Przejdź do zawartości

Juan Tomás Ávila Laurel

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Juan Tomás Ávila Laurel (ur. 1966[1][2]) – pisarz i poeta z Gwinei Równikowej.

Urodził się w Santa Isabel (dzisiejsze Malabo)[3], w rodzinie pochodzącej z wyspy Annobón i posługującej się na co dzień miejscowym kreolem[4]. Z zawodu pielęgniarz[5]. Kierował gwinejskimi pismami literackimi El Patio oraz Atanga[6].

Wysoce krytyczny wobec rządów prezydenta Obianga Nguemy Mbasogo. W 2011 z powodów politycznych wyemigrował z kraju, po siedmiodniowym strajku głodowym wobec reżimu[7]. Ostatecznie osiadł w Hiszpanii[8].

Opublikował kilkanaście książek, od prozy, przez eseistykę po poezję i dramat[9], w tym Poemas (1994), La carga (1999)[10], Historia intima de la humanidad (1999), El derecho de pernada (2000), A.wala cu sangui (2000), El desmayo de Judas, (2001), Nadie tiene buena fama en este pais (2002)[11], El fracaso de las sombras (2004), Diccionário basico de la dictadura guineana (2011)[12] czy Cuando a Guinea se iba por mar (2019). Przez krytykę zaliczany, wraz z José Fernando Sialem Djanganym i Maximilianem Nkogo Esono do tendencji ludowej w łonie współczesnej literatury Gwinei Równikowej, skupiającej się na codziennym życiu i pisarstwie dostępnym szerokiemu gronu odbiorców[13]. Jego prace znalazły się w Literatura de Guinea Ecuatorial (2000), drugiej edycji wpływowej antologii literatury gwinejskiej, skompilowanej przez Donata Ndongo-Bidyogo[14]. Tłumaczony na angielski, francuski i rumuński[15].

Poświęcony mu został hiszpański film dokumentalny El escritor de un país sin librerías (2019)[16], w reżyserii Marca Sereny[17].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Juan Tomás Ávila Laurel: "Crecí sin libros, sin cines y sin teatros". elmundo.es. [dostęp 2020-09-19]. (hiszp.).
  2. ↑ EDICIÓN ESPECIAL «PRIMAVERA EN VIENA» DE 2020. birdlikecultura.wordpress.com. [dostęp 2020-10-22]. (hiszp.).
  3. ↑ 7 de marzo de 2007"El África que habla español. Guinea Ecuatorial" Juan Tomás Ávila Laurel, Debats nº 83, invierno 2003. asodegue.org. [dostęp 2020-10-13]. (hiszp.).
  4. ↑ Juan Tomás Ávila Laurel biografia. birdlikecultura.files.wordpress.com. s. 1. [dostęp 2020-09-19]. (hiszp.).
  5. ↑ Entrevistas: Entrevista a Juan Tomás Ávila Laurel. cervantesvirtual.com. [dostęp 2020-09-19]. (hiszp.).
  6. ↑ Equatorial Guinea. ascleiden.nl. [dostęp 2020-09-23]. (ang.).
  7. ↑ Cuando contar el día a día de un país se vuelve subversivo. efe.com. [dostęp 2020-09-19]. (hiszp.).
  8. ↑ Entrevista: Juan Tomás Ávila Laurel, protagonista de «El escritor de un país sin librerías».. elantepenultimomohicano.com. [dostęp 2020-09-19]. (hiszp.).
  9. ↑ «EL DOLOR POR EL EXILIO ES UN ENGAÑO DE LA RAZÓN». makma.net. [dostęp 2020-09-19]. (hiszp.).
  10. ↑ En torno a la obra de Juan Tomás Ávila Laurel, un protagonista de las letras guineoecuatorianas. academia.edu. s. 4. [dostęp 2020-09-22]. (hiszp.).
  11. ↑ Conversación con Juan Tomás Ávila Laurel. iastate.edu. s. 9. [dostęp 2020-09-19]. (hiszp.).
  12. ↑ “MEU PROJETO É SOBREVIVER DIA APÓS DIA”. revistacontinente.com.br. [dostęp 2020-09-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-09-21)]. (port.).
  13. ↑ UNA CRÓNICA DE LOS PRIMEROS MESES DE 2020. birdlikecultura.wordpress.com. [dostęp 2020-10-20]. (hiszp.).
  14. ↑ palabras Revista de la cultura y de las ideas Noviembre 2009. academia.edu. s. 57. [dostęp 2020-09-20]. (hiszp.).
  15. ↑ AUTO-EDICIÓN Y TRADUCCIÓN EN LOS ESCRITORES DE GUINEAECUATORIAL. academia.edu. s. 11. [dostęp 2020-09-22]. (hiszp.).
  16. ↑ Guinea Ecuatorial, la 'África Latina' abandonada a su suerte donde el franquismo continúa vivo. cadenaser.com. [dostęp 2020-09-19]. (hiszp.).
  17. ↑ El escritor de un país sin librerías, de Marc Serena. 242peliculasdespues.com. [dostęp 2020-09-19]. (hiszp.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Juan_Tomás_Ávila_Laurel&oldid=75477539”