Przejdź do zawartości

Katedra w Bangor

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Katedra w Bangor
Eglwys Gadeiriol Bangor
Zabytek: nr rej. zabytek kategorii I* 4027 z dnia 27.05.1949
katedra
Ilustracja
Widok na katedrę z góry Bangor
Państwo

 Wielka Brytania

Księstwo

 Walia

Miejscowość

Bangor

Wyznanie

anglikanizm

Kościół

Kościół w Walii

diecezja

Diocese of Bangor

Wezwanie

św. Deiniol

Położenie na mapie Gwynedd
Mapa konturowa Gwynedd, u góry znajduje się punkt z opisem „Katedra w Bangor”
Położenie na mapie Wielkiej Brytanii
Mapa konturowa Wielkiej Brytanii, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Katedra w Bangor”
Położenie na mapie Walii
Mapa konturowa Walii, u góry znajduje się punkt z opisem „Katedra w Bangor”
Ziemia53°13′36″N 4°07′39″W/53,226667 -4,127500
Strona internetowa

Katedra w Bangor (wal. Eglwys Gadeiriol Bangor, ang. Bangor Cathedral lub Cathedral Church of St Deiniol, Bangor) – anglikańska katedra, należąca do Kościoła w Walii. Założona około 525 roku przez św. Deiniola jest najstarszą katedrą w Wielkiej Brytanii; status katedry posiada od około 546 roku.

27 maja 1949 roku katedra w Bangor została wpisana na listę Zabytków Walii pod nr 4027[1].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Katedra w Bangor jest najstarszą katedrą w Wielkiej Brytanii[1]. Została założona około 525 roku przez św. Deiniola, a status katedry zyskała około 546 roku, kiedy św. Deiniol został mianowany biskupem. W 1073 roku wikingowie obrabowali katedrę i spalili ją. Około 1130 roku król Gwynedd, Gruffudd ap Cynan i biskup David odbudowali katedrę. W 1211 roku została ona ponownie zniszczona przez żołnierzy króla Jana[2].

Obecny budynek datowany jest na początek XII wieku; katedra miała już wówczas wschodnią apsydę i prawdopodobnie nawę boczną. Biskup Anian (1267-1305) rozpoczął przebudowę skrzyżowania naw, centralnej wieży i Lady Chapel. W 1309 roku spłonęła wieża. W kolejnych stuleciach kontynuowano przebudowy katedry; główną z nich przeprowadził biskup Skevington (1509–1534), który zbudował obecnie istniejącą nawę i dzwonnicę zachodnią. Przed 1721 rokiem zbudowano kapitularz i zakrystię. W 1824 roku rozpoczęto pełną restaurację katedry pod kierunkiem Johna Halla of Bangor; przebudowę wnętrza nadzorował John Foster. W 1857 roku prezbiterium ponownie zadaszył Henry Kennedy. W latach 1868–1880 prace restauracyjne kontynuował George Gilbert Scott; objęły one zwłaszcza wschodnią część katedry, w tym przebudowę skrzyżowania naw. Architekt zaprojektował wówczas wysoką wieżę na skrzyżowaniu naw, ale ze względu na słabość fundamentów i braku funduszy na ich wzmocnienie projektu nie udało się zrealizować. Aktualnie istniejąca wieża pochodzi z lat 1966–1967 i jest dziełem Albana Caroe[1]. W 1987 roku rozpoczęto obszerną restaurację ścian zewnętrznych katedry oraz jej dachu[2].

Muzyka w katedrze

[edytuj | edytuj kod]

Chór katedralny

[edytuj | edytuj kod]

Chór katedralny składa się z chóru chłopięcego, dziewczęcego i tzw. Lay Clerks, w skład którego wchodzą studenci z miejscowego uniwersytetu[3].

Organy

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze organy zbudował w 1779 roku Samuel Green. W 1973 roku nowe organy zbudował William Hill. Kilkakrotnie przebudowywane (1929, 1935, 1954) i restaurowane (2008) stanowią obecnie największe organy piszczałkowe w Walii. Mają 75 głosów podzielonych na 4 manuały i pedał[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c BritishListedBuildings.co.uk: Cathedral Church of St Deiniol, Bangor. www.britishlistedbuildings.co.uk. [dostęp 2014-06-17]. (ang.).
  2. a b Church in Wales: History. bangor.churchinwales.org.uk. [dostęp 2014-06-17]. (ang.).
  3. a b Friends of Cathedral Music: Bangor Cathedral. Cathedral Church of St. Deiniol. www.fcm.org.uk. [dostęp 2014-06-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-06-20)]. (ang.).