Przejdź do zawartości

Iwan Pawłowski (generał)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Iwan Pawłowski
Иван Григорьевич Павловский
generał armii generał armii
Data i miejsce urodzenia

24 lutego 1909
Tieriemkowcy, obwód chmielnicki

Data i miejsce śmierci

27 kwietnia 1999
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1931–1992

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Armia Radziecka

Jednostki

328 Dywizja Strzelecka,
185 Dywizja Strzelecka

Stanowiska

zastępca ministra obrony ZSRR

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa:

operacja Dunaj

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Żukowa Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego SztandaruOrder Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonej Gwiazdy Order Suworowa II klasy (ZSRR) Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Order „Za służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR” III klasy (ZSRR) Medal „Za zasługi bojowe” Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Order Suche Batora (Mongolia) Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1943–1989) Medal za Warszawę 1939–1945 Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk

Iwan Grigoriewicz Pawłowski (ros. Иван Григорьевич Павловский, ur. 11 lutego?/24 lutego 1909 we wsi Tieriemkowcy na Podolu, obecnie w obwodzie chmielnickim, zm. 27 kwietnia 1999 w Moskwie) – radziecki generał armii, Bohater Związku Radzieckiego, wiceminister obrony narodowej ZSRR, wiceprzewodniczący Rady Najwyższej ZSRR.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był narodowości ukraińskiej. W 1929 skończył szkołę rolniczą, pracował jako agronom. Od 1931 żołnierz Armii Czerwonej, dowódca plutonu, następnie kompanii i batalionu. Absolwent Akademii Wojskowej im. Frunzego (1941). Od czerwca 1941 do sierpnia 1942 był szefem sztabu i dowódcą pułku piechoty podczas walk na Ukrainie, następnie do maja 1943 zastępcą dowódcy gwardyjskiej brygady strzeleckiej. Uczestnik walk w obronie Władykaukazu i Tuapse i walk o odbicie Krasnodaru na początku 1943. 1943-1945 dowódca 328 Dywizji Strzeleckiej Armii Czerwonej podczas walk na północnym Kaukazie i na Ukrainie, Białorusi i Polsce[1]; uczestnik Operacji Bagration 1944. Dowodzona przez niego dywizja brała udział w zajmowaniu Radomyśla i Żytomierza, a w 1945 w operacji wiślańsko-odrzańskiej i pomorskiej, w tym w wyzwalaniu Warszawy (za co uzyskała miano Warszawskiej)

Po zakończeniu wojny mianowany generałem majorem i wysłany na studia do Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa (do 1948), następnie m.in. dowódca korpusu. W latach 1958–1961 zastępca dowódcy Zakaukaskiego Okręgu Wojskowego, od 1960 w stopniu generała pułkownika. 1961-1963 dowódca Okręgu Wojskowego Wołga[potrzebny przypis], 1963-1967 dowódca Dalekowschodniego Okręgu Wojskowego. Od 1967 dowódca Wojsk Lądowych - zastępca ministra obrony ZSRR w stopniu generała armii. Na tym stanowisku dowodził wojskami radzieckimi podczas operacji Dunaj. 21 lutego 1969 otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego. Członek Rady Najwyższej ZSRR, a 1962-1984 jej wiceprzewodniczący. 1971-1981 członek KC KPZR. Wraz z marszałkiem Nikołajem Ogarkowem ostrzegał przed radziecką interwencją w Afganistanie w 1979, wskutek czego został odwołany ze stanowiska dowódcy Wojsk Lądowych[2]. Od 1992 na emeryturze. Honorowy obywatel Żytomierza (1974).

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

I inne odznaczenia radzieckie/rosyjskie i zagraniczne.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Iwan G. Pawłowski (1909-1999) [online], www.chronologia.pl [dostęp 2017-11-18] (pol.).
  2. Grzegorz Wasiluk: Afganistan – wojna, która przypieczętowała koniec supermocarstwa. mojeopinie.pl, 2010-01-09. [dostęp 2014-09-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-24)].
  3. Odznaczenia polskie dla marszałków i generałów Armii Radzieckiej [w:] "Trybuna Robotnicza", nr 46, 23 lutego 1968, s. 1

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]