Przejdź do zawartości

Ireneusz Branowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ireneusz Konrad Branowski
„Blahaczek”
Ilustracja
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

25 listopada 1892
Winniki

Data i miejsce śmierci

7 marca 1936
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1914–1936

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

2 pułk piechoty
6 pułk piechoty
13 pułk piechoty
69 pułk piechoty
32 pułk piechoty
Szkoła Podchorążych dla Podoficerów

Stanowiska

dowódca batalionu piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Odznaka pamiątkowa Polskiej Organizacji Wojskowej Państwowa Odznaka Sportowa Odznaka Strzelecka IIRP
Grób Ireneusza Branowskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Ireneusz Konrad Branowski ps. „Blahaczek” (ur. 25 listopada 1892 w Winnikach, zm. 7 marca 1936 w Warszawie) – major piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 25 listopada 1892 w Winnikach, w ówczesnym powiecie lwowskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Rudolfa, urzędnika, i Karoliny z Kleszczyńskich[1].

Od 1911 był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich. W 1914 wstąpił do Legionów Polskich i został przydzielony do 2 pułku piechoty. Od 21 maja do 22 lipca był słuchaczem III Kursu Szkoły Podchorążych Legionów Polskich. 28 lipca 1915 został przeniesiony z batalionu uzupełniającego nr II do 6 pułku piechoty. 1 kwietnia 1916 roku awansował na chorążego[2]. Dowodził plutonem. 6 lipca 1916 został ranny w bitwie pod Kostiuchnówką. Po zakończeniu rekonwalescencji został przydzielony do 3 kompanii uzupełniającej. Od 1 stycznia 1917 ponownie służył w 6 pp. Latem 1917, po kryzysie przysięgowym, wstąpił do Polskiego Korpusu Posiłkowego. 16 lutego 1918, po bitwie pod Rarańczą, został internowany przez Austriaków w Witkowicach.

13 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. W czasie wojny z bolszewikami pełnił służbę w Ministerstwie Spraw Wojskowych. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Instytucie Wojskowo-Wydawniczym w Warszawie[3]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 447. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Jego oddziałem macierzystym był 13 pułk piechoty w Pułtusku[4]. W 1923 pełnił służbę w 69 pułku piechoty w Gnieźnie, a w następnym roku, w Oddziale I Sztabu Generalnego[5][6]. 18 lutego 1928 został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. W 1928 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z jednoczesnym przydziałem do Gabinetu Ministra Spraw Wojskowych[8]. 31 marca 1930 został przeniesiony do 32 pułku piechoty w Modlinie na stanowisko dowódcy batalionu[9][10]. 28 czerwca 1933 został przeniesiony do Szkoły Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy na stanowisko kwatermistrza[11]. 18 kwietnia 1935 został przeniesiony do Okręgowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego Okręgu Korpusu Nr I na stanowisko komendanta Okręgu Nr 1 Związku Strzeleckiego[12].

Zmarł 7 marca 1936 w Warszawie[13]. 11 marca 1936 został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[14] (kwatera 19A-8-28)[15].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Wykaz Legionistów ↓.
  2. ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 27.
  3. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 58, 558.
  4. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 44.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 323, 408.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 8, 286, 353.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 45.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 125, 181.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 104.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 30, 562.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 131.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 kwietnia 1935 roku, s. 38.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 11 listopada 1936 roku, s. 32.
  14. ↑ „Polska Zbrojna” Nr 69 z 10 marca 1936 roku, s. 6. „Polska Zbrojna” Nr 70 z 11 marca 1936 roku, s. 6.
  15. ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.
  16. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  17. ↑ a b Polak (red.) 1993 ↓, s. 24.
  18. ↑ a b c Na podstawie https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/27/Ireneusz_Branowski_mjr_1934.jpg.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ireneusz_Branowski&oldid=71657106”