Przejdź do zawartości

José Enrique Rodó

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
José Enrique Rodó
Ilustracja
José Enrique Rodó (ok. 1900)
Imię i nazwisko

José Enrique Camilo Rodó Piñeyro

Data i miejsce urodzenia

15 lipca 1871
Montevideo

Data i miejsce śmierci

1 maja 1917
Palermo

Dziedzina sztuki

pisarz

José Enrique Rodó (ur. 15 lipca 1871 w Montevideo, zm. 1 maja 1917 w Palermo) – urugwajski pisarz, filozof i działacz polityczny.

Większość życia spędził w Montevideo, gdzie działał jako polityk, pracował jako wykładowca oraz pisał. W 1895 roku brał udział w utworzeniu czasopisma Revista nacional de literatura y ciencias sociales[1]. Od 1898 roku był profesorem literatury na Uniwersytecie Republiki. Pełnił również funkcję dyrektora Urugwajskiej Biblioteki Narodowej (Biblioteca Nacional de Uruguay). Dwukrotnie (w 1902 i 1908 roku) był wybierany do Izby Reprezentantów Urugwaju[1].

Największą sławę przyniosły mu eseje, zwłaszcza wydany w 1900 roku Ariel, nawiązujący do postaci z Burzy Williama Szekspira. Rodó ostrzega w nim przed materializmem, wskazując, że indywidualna samokontrola powinna być podstawą działania dla dobra ogółu[1].

W 1916 roku wybrał się w podróż do Europy. Zmarł podczas pobytu w Palermo na Sycylii[1].

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]
  • La novela nueva (1897).
  • El que vendrá (1897).
  • Rubén Darío. (1899).
  • Ariel (1900)
  • Liberalismo y Jacobinismo (1906).
  • Motivos de Proteo (1909).
  • El mirador de Próspero (1913)
  • El camino de Paros (1918).
  • Rubén Darío 2. (1920).
  • Epistolario (1921).
  • Nuevos motivos de Proteo (1927).
  • Últimos motivos de Proteo (1932).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d José Enrique Rodó, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2019-03-03] (ang.).