Przejdź do zawartości

Kazimierz Kieszniewski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kazimierz Kieszniewski
pułkownik uzbrojenia inżynier pułkownik uzbrojenia inżynier
Data i miejsce urodzenia

26 lutego 1886
Skierniewice

Data i miejsce śmierci

20 października 1962
Pwllheli

Przebieg służby
Lata służby

1914–1945

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Artylerii
Okręgowy Zakład Uzbrojenia I
Dep. III MSWoj.
Dep. Uzbr. MSWoj.
O.T.O.

Stanowiska

inspektor amunicji,
szef departamentu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Komandor Orderu Gwiazdy Rumunii Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny)

Kazimierz Aleksander Kieszniewski (ur. 26 lutego 1886 w Skierniewicach, zm. 20 października 1962 w Pwllheli w Walii) – pułkownik uzbrojenia inżynier Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Kazimierz Aleksander Kieszniewski urodził się 26 lutego 1886 w Skierniewicach. Ukończył studia z tytułem inżyniera. Działał w Organizacji Bojowej PPS, a od 1909 roku był komendantem Związku Walki Czynnej w Borysławiu[1].

Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich i służył w 1 pułku artylerii w stopniu porucznika[2].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego. Został podpułkownikiem artylerii. Następnie został awansowany do stopnia pułkownika uzbrojenia ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[3][4][5][6]. Na początku lat 20. pełnił funkcję szefa Departamentu Broni[7][8]. Następnie został przeniesiony do kadry oficerów artylerii. W 1923, 1924, jako oficer Okręgowego Zakładu Uzbrojenia I, był inspektorem amunicji w Departamencie III Artylerii i Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych[9][10]. 1 kwietnia 1927 roku powierzono mu pełnienie obowiązków szefa Departamentu Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[11]. 14 lipca tego roku został mianowany na stanowisko szefa tegoż departamentu[12][13][14]. 1 grudnia 1930 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji I wiceministra spraw wojskowych i szefa Administracji Armii[15][16]. Od 1 lipca 1934 roku sprawował stanowisko zastępcy przewodniczącego Oficerskiego Trybunału Orzekającego[17]. W połowie 1935 został sekretarzem Komitetu do Spraw Uzbrojenia i Sprzętu (KSUS)[18][19].

Podczas II wojny światowej 16 grudnia 1941 roku został przeniesiony z Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza do Stacji Zbornej Oficerów Rothesay nazywanej „Wyspą Wężów”[20]. Od sierpnia 1962 mieszkał w polskim osiedlu w miejscowości Penrhos w Walii[21]. Zmarł 20 października 1962 w Pwllheli w Walii[22], tamże został pochowany na polskiej kwaterze[21].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Oddział Zw. L. P. – Borysław. „Wola i Czyn”. Nr 9, s. 11, 1937-12-05. .
  2. ↑ a b Kronika. Odznaczania w Legionach Polskich. „Gazeta Lwowska”. Nr 177, s. 4, 5 sierpnia 1917. 
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1363.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1244.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 501.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 295.
  7. ↑ Dział ekonomiczny. Gen. Michaelis w „Pocisku”. „Ilustrowany Kurier Codzienny”. Nr 251, s. 7, 16 września 1921. 
  8. ↑ Wiceminister wojny w „Pocisku”. „Ilustrowany Kurier Codzienny”. Nr 253, s. 6, 18 września 1921. 
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1351.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 18, 1233.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 15 lipca 1927 roku, s. 200.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 22 lipca 1927 roku, s. 214.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 439.
  14. ↑ Ewelina Ziomek. Działalność generała brygady Aleksandra Litwinowicza w okresie sprawowania funkcji II wiceministra spraw wojskowych w latach 1936–1939. „Przegląd Zachodniopomorski”. Tom XXIX (LVIII) – z. 2, s. 106, 2014. 
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 1.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 431.
  17. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 149.
  18. ↑ Robert Przybylski: Polska zbrojna. Uważam Rze. [dostęp 2015-04-08].
  19. ↑ Skany dokumentów. [dostęp 2018-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-11)].
  20. ↑ Komenda Stacji Zbornej Oficerów Rothesay. Rozkazy dzienne 1940–1941, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, sygn. R.8, s. 155.
  21. ↑ a b Karolina Grodziska: Polskie groby na cmentarzach w północnej Walii. Kraków: Polska Akademia Umiejętności, 2004, s. 232. ISBN 83-88857-87-8.
  22. ↑ Daniel Koreś. Komitet do Spraw Uzbrojenia i Sprzętu a przygotowania Wojska Polskiego do wojny, 1935-1939. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. Nr 12 (63)/2, s. 104, 2011. 
  23. ↑ M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31 „za pracę w dziele odzyskania niepoddległości”.
  24. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 25.
  25. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  26. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk Nr 11/1932, s. 389

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

[[Kategoria:Żołnierze Wojska Polskiego na emigracji w Wielkiej Brytanii po II wojnie światowej]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kazimierz_Kieszniewski&oldid=74366740”