Juliusz Okuniewski

Juliusz Okuniewski
	pułkownik saperów
Data i miejsce urodzenia	1921 ; Annopol
Data śmierci	1970
	Przebieg służby
Lata służby	1940–1970
Siły zbrojne	Armia Czerwona,; Ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	1 batalion pontonowy 1 DP, 4 Brygada Saperów, 11 Dywizja Piechoty, 41 batalion saperów 14 DP, 5 pułk saperów, 7 pułk pontonowy, Oficerska Szkoła Wojsk Inżynieryjnych
Stanowiska	zastępca dowódcy batalionu,; szef saperów,; starszy oficer Departamentu Inżynierii i Saperów,; dowódca 41 batalionu saperów 14 DP,; dowódca 5 pułku saperów,; dowódca 7 pułku pontonowego,; zastępca komendanta Oficerskiej Szkoły Wojsk Inżynieryjnych,; Szef Powiatowego Sztabu Wojskowego
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
	Odznaczenia

Juliusz Okuniewski (ur. 1921 w Annopolu, zmarł tragicznie w 1970) – oficer Armii Czerwonej, pułkownik saperów Wojska Polskiego.

Życiorys

W latach 1940–1941 był kursantem w Oficerskiej Szkole Piechoty. Po wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej został skierowany na front jako dowódca plutonu saperów. Następnie jako dowódca kompanii i szef saperów 67 pułku piechoty 20 Dywizji Piechoty, uczestniczył w obronie Stalingradu, brał udział w walkach na Krymie i Kubaniu. W maju 1943 roku wstąpił do organizującego się Wojska Polskiego i został skierowany do 1 batalionu saperów w 1 Dywizji Piechoty. Jako zastępca dowódcy 1 batalionu saperów brał udział w walkach pod Lenino. Następnie w 1944 został szefem saperów 2 pułku piechoty, uczestniczył w desancie na Czerniakowie, gdzie został ciężko ranny. Wrócił ze szpitala w Lublinie do swojego pułku z którym uczestniczył w walkach pod Dęblinem i Górą Kalwarią, gdzie został po raz drugi ranny. Po wyleczeniu rany w latach 1944–1945 był wykładowcą maskowania w Oficerskiej Szkole Saperów. W latach 1945–1946 pełnił stanowisko starszego oficera Departamentu Inżynieryjno Saperskiego Wojska Polskiego. Od 1948 do 1949 dowódca 41 batalionu saperów. W latach 1949–1950 szef saperów 11 Dywizji Piechoty. Słuchacz Kursu Doskonalenia Oficerów w latach 1950–1951. W 1952 objął stanowisko dowódcy 5 pułku saperów, którym dowodził do 1953. Szef wydziału inżynieryjnego w Dowództwie WOPL w latach 1953–1954. Od 1954 do 1957 dowódca 7 pułku pontonowego. Następnie w roku 1957 objął stanowisko zastępcy komendanta Oficerskiej Szkole Wojsk Inżynieryjnych ds. liniowych. W latach 1965–1970 pracował jako szef Powiatowego Sztabu Wojskowego w Miliczu.

Zmarł tragicznie w czerwcu 1970 roku podczas ćwiczeń, po zatruciu się czadem w autobusie sztabowym. Był oficerem towarzyskim, zapalonym myśliwym, doskonałym bilardzistą, nie stronił od biesiad w przyjacielskim gronie^[1].

Awanse

podpułkownik – 1952
pułkownik –

Ordery i odznaczenia

Przypisy

↑ Zdzisław Barszczewski, Sylwetki saperów str. 285.

Bibliografia

Zdzisław Barszczewski, Władysław Jasieński: Sylwetki saperów. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2001. ISBN 83-11-09287-7.

[1] Zdzisław Barszczewski, Sylwetki saperów str. 285.

[1]