniejszym czasie przebudowany w stylu renesanasu. Był to jedyny w dobie poreformacyjnej murowany kościół we wsiach należących do dóbr Wedlów-Tuczyńskich, a także jedna z niewielu murowanych budowli sakralnych między Drawą, a Gwdą aż do XIX wieku (były to tereny leśne, gdzie budulec drewniany był tani, a zatem królowała architektura drewniana i szachulcowa).

W podziemiach chowano zwłoki lokalnych właścicieli ziemskich, m.in. katolickich przedstawicieli rodu Golców oraz Krzysztofa Prażmowskiego, jak również Elżbietę Blankenburg (dojście do podziemi po 1945 całkowicie zabetonowano - istnieje możliwość, że nadal znajdują się tam barokowe trumny)[2].

Architektura

[edytuj | edytuj kod]

Obiekt posiada trójbocznie zamknięte prezbiterium. Ściany są wsparte skarpami. Wnętrze przykrywają sklepienia krzyżowo-żebrowe[2].

Wyposażenie

[edytuj | edytuj kod]

Główny ołtarz jest drewniany, snycerski. W zwieńczeniu ustawiono figurę patronki świątyni - św. Katarzyny. Prostokątne pole obrazu ołtarzowego (Koronacja Najświętszej Marii Panny autorstwa prawdopodobnie gdańskiego malarza Hermana Hana, przedstawia Matkę Bożą w srebrnej sukience) ujęto w kolumny o pomalowanych trzonach, oplecionych wicią ze złoconymi pędami i zielono-niebieskimi wyobrażeniami kwiatów lilii, stojące na wysmukłych piedestałach zdobionych kaboszonami oraz ornamentem okuciowym. Złocone kapitele zbliżone są do jońskich. W ażurowych uchach ołtarza występuje złocony ornament małżowinowo-chrząstkowy. Obraz ołtarzowy Hermana Hana trafił zapewne do kościoła w latach ukończenia budowy (1627-1628)[2]. Dwa mniejsze ołtarze również zabytkowe, nad wejściem do zakrystii i nad głównym wejściem wmurowano 12 kul armatnich z walk pod Malborkiem, tworzą one krzyż[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. tablica informacyjna in situ
  2. a b c Tomasz Wujewski, Ołtarze w Tucznie i w Marcinkowicach a sprawa autorstwa Hermana Hana
  3. Czesław Piskorski, "Pomorze Zachodnie, mały przewodnik", Wyd. Sport i Turystyka, Warszawa 1980, s. 182 ISBN 83-217-2292-X