Jan Żylicz

Jan Lubart Żylicz
Data i miejsce urodzenia	7 stycznia 1932 ; Góra
	profesor nauk fizycznych
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Doktorat	30 października 1961
Habilitacja	1967
Profesura	1974
Uczelnia	Instytut Badań Jądrowych w Świerku; Uniwersytet Warszawski
	Odznaczenia

Jan Lubart Żylicz (ur. 7 stycznia 1932 w Górze) – polski fizyk, specjalizujący się w fizyce jądrowej, profesor nauk fizycznych.

Życiorys

W 1955 ukończył studia fizyczne na Uniwersytecie Warszawskim, następnie pracował w Instytucie Badań Jądrowych w Świerku. W 1961 obronił na Uniwersytecie Warszawskim pracę doktorską Promieniowanie β izotopów talu otrzymywanych w reakcji kruszenia jąder tantalu napisaną pod kierunkiem Zdzisława Wilhelmiego, w 1967 habilitował się na podstawie pracy Przejścia beta w jądrach zdeformowanych z obszaru ziem rzadkich. Od 1972 pracował na Uniwersytecie Warszawskim, w 1974 otrzymał tytuł profesora, w latach 1973–1994 kierował Zakładem Spektroskopii Jądrowej, w latach 1994–2002 był dyrektorem Instytutu Fizyki Doświadczalnej.

Jest członkiem Europejskiego Towarzystwa Fizycznego (od 1974), Polskiego Towarzystwa Fizycznego (od 1975), Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (członek korespondent od 1984, członek zwyczajny od 1994).

W 1964 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, w 1999 Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (M.P. nr z 2000, poz. 132). W 2005 otrzymał Medal Mariana Smoluchowskiego.

Jego synem jest Piotr Olaf Żylicz, bratem – Marek Żylicz, bratankiem – Maciej Żylicz.

Bibliografia

Prof. zw. dr hab. Jan Lubart Żylicz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2019-10-04] .
Kto jest kim w fizyce. Polska 1993 (red. Jan Stankowski, Jerzy Małecki, Andrzej Wójtowicz), wyd. Poznań 1993, s. 270-271
Kto jest kim w Polsce, edycja IV (zespół redakcyjny Beata Cynkier i inni), wyd. Warszawa 2001, s. 887
Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny. Tom IV S-Ż, wyd. Warszawa 2002, s. 205