Hugo Viktor Österman

Hugo Viktor Österman
	generał porucznik
Data i miejsce urodzenia	5 września 1892 ; Helsinki
Data śmierci	17 lutego 1975
	Przebieg służby
Lata służby	1918–1945
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego; Siły Obrony Finlandii
Główne wojny i bitwy	fińska wojna domowa,; II wojna światowa
	Odznaczenia

Hugo Viktor Österman (ur. 5 września 1892 w Helsinkach, zm. 17 lutego 1975) – fiński wojskowy szwedzkiego pochodzenia, generał, głównodowodzący fińskich sił zbrojnych w okresie przedwojennym, dowódca Armii Przesmyku Karelskiego podczas wojny zimowej 1939–1940, generalny inspektor piechoty, przedstawiciel fińskich sił zbrojnych przy niemieckim najwyższym dowództwie pod koniec II wojny światowej.

Życiorys

Jego ojciec był Szwedem, a matka Finką. Hugo V. Österman uczęszczał do szwedzkiego liceum w Helsinkach. W latach 1911–1915 studiował historię na uniwersytecie w Helsinkach. W lutym 1915 r. wyjechał do Niemiec, gdzie po przeszkoleniu wojskowym wstąpił ochotniczo do pruskiej armii, jak wielu innych Finów. Służył w 27 Batalionie Jegrów. Dowodził 2 Kompanią. Doszedł do stopnia majora. Pod koniec lutego 1918 r. powrócił do Finlandii. Uczestniczył w fińskiej wojnie domowej, dowodząc 5 Batalionem Jegrów. W latach 1919–1925 sprawował dowództwo Pułku Pori, stacjonującego w Turku. Jesienią 1925 r. awansował do stopnia pułkownika. Jednocześnie został dowódcą 3 Dywizji Piechoty w Mikkeli. W latach 1927–1928 szkolił się w Szwedzkiej Akademii Wojskowej w Sztokholmie. Po powrocie do Finlandii został generalnym inspektorem fińskich jednostek lądowych. Opracował wówczas zasady taktyki i wprowadził je w życie. Jednocześnie od 1930 r. był zastępcą ministra obrony, zaś 1931 r. do lata 1932 r. gubernatorem prowincji Uusimaa. W styczniu 1933 r. w stopniu generała majora został głównodowodzącym fińskich sił zbrojnych. Współpracował blisko z przewodniczącym Rady Obrony Państwa marsz. Carlem Gustafem Mannerheimem. Po ataku ZSRR na Finlandię 30 listopada 1939 r., gen. H. V. Österman w stopniu generała porucznika objął dowodzenie Armii Przesmyku Karelskiego. Po pewnym czasie z powodu odmiennych koncepcji strategicznych popadł w konflikt z marsz. C. G. Mannerheimem i został odwołany z zajmowanej funkcji. Do końca wojny był generalnym inspektorem piechoty. W okresie pokoju międzywojennego odwiedzał kilka razy Niemcy. Był jednym z inicjatorów, choć nieformalnie, sformowania, po zaatakowaniu ZSRR przez wojska niemieckie 22 czerwca 1941 r., Ochotniczego Fińskiego Batalionu Waffen-SS. Od lutego 1944 r. pełnił funkcję przedstawiciela fińskich sił zbrojnych przy niemieckim najwyższym dowództwie. Po powrocie do Finlandii 20 lipca tego roku, ponownie został generalnym inspektorem piechoty. W grudniu 1945 r. odszedł z armii. Rozpoczął pracę jako dyrektor w Związku Zawodowym Pracowników Elektrowni, którą zakończył jesienią 1960 r. przejściem na emeryturę.

Linki zewnętrzne