Jerzy Wojnar

Jerzy Wojnar
Data i miejsce urodzenia	7 października 1930 ; Lwów
Data i miejsce śmierci	2 lutego 2005 ; Warszawa
Klub	Olsza Kraków; SN PTT Zakopane
Wzrost	187 cm
Dorobek medalowy
	Reprezentacja Polska
	Mistrzostwa świata
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Grób Jerzego Wojnara na cmentarzu przy ul. Wałbrzyskiej

Jerzy Wojnar (ur. 7 października 1930 we Lwowie, zm. 2 lutego 2005 w Warszawie) – polski pilot szybowcowy i saneczkarz, z zawodu inżynier-ceramik. Pilot szybowcowy Aeroklubu Krakowskiego. Trzykrotny rekordzista świata w szybownictwie (1954-1955).

Życiorys

Syn prof. Józefa Wojnara. Jesienią 1944 roku przeniósł się z rodziną do Krosna, następnie do Krakowa, gdzie w 1950 roku ukończył szkołę średnią^[1]. Rozpoczął studia na Wydziale Ceramiki Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, które ukończył w 1958 roku^[2]. Był członkiem Związku Młodzieży Polskiej^[3].

Od 1966 roku pracował w Przedsiębiorstwie Usług Lotniczych przy Aeroklubie PRL jako pilot rolniczy, następnie od 1968 r. pracował w WSK Okęcie jako pilot fabryczny, a od 1969 r. jako pilot doświadczalny. W 1976 roku uzyskał uprawnienia pilota doświadczalnego I klasy i uczestniczył w próbach wszystkich samolotów budowanych i badanych w tej wytwórni do 2002 r.^[4]

Brał udział w licznych pokazach lotniczych (m.in. na Paryskim Salonie Lotniczym) i lotach akwizycyjnych gdzie prezentował samoloty wytwórni^[5].

W latach 1970–1971 brał udział w akcjach agrolotniczych w Egipcie i Sudanie, w 1988 roku brał udział w akcji pomocy dla ludności Etiopii. W 1990 roku został jednym z założycieli Klubu Pilotów Doświadczalnych. Pełnił również funkcję egzaminatora Państwowej Lotniczej Komisji Egzaminacyjnej^[6].

Jego krewnym był Kazimierz Skrzypecki, także inżynier i także saneczkarz, startujący w barwach Wielkiej Brytanii, który poniósł śmierć przed igrzyskami 1964^[7].

Zmarł 2 lutego 2005 roku. Został pochowany w Warszawie na nowym cmentarzu na Służewie przy ul. Wałbrzyskiej.

Lotnictwo

Naukę latania rozpoczął w 1946 roku w Krośnie. Po dwóch latach miał kategorię C pilota szybowcowego, a w 1949 Srebrną Odznakę Szybowcową. Zwyciężył w VII i IX Krajowych Zawodach Szybowcowych^[8]. W 1953 r. miał Złotą Odznakę Szybowcową z trzema diamentami. W latach 1954-55 ustanowił trzy rekordy świata w szybownictwie.

Odrębną pasją była akrobacja szybowcowa, w której był samoukiem. Latał śmiało i perfekcyjne, na pokazach często z takimi pilotami jak Tadeusz Śliwak, Jan Gawęcki wzbudzając podziw u publiczności niskimi przelotami na plecach na szybowcu IS-4 Jastrząb.

Latanie samolotowe rozpoczął w 1955 roku w Chinach, podczas zaproszenia polskich szybowników, nie przechodząc w tym kierunku żadnego przeszkolenia^[4]. Po powrocie do Polski po kilku lotach z Jerzym Popielem otrzymał oficjalną licencję pilota samolotowego i zdobywał w tej dziedzinie doświadczenie i praktykę.

Od 1968 roku pracował jako pilot doświadczalny w PZL na Okęciu. W 1969 roku uzyskał licencję pilota doświadczalnego II klasy, a w roku 1976 – I klasy. Prowadził badania w locie samolotów:

Wykonał też w roku 2003 (po przejściu na emeryturę) oblotu samolotu EM-11 Orka. Specjalizował się w prezentacjach i pokazach samolotów. Latał przez 58 lat, niemal do ostatnich chwil życia. W swej karierze wykonał łączny nalot na szybowcach wynoszący ok. 2100 godzin i na samolotach ok. 13 000 godzin^[4].

Saneczkarstwo

Jako saneczkarz reprezentował barwy Olszy Kraków i SNPTT Zakopane. Był mistrzem świata w saneczkarstwie w 1958 i 1961 oraz wicemistrzem w 1962. Dwukrotny uczestnik igrzysk olimpijskich (w 1964 w Innsbrucku i w 1968 w Grenoble). W 1968 roku był chorążym polskiej reprezentacji na Igrzyskach w Grenoble^[9].

Osiągnięcia

Igrzyska olimpijskie

Rok	Miejsce	Jedynki
1964	Innsbruck	28.
1968	Grenoble	8.

Upamiętnienie

Uchwałą nr XIV/252/2011 z 14-04-2011 rondo u zbiegu ulic: Łopuszańskiej, Alei Krakowskiej i Hynka w Warszawie zostało nazwane jego imieniem^[10].

Odznaczenia

Złoty Krzyż Zasługi^[5]

Przypisy

↑ Jędrzejewski 1986 ↓, s. 694.
↑ Jędrzejewski 1986 ↓, s. 695.
↑ Najlepsi ZMP-owcy IX KSZ. „Skrzydlata Polska”. 07/1952, s. 151, lipiec 1952. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783.
↑ ^a ^b ^c Ludzie lotnictwa: Jerzy Wojnar. muzeumlotnictwa.pl. [dostęp 2019-11-23]. (pol.).
↑ ^a ^b Jędrzejewski 1986 ↓, s. 696.
↑ Jędrzejewski 1986 ↓, s. 697.
↑ Marian Matzenauer. Sport. Na 6 dni prze zimową olimpiadą. Tragiczna śmierć inż. Skrzypeckiego. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 2, Nr 20 z 24 stycznia 1964.
↑ Szydłowski 1986 ↓, s. 265-266.
↑ Jerzy Wojnar – „Czarek”. kuriergalicyjski.com. [dostęp 2019-11-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-05)]. (pol.).
↑ Uchwała.

Bibliografia

Jerzy Jędrzejewski: Polscy piloci doświadczalni. Warszawa: Wydawnictwa Naukowe Instytutu Lotnictwa, 2014, s. 173-175. ISBN 978-83-63539-05-4. OCLC 883576680.
Profil na sports-reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-06)].
Henryk Szydłowski (red.): Polskie lotnictwo sportowe. Kraków: KAW, 1986. ISBN 83-03-01157-X. OCLC 803064028.

[CITEREFJędrzejewski1986694-1] Jędrzejewski 1986 ↓, s. 694.

[CITEREFJędrzejewski1986695-2] Jędrzejewski 1986 ↓, s. 695.

[3] Najlepsi ZMP-owcy IX KSZ. „Skrzydlata Polska”. 07/1952, s. 151, lipiec 1952. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783.

[muz-4] Ludzie lotnictwa: Jerzy Wojnar. muzeumlotnictwa.pl. [dostęp 2019-11-23]. (pol.).

[CITEREFJędrzejewski1986696-5] Jędrzejewski 1986 ↓, s. 696.

[CITEREFJędrzejewski1986697-6] Jędrzejewski 1986 ↓, s. 697.

[7] Marian Matzenauer. Sport. Na 6 dni prze zimową olimpiadą. Tragiczna śmierć inż. Skrzypeckiego. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 2, Nr 20 z 24 stycznia 1964.

[CITEREFSzydłowski1986265-266-8] Szydłowski 1986 ↓, s. 265-266.

[9] Jerzy Wojnar – „Czarek”. kuriergalicyjski.com. [dostęp 2019-11-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-05)]. (pol.).

[10] Uchwała.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]