Przejdź do zawartości

Język moskona

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Moskona
Obszar

Papua Zachodnia (Indonezja)

Liczba mówiących

8 tys. (1996)[1]

Pismo/alfabet

łacińskie

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
Ethnologue 5 rozwojowy
Kody języka
ISO 639-3 mtj
IETF mtj
Glottolog mosk1236
Ethnologue mtj
BPS 1061 3
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język moskona, także: meninggo (a. meningo), sabena, meyah[1][2]język papuaski używany w prowincji Papua Zachodnia w Indonezji, przez grupę ludności na półwyspie Ptasia Głowa. Według danych z 1996 roku posługuje się nim 8 tys. osób[1].

Jest spokrewniony z językiem meyah, a w dalszej kolejności z językiem sougb. Bywa rozpatrywany jako dialekt meyah[3]. Według G. Gravelle (2010) są to jednak odrębne języki, o minimalnym poziomie wzajemnej zrozumiałości[4].

G. Gravelle podaje, że dzieli się na dwa główne dialekty: północny i południowy[5]. Jego użytkownicy mają znajomość innych języków, takich jak meyah, sougb i maybrat, choć często tylko bierną. W użyciu jest także język indonezyjski. Grupy bardziej odizolowane, niemające styczności z innymi społecznościami, komunikują się jedynie we własnym języku[6].

Należy do grupy języków wschodniej Ptasiej Głowy[7]. Ross (2005) próbnie zalicza języki wschodniej Ptasiej Głowy do rozszerzonej rodziny języków zachodniopapuaskich[8].

Sporządzono opis jego gramatyki[9]. Jest zapisywany alfabetem łacińskim[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Moskona, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2019-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
  2. Gravelle 2010 ↓, s. 7.
  3. Jelle Miedema, Ger Reesink: One Head, Many Faces: New Perspectives on the Bird’s Head Peninsula of New Guinea. Leiden: KITLV Press, 2004, s. 32, seria: Verhandelingen van het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde 219. DOI: 10.1163/9789004454385. ISBN 978-90-67-18229-4. ISBN 978-90-04-45438-5. OCLC 1312159896. [dostęp 2022-08-16]. (ang.).
  4. Gravelle 2010 ↓, s. 7–8.
  5. Gravelle 2010 ↓, s. 8.
  6. Gravelle 2010 ↓, s. 6–7.
  7. Holton i Klamer 2018 ↓, s. 580.
  8. Malcolm Ross: Pronouns as a preliminary diagnostic for grouping Papuan languages. W: Andrew Pawley, Robert Attenborough, Robin Hide, Jack Golson (red.): Papuan pasts: cultural, linguistic and biological histories of Papuan-speaking peoples. Canberra: Pacific Linguistics, Research School of Pacific and Asian Studies, Australian National University, 2005, s. 15–66, seria: Pacific Linguistics 572. ISBN 0-85883-562-2. OCLC 67292782. [dostęp 2022-09-20]. (ang.).
  9. Gravelle 2010 ↓.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]